รูปแบบการจัดการเครือข่ายการท่องเที่ยว โดยชุมชนชายฝั่งบริเวณรอบอุทยานแห่งชาติหาดเจ้าไหม

Main Article Content

ธรรมจักร เล็กบรรจง
จิระนาถ รุ่งช่วง
อมรรัตน์ สุทธิธรรมานนท์

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อให้ได้รูปแบบการจัดการเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชนชายฝั่งบริเวณรอบอุทยานแห่งชาติหาดเจ้าไหม เก็บข้อมูลเชิงปริมาณด้วยแบบสอบถาม กับนักท่องเที่ยวทดลอง จำนวน 60 คน ข้อมูลเชิงคุณภาพ ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ คือ แกนนำชุมชนต้นแบบ จำนวน 30 คน การประชุมกลุ่มย่อย การศึกษาดูงาน และการจัดเวทีแลกเปลี่ยนเรียนรู้ จากกลุ่มแกนนำชุมชนในพื้นที่ จำนวน 40 คน การสนทนากลุ่มผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 30 คน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยโปรแกรมสำเร็จรูปทางสังคมศาสตร์ และวิเคราะห์เนื้อหา ผลวิจัยพบว่า 1) บริบทการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนชายฝั่งบริเวณรอบอุทยานแห่งชาติหาดเจ้าไหม เน้นการนำทรัพยากรที่เป็นจุดเด่นมาจัดกิจกรรมการท่องเที่ยวโดยการขับเคลื่อนของสมาชิกในชุมชน และการศึกษาเครือข่ายชุมชนต้นแบบ เป็นการนำทรัพยากรมาสร้างสรรค์กิจกรรมท่องเที่ยว โดยการรวมกลุ่มสร้างเครือข่ายทั้งในระดับชุมชน และระหว่างชุมชน 2) รูปแบบการจัดการเครือข่าย “CHAO-MAI Model” มีองค์ประกอบหลัก ได้แก่ C = Cooperation Network (เครือข่ายความร่วมมือ) H = Hospitality (การให้บริการ) A = AREA (การใช้พื้นที่ชุมชน) O = Owner (ความเป็นเจ้าของ) M = Managing (การจัดการ) A = กิจกรรมท่องเที่ยว (Activities) และ I = Implementation (การนำเครื่องมือที่ได้ไปใช้) 3) ประเมินรูปแบบการจัดการเครือข่ายด้วยการทดลองนำเที่ยวครั้งที่ 1 พบว่า มีความพึงพอใจระดับปานกลาง (equation = 3.27, S.D. = 0.21) และครั้งที่ 2 หลังจากปรับปรุงรูปแบบอยู่ในระดับมาก (equation = 4.04, S.D. = 0.39) โดยนำมาเปรียบเทียบมีความแตกต่างทางสถิติที่ระดับ .05 4) ผลสำเร็จของรูปแบบการจัดการเครือข่ายมาจากการมีส่วนร่วมในการจัดการท่องเที่ยวโดยใช้ทรัพยากรอย่างมีคุณค่า ส่งผลให้เกิดการเรียนรู้จนสามารถจัดการเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชนได้

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
เล็กบรรจง ธ. ., รุ่งช่วง จ., & สุทธิธรรมานนท์ อ. . (2025). รูปแบบการจัดการเครือข่ายการท่องเที่ยว โดยชุมชนชายฝั่งบริเวณรอบอุทยานแห่งชาติหาดเจ้าไหม. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 12(8), 204–216. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/292110
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

เบื้อน เลขจิตร. (19 มิถุนายน 2563). บริบทการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนเครือข่ายวิสาหกิจชุมชนต้นแบบอ่าวลึก จังหวัดกระบี่. (ธรรมจักร เล็กบรรจง, ผู้สัมภาษณ์)

เมตตา รอดสุข. (20 มิถุนายน 2563). บริบทการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนเครือข่ายวิสาหกิจชุมชนต้นแบบอ่าวลึก จังหวัดกระบี่. (ธรรมจักร เล็กบรรจง, ผู้สัมภาษณ์)

จุติมา บุญมี และคุลิกา ธนะเศวตร. (2562). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนในจังหวัดตรัง สตูล และกระบี่. วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย, 11(3), 491-503.

