วัตถุมงคลพระเครื่อง กับการจดทะเบียนทรัพย์สินทางปัญญา

Main Article Content

สุริยา สุริโย คงคาไหว
พระมหาอภินันท์ คำหารพล

บทคัดย่อ

วัตถุมงคลประเภทพระเครื่องกับการจดทะเบียนทรัพย์สินทางปัญญา มาจากการพิจารณาแนวคิดและทฤษฎีที่เกี่ยวกับการจัดสร้างและการเช่าบูชาวัตถุมงคล โดยเฉพาะอย่างยิ่งต้นกำเนิดของวัตถุมงคล เพื่อทำให้เกิดความรู้ความเข้าใจถึงปัญหาในการจัดสร้างและการจดทะเบียนทรัพย์สินทางปัญญาวัตถุมงคลได้ดียิ่งขึ้น ก่อนที่จะนำไปวิเคราะห์ประเด็นปัญหาทางกฎหมายคือ ขอบเขตความคุ้มครองของงานอันมีลิขสิทธิ์ และประเด็นความเป็นผู้ทรงลิขสิทธิ์ หรือเจ้าของในงานอันมีลิขสิทธิ์ รวมถึงข้อพิพาทกับการจดทะเบียนทรัพย์สินทางปัญญาของวัตถุมงคลประเภทพระเครื่อง อันนำไปสู่ผลการวิเคราะห์จากการพิจารณาวัตถุมงคลพระเครื่อง กับการจดทะเบียนทรัพย์สินทางปัญญานั้น ว่าสามารถที่จะจดทะเบียนทรัพย์สินทางปัญญาได้ หากผู้ประสงค์ที่จะทำการจดทะเบียนทรัพย์สินทางปัญญา เป็นผู้สร้างสรรค์วัตถุมงคลประเภทพระเครื่องรุ่นหรือพิมพ์นั้นขึ้นมาด้วยตัวเอง ด้วยเหตุผลที่ว่าการคุ้มครองตามกฎหมายลิขสิทธิ์เป็นไปในลักษณะการแจ้งข้อมูลพระเครื่องรุ่นหรือพิมพ์ต่าง ๆ ให้กรมทรัพย์สินทางปัญญารับทราบเท่านั้น แต่กรมทรัพย์สินทางปัญญามิได้ตรวจสอบงานที่แจ้งข้อมูลว่าละเมิดวัตถุมงคลประเภทพระเครื่องของผู้ใดหรือไม่ หรือผู้แจ้งข้อมูลเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์วัตถุมงคลพระเครื่องในงานชิ้นนั้นเท็จจริงประการใด ดังนั้น การแจ้งข้อมูลลิขสิทธิ์กับกรมทรัพย์สินทางปัญญาจะมีประโยชน์และจดทะเบียนทรัพย์สินทางปัญญาได้ ก็ต่อเมื่อผู้ประสงค์ที่จะทำการจดทะเบียนทรัพย์สินทางปัญญาเป็นผู้สร้างสรรค์งานนั้นขึ้นมาด้วยตัวเองอย่างแท้จริง

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
คงคาไหว ส. ส., & คำหารพล พ. (2018). วัตถุมงคลพระเครื่อง กับการจดทะเบียนทรัพย์สินทางปัญญา. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 5(3), 520–538. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/160260
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กัลย์ กัลยาณมิตร. (12 กรกฎาคม 2561). มหาวิทยาลัยแม่โจ้. เข้าถึงได้จาก https://www.erp.mju.ac.th/acticleDetail.aspx?qid=66

ณัฐวุฒิ แก้ววิมล. (2558). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมการตัดสินใจเช่าพระเครื่องออนไลน์ เว็บไซต์ G-pra. กรุงเทพมหานคร: เศรษฐศาสตร์มหาบัณฑิต คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ดวงธรรม โชนเชิดประทีป. (2513). พระกริ่ง. กรุงเทพมหานคร: ไทยสัมพันธ์.

บุษยเทพย์. (2528). ชีวประวัติ อภินิหาร พระคาถาชินบัญชรของเจ้าพระคุณสมเด็จพระพุฒาจารย์(โต) วัดระฆังฯ. กรุงเทพมหานคร: เจริญผล.

พระเทพเวที(ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2531). พระพุทธศาสนาในอาเซียน. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว. (2505). พระราชปรารภเรื่องพระพุทธชินราช. จดหมายเหตุกรุงสยาม, หน้า 48-50.

พระมหามนตรี วลฺลโภ(ป้อมสุข). (2542). อิทธิพลของวัตถุมงคล ที่มีต่อสังคมไทยในปัจจุบัน. พระนครศรีอยุทธยา: วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พินิจ สุริยาบุตร. (2537). พระกริ่งปวเรศฯ คเณศ์พระเครื่อง. พระเครื่อง, 21-26.

ยิ่งเทพ จันทรังษี. (2538). มาตรการทางกฏหมายเกี่ยวกับ การจัดสร้าง การโฆษณา และการเก็บรักษา วัตถุมงคลในพระพุทธศาสนา. กรุงเทพมหานคร: วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, ภาควิชานิติศาสตร์, คณะนิติศาสตร์, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ราชกิจจานุเบกษา. (2537). ใน พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 วันที่ 21 ธันวาคม พ.ศ.2537 เล่ม 11 ตอนที่ 59 ก (หน้า 286-288). กรุงเทพมหานคร: คณะรัฐมนตรีและราชกิจจานุเบกษา.

ลิขสิทธิ์ องค์จตุคามรามเทพยอดเสาหลักเมือง ผ้ายันต์พระโพธิสัตว์พังพระกาฬและผ้ายันต์สุริยันจันทรา, อ.979/2547 (ศาลทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศกลาง 29 พฤษภาคม 2547).

ศรีศักร วัลลิโภดม. (2527). พระเครื่องในเมืองสยาม(พิมพ์ครั้งที่2). กรุงเทพมหานคร: มติชน.

ศศิวิมล สิทธิโชค. (2557). ปัญหาในการควบคุมการจัดสร้างและการเช่าบูชาวัตถุมงคล ตามกฎหมายที่เกี่ยวกับพุทธศาสนาของประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: วิทยานิพนธ์นิติศาสตร์มหาบัณฑิต คณะนิติศาสตร์ปรีดี พนมยงค์ มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต.

ศาลอาญา. (12 กรกฎาคม 2561). เข้าถึงได้จาก ศาลอาญา: https://www.crimc.coj.go.th/

สรพล โศภิตกุล. (2544). อาณาจักรเครื่องรางของขลัง:วิถีแห่งความเชื่อของชาวสยาม. เซียนพระ, 16.

เสถียร พันธรังสี. (2521). ศาสนาโบราณ. กรุงเทมมหานคร: มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.

แสง จันทร์งาม. (2534). ศาสนศาสตร์(พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพาณิชย์.