A MODEL OF RESPONSIBILITY CHARACTERISTIC STUDENT DEVELOPMENT BASED ON BUDDHISM FOR THE MORAL TEACHING MONK IN SCHOOL OF SANGHA ADMINISTRATION OF SONGKHLA PROVINCE
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aimed to: 1) Study the current state of student character development in responsibility in schools under the jurisdiction of Songkhla Province, 2) Develop a model for student character development based on the Buddhist approach, 3) Present the developed model, and 4) Evaluate the model. A mixed methods approach was employed, using quantitative methods as the primary design, supported by qualitative data. The key informants included 17 interviewees, five experts in in-depth interviews, 9 participants in expert seminars, and 35 Dhamma schoolteachers (monks) involved in model evaluation. The research instruments structured interviews, knowledge tests, satisfaction questionnaires, and model evaluation forms. Data were analyzed using descriptive statistics, t-tests, and the SOAR framework (Strengths, Opportunities, Aspirations, and Results). The findings revealed that: 1) The current state of responsibility development was at a reasonable level. Key strengths included school policies, family and school collaboration, and the influential role of Buddhism. Opportunities for improvement included the use of technology and experiential learning activities. 2) The developed model was based on three core principles: integrating Dhamma into daily life, progressive development, and multi-stakeholder participation. The model comprised five continuous steps: awareness-building, practice, reflection, follow-up, and evaluation. 3) The model showed a statistically significant increase in participants' knowledge scores, along with a high level of satisfaction. Participants affirmed its importance and practical value in cultivating student responsibility. and 4) The model evaluation indicated high levels of suitability ( = 4.18, S.D. = 0.87), usefulness (
= 4.13, S.D. = 0.94), and feasibility (
= 4.13, S.D. = 0.94), demonstrating that the model can be effectively and sustainably applied to develop students' sense of responsibility.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
จักรกฤษณ์ ศักดิ์สุวรรณ และคณะ. (2564). พุทธวิธีการสอนเพื่อพัฒนาคุณลักษณะอันพึงประสงค์ของผู้เรียนในระดับมัธยมศึกษา. วารสาร มจร. พุทธปัญญาปริทัศน์, 6(3), 215-225.
ชัษษพณ จันวงค์เดือน และวริญรดา บรรหาร. (2565). หลักสูตรแกนกลางสู่หลักสูตรฐานสมรรถนะ. วารสารครุทรรศน์ (ออนไลน์) มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 2(2), 98-102.
ชาญชิต ทัพหมี. (2564). รูปแบบการพัฒนาการบริหารโรงเรียนคุณธรรม สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาในเขตภาคเหนือ. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ณรงค์ชัย ธนกิจภาคิน. (2561). การพัฒนาคุณลักษณะอันพึงประสงค์ของผู้นำนักเรียนระดับประถมศึกษาในศตวรรษที่ 21 ของสถานศึกษาเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. ใน วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาผู้นำทางการศึกษาและการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
พระครูวินิตธรรมาทร (สมพร นิ่มนวล) และคณะ. (2568). รูปแบบการบริหารงานวิชาการของโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา เขต 4 ตามหลักอิทธิบาท 4. วารสารวิจยวิชาการ, 8(2), 29-44.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2556). ความสำคัญของพระพุทธศาสนาในฐานะศาสนาประจำชาติ. (พิมพ์ครั้งที่ 19). กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิการศึกษาเพื่อสันติภาพ พระธรรมปิฎก (ป. อ. ปยุตฺโต).
เพ็ญวรา ชูประวัติ. (2565). การศึกษาคุณลักษณะที่พึงประสงค์ของนักเรียนคุณภาพสำหรับสังคมโลกในอนาคต. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี, 33(3), 47-64.
ศุภวัฒน์ สุขดำ. (2562). รูปแบบการบริหารโรงเรียนวิถีพุทธ จังหวัดสงขลา. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560 - 2579. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค.
สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กระทรวงศึกษาธิการ. (2552). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐานพุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
อติพร เกิดเรือง. (2565). การจัดการการเรียนรู้ตลอดชีวิตเพื่อพัฒนาคุณลักษณะผู้เรียนไทยยุค 4.0. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 7(21), 164-185.
อุทัย วรเมธีศรีสกุล และคณะ. (2561). พุทธวิธีการเรียนการสอน. วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น, 5(1), 71-81.
Chaw, L. Y. & Tang, C. M. (2023). Learner Characteristics and Learners’ Inclination towards Particular Learning Environments. The Electronic Journal of e-Learning, 21(1), 1-12.
Iqbal, S. et al. (2017). A Comparative Study of Moral Development of Students from Private Schools and Deeni Madrasah. Journal of Research and Reflections in Education, 11(2), 113-123.
Unar, N. & Hussain, N. (2021). Students’ Morality Development in Primary Public Schools of Sindh Province: An Application of Moral Foundation Theory. International Research Journal of Education and Innovation, 2(3), 231-248.
Wade, A. M. (2015). A study of moral reasoning development of teacher education students in northern Louisiana. In A Dissertation Doctor of Education in Educational Leadership. University of Phoenix.