ณัฐวัส ศศิธร. (19 สิงหาคม 2563). ปัจจัยสู่ความสำเร็จรูปแบบการจัดการเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชนชายฝั่งบริเวณรอบอุทยานแห่งชาติหาดเจ้าไหม. (ธรรมจักร เล็กบรรจง, ผู้สัมภาษณ์)

ธนินทร์ สังขดวง. (19 สิงหาคม 2563). ปัจจัยสู่ความสำเร็จรูปแบบการจัดการเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชนชายฝั่งบริเวณรอบอุทยานแห่งชาติหาดเจ้าไหม. (ธรรมจักร เล็กบรรจง, ผู้สัมภาษณ์)

ธรรมจักร เล็กบรรจง. (2562). การจัดการการท่องเที่ยวแบบ Slow Tourism โดยการมีส่วนร่วมของชุมชนเกาะสุกร จังหวัดตรัง. Veridian E-Journal, 12(1), 111-132.

ปริวรรต สมนึก. (2561). การพัฒนารูปแบบเครือข่ายการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนระหว่างชุมชนบ้านทรายมูล และชุมชนบ้านโพธิ์ศรี อำเภอพิบูลมังสาหาร จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารศิลปะศาสตร์มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี, 14(1), 70-112.

วิเชษฐ หลุดพา และคณะ. (2563). รูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ในลุ่มน้ำเจ้าพระยาตอนกลาง. วารสารวิทยาลัยสงฆ์นครลำปาง, 9(3), 106-121.

ศิวนิต อรรถวุฒิกุล และคณะ. (2560). การพัฒนารูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวเชิงศาสนาของจังหวัดราชบุรี. Veridian E-Journal, 10(2), 2392-2409.

สัคคยศ สังขพันธ์. (2563). รูปแบบการบริหารจัดการการท่องเที่ยวกีฬาดำน้ำตามแนวคิดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนท้องถิ่น. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 7(8), 324-334.

สำนักบริหารยุทธศาสตร์กลุ่มจังหวัดภาคใต้ฝั่งอันดามัน. (2559). แผนพัฒนากลุ่มจังหวัดภาคใต้ฝั่งอันดามัน 2561 - 2564. เรียกใช้เมื่อ 15 มกราคม 2563 จาก https://www.keophia.go.th/news2/doc_download/a_221118_140934.pdf

สุชาติ นกหนู และคณะ . (2563). การศึกษาแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ในรูปแบบนวัตวิถีวัดแหลมพ้อ ตำบลเกาะยอ อำเภอเมือง จังหวัดสงขลา. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 7(4), 95-108.

อัญชลี ศรีเกตุ และปิยะนุช เงินคล้าย. (2564). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนในภาคตะวันออกของประเทศไทย. วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยเวสเทิร์น มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 7(1), 250-262.

อุทยานแห่งชาติหาดเจ้าไหม. (2560). ประกาศปิดอุทยาน. เรียกใช้เมื่อ 15 กันยายน 2563 จาก https://www.gcc.go.th/2025/06/28/อุทยานแห่งชาติหาดเจ้าไ/

Burgos, A. & Mertens, F. (2017). Participatory management of community-based tourism: A network perspective. Community Development, 48(4), 546-565.

Dolezal, C. & Novelli, M. (2022). Power in community-based tourism: empowerment and partnership in Bali. Journal of Sustainable Tourism, 30(10), 2352-2370.

Giampiccoli, A. & Saayman, M. (2018). Community-based tourism development model and community participation. African Journal of Hospitality, Tourism and Leisure, 7(4), 1-27.

Gustiani, S. (2019). Research and development (R&D) method as a model design in educationalresearch and its alternatives. Holistics (Hospitality and Linguistics), 11(2), 12-22.

Pangesti, D. & Budiarti, T. (2020). Evaluation of Community-Based Tourism Village in Kaligono Village, Kaligesing District, Purworejo Regency. In IOP Conference Series: Earth and Environmental Science, 501(1), 1-9.

Phoochinda, W. (2018). Development of community network for sustainable tourism based on the green economy concept. Journal of Environmental Management and Tourism (JEMT), 9(6), 1236-1243.

Vo, N. T. Q. (2020). Community-Based Tourism and Destination Attractiveness: From Theory to Practice. Journal of Tourism, Hospitality and Sports, 49(4), 24-36.