THE CUILDLINES OF CONSERVATION AND REVITALIZATION THE POHAMODBANG WAY TO ENHANCE THE COMMUNITY ECONOMY BASED ON CULTURAL CAPITAL WITH THE PARTICIPATION OF THE MON ETHNIC GROUP IN BAN WANG KA, NONGLU SUBDISTRICT, SANGKHLABURI DISTRICT, KANCHANABURI PROVINCE

Main Article Content

Marosaeh Lohlaeh
Weerawat Udomsap
Nobparat Chaichana
Suapong Sukchaona
Photjanee Sukchaona
Weera Yukunthorn
Wiyada Pollachai

Abstract

This research aims to: 1) Study the history, meaning, and ritual components of the Pohamodbang tradition of the Mon ethnic group in Ban Wangka; 2) Synthesize the conservation and revitalization processes of Pohamodbang through the participation of the Mon ethnic group in Ban Wangka; and 3) Explore approaches to conserve and revitalize Pohamodbang to enhance community economic development based on cultural capital. The study employed qualitative research combined with participatory action research. Informants included community leaders, local sages, temple committee members, schools, women’s groups, youth, entrepreneurs, and Representatives of government agencies both inside and outside the community, totaling 30 participants. Data were collected through interviews, focus group discussions, participatory observation, and document study. The findings revealed that 1) The Pohamodbang tradition originates from the legend of King Thammajeddi of Hanthawaddy. The boat-floating ceremony symbolizes dispelling misfortune and perpetuating Buddhism. Ritual components include chanting, merit announcements, food offerings, almsgiving with honey and sesame oil, incense and candle burning, and floating bamboo boats on the Three Confluences River; 2) The conservation and revitalization process involved collaboration among the community, temple, schools, network partners, and university, integrating activities such as Mon cultural performances and intergenerational learning spaces that foster social empowerment; and 3) Approaches to conservation and revitalization should link knowledge management, education, and technology use, leveraging cultural capital to enhance the community economy through ethnic tourism and the establishment of a living museum. It is recommended to promote Mon cultural learning centers to transmit wisdom, connect with education, and develop the community economy through ethnic tourism.

Article Details

How to Cite
Lohlaeh, M. ., Udomsap, W. ., Chaichana, N. ., Sukchaona, S. ., Sukchaona, P. ., Yukunthorn, W. ., & Pollachai, W. . (2025). THE CUILDLINES OF CONSERVATION AND REVITALIZATION THE POHAMODBANG WAY TO ENHANCE THE COMMUNITY ECONOMY BASED ON CULTURAL CAPITAL WITH THE PARTICIPATION OF THE MON ETHNIC GROUP IN BAN WANG KA, NONGLU SUBDISTRICT, SANGKHLABURI DISTRICT, KANCHANABURI PROVINCE. Journal of MCU Nakhondhat, 12(7), 222–235. retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/291324
Section
Research Articles

References

กระทรวงวัฒนธรรม. (2560). ประเพณีตักบาตรดอกไม้ชาวไทยเชื้อสายรามัญ (มอญ). เรียกใช้เมื่อ 11 กรกฎาคม 2567 จาก https://calendar.m-culture.go.th/events/103254

กฤตยา โชคสมศิลปะ. (2562). การศึกษาประเด็นความร่วมมือในการสร้างชุมชนเข้มแข็ง: กรณีศึกษาบ้านวังนกไข อำเภอกระทุ่มแบน จังหวัดสมุทรสาคร. ใน วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการเมืองการปกครอง. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

กาญจนรัตน์ ดีเลิศ. (2554). บทบาทของผู้นำชุมชนที่มีต่อการสืบสานวัฒนธรรมประเพณีมอญในตำบลนครชุมน์ อำเภอบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี. ใน วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการประกอบการ. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

จารุวรรณ พฤกษ์ภิรมย์. (2558). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการพิพิธภัณฑ์พื้นบ้านเพื่อการอนุรักษ์ภูมิปัญญาท้องถิ่น. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ณัฐชยา ชัยพงษ์. (2562). การบูรณาการภูมิปัญญาท้องถิ่นในการจัดการเรียนรู้ของสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.

ทองคำ ดวงขันเพ็ชร พระเดชขจร ขนติธโร (ภูทิพย์). (2563). ศึกษาการจัดการมรดกทางวัฒนธรรมอย่างสร้างสรรค์โดยการมีส่วนร่วมของชุมชนลุ่มน้ำโขง. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตหนองคาย.

นางไอ นามสมมุติ. (15 ก.ย. 2567). องค์ประกอบของพิธีกรรมประเพณีลอยเรือสะเดาะเคราะห์ หรือวิถีโปฮะมอดบ้าง. (มะรอแซะ เล๊าะและ, ผู้สัมภาษณ์)

นายเจ นามสมมุติ. (16 ก.ย. 2567). ประวัติความเป็นมาของประเพณีลอยเรือสะเดาะเคราะห์ หรือวิถีโปฮะมอดบ้าง. (มะรอแซะ เล๊าะและ, ผู้สัมภาษณ์)

นายซี นามสมมุติ. (15 พ.ค. 2567). ความหมายของประเพณีลอยเรือสะเดาะเคราะห์ หรือวิถีโปฮะมอดบ้าง. (มะรอแซะ เล๊าะและ, ผู้สัมภาษณ์)

นายดี นามสมมุติ. (16 พ.ค. 2567). กิจกรรมการอนุรักษ์และฟื้นฟูวิถีโปฮะมอดบ้าง. (มะรอแซะ เล๊าะและ, ผู้สัมภาษณ์)

นายบี นามสมมุติ. (12 มิ.ย. 2567). องค์ประกอบของพิธีกรรมประเพณีลอยเรือสะเดาะเคราะห์ หรือวิถีโปฮะมอดบ้าง. (มะรอแซะ เล๊าะและ, ผู้สัมภาษณ์)

นายอี นามสมมุติ. (18 ก.ย. 2567). ความหมายของประเพณีลอยเรือสะเดาะเคราะห์ หรือวิถีโปฮะมอดบ้าง. (มะรอแซะ เล๊าะและ, ผู้สัมภาษณ์)

นายเอ นามสมมุติ. (22 มี.ค. 2567). ความหมายของประเพณีลอยเรือสะเดาะเคราะห์ หรือวิถีโปฮะมอดบ้าง. (มะรอแซะ เล๊าะและ, ผู้สัมภาษณ์)

นายเอฟ นามสมมุติ. (3 เม.ย. 2567). กิจกรรมการอนุรักษ์และฟื้นฟูวิถีโปฮะมอดบ้าง. (มะรอแซะ เล๊าะและ, ผู้สัมภาษณ์)

เนตรนภา วรวงษ์. (2565). อัตลักษณ์ความเป็นมอญกับประเพณีพิธีกรรมของชาวมอญที่บ้านวังกะ อำเภอสังขละบุรี จังหวัดกาญจนบุรี. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

บุญชัย ปรีชาพิสิฐ. (2556). การอนุรักษ์และพัฒนาการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมของชุมชนชาวมอญบางกระดี่ เขตบางขุนเทียน กรุงเทพมหานคร. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาศิลปศาสตร์. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

บุญทัน ดอกไธสง. (2560). การพัฒนาชุมชน: แนวคิดและกระบวนการ. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ปราณี บุญหล้า. (2561). รูปแบบการจัดการเรียนรู้โดยใช้วัฒนธรรมท้องถิ่นเป็นฐาน เพื่อเสริมสร้างอัตลักษณ์ของผู้เรียน. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยบูรพา.

ผ่องศรี วีระวิวัฒน์. (2554). การจัดตั้งพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นเพื่อการเรียนรู้และอนุรักษ์วัฒนธรรมชุมชน. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชามานุษยวิทยา. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

พรรณี บูรณพงศ์. (2558). การถ่ายทอดวัฒนธรรมผ่านกิจกรรมข้ามรุ่นในชุมชนชาติพันธุ์. กรุงเทพมหานคร: สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อพัฒนาชุมชน มหาวิทยาลัยมหิดล.

พระไพบูลย์ โดดลิบ. (2566). แนวทางการอนุรักษ์ประเพณีท้องถิ่นทางพระพุทธศาสนาของชุมชนชาวมอญ อำเภอสามโคก จังหวัดปทุมธานี. วารสารนวัตกรรมการจัดการศึกษาและการวิจัย, 5(6), 1403-1416.

สุธาสินี วิยาภรณ์ และคณะ. (2566). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม กรณีศึกษา ชุมชนชาวมอญ อำเภอสังขละบุรี จังหวัดกาญจนบุรี. วารสารวิชาการสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค, 9(2), 61-73.

สุวิทย์ ชัยเกียรติยศ. (2557). การศึกษาประเพณีลอยเรือสะเดาะเคราะห์ของชาวมอญในจังหวัดกาญจนบุรี. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชามานุษยวิทยา. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

อัญธิชา มั่นคง. (2560). บทบาททุนทางวัฒนธรรมกับการพัฒนาเศรษฐกิจชุมชน กรณีศึกษาชุมชนในตำบลบ้านตุ่น อำเภอเมือง จังหวัดพะเยา. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย, 12(39), 90-100.