Guidelines for Developing Tourism Potential and Community Participation for the Success of Eco-Cultural Tourism Management Huai Lam Phok Buffalo Village, Kut Wai Subdistrict, Sikhoraphum District, Surin Province

Siwaporn Phayakkanant
Thailand
Akkharadet Suphannafai
Thailand
Apaporn Boonprasop
Thailand
Keywords: Eco-Cultural Tourism, Community Participation, Tourism Potential
Published: Dec 9, 2023

Abstract

         The objectives of this research are 1) to study the potential of eco-cultural tourism and community participation that influence the success of eco-cultural tourism management of Huai Lam Phok Buffalo Village, Kut Wai Subdistrict, Sikhoraphum District, Surin Province. and 2) to propose guidelines for the development of eco-cultural tourism of Huai Lam Phok Buffalo Village, Kut Wai Subdistrict, Sikhoraphum District, Surin Province. It is applied research using quantitative research methods and qualitative research methods. Data were collected using questionnaires and small group meetings with those involved in organizing eco-cultural tourism in the areas of Huai Lam Phok Buffalo Village, 3 villages: Ban Somboon, Ban Sadee and Ban Khok Sanuan.


         The results of the research found that 1) The potential of eco-cultural tourism that influences and affects the success of tourism management is the tourism attraction factor and the personnel potential factor. 2) The participation of the community in tourism activities is Influence on the success of tourism management in 3 areas 1. Planning and managing tourist attractions                                        2. Implementation of the plan for managing tourist attractions and 3. Monitoring and evaluating tourism results. It was found that planning for management of tourist attractions, maintenance in managing tourist attractions, and monitoring and evaluating tourism results in the success of tourism management in the 3 communities.


         There should be guidelines for tourism development, namely developing tourism potential to cover all aspects by giving importance to the development of community tourism personnel, developing additional tourism factors to be ready to receive tourists and organizing tourism by taking into account the environment. Participate in all 3 communities and create a network of cooperation with government agencies in the area, which is an important factor in organizing tourism for success and sustainability.

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

How to Cite

Phayakkanant, S., Suphannafai, A., & Boonprasop, A. (2023). Guidelines for Developing Tourism Potential and Community Participation for the Success of Eco-Cultural Tourism Management Huai Lam Phok Buffalo Village, Kut Wai Subdistrict, Sikhoraphum District, Surin Province. Journal of Local Governance and Innovation, 7(3), 191–212. https://doi.org/10.14456/jlgisrru.2023.56

Section

Research Articles

Categories

References

กนิษฐิกา ศอกกลาง. (2556). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบ้านธารปราสาท อำเภอ โนนสูง จังหวัดนครราชสีมา. บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน.

กมลกนก เกียรติศักดิ์ชัย, ศริญา ประเสริฐสุด และเธียรรัตน์ ฉัตรภัทรพล. (2562). การสังเคราะห์การท่องเที่ยวโดยชุมชน: โอกาสหรืออุปสรรคต่อการพัฒนาแบบยั่งยืน. วารสารศรีปทุมปริทัศน์ ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 19(2) : 177-190.

คณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2566). แผนการพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติฉบับที่ 3 (พ.ศ.2566-2570). [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก : https://shorturl.asia/jO19D. สืบค้น 30 กันยายน 2566.

จารุวรรณ ชูสงค์ และจรวยพร นุ่มน้อย. (2562). การพัฒนาคู่มือการท่องเที่ยวเชิงนิเวศวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วมของชุมชนเพื่อรองรับการจัดการการท่องเที่ยวบนฐานแนวคิดเศรษฐกิจฐานราก: ตำบลลานข่อย จังหวัดพัทลุง. วารสาร สจล.ชุมพรเขตรอุดมศักดิ์ ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 1(1-2) : 15 – 25.

ชุติกาญจน์ กันทะอู. (2560). การท่องเที่ยวโดยชุมชนเป็นพื้นฐาน: กรณีศึกษา บ้านร่องฟอง ตำบลร่องฟอง อำเภอเมืองแพร่ จังหวัดแพร่. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. สาขาวิชาพัฒนามนุษย์และสังคม จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ณหทัย มุขดีสุทธวัฒน. (2564). ความคาดหวังและการรับรู้ด้านสิ่งดึงดูดใจทางการท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยวชาวไทย ที่เดินทางมายังพื้นที่อำเภอลับแล จังหวัดอุตรดิตถ์. การค้นคว้าอิสระ สาขาวิชาอุตสาหกรรมการบริการและการท่องเที่ยว บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.

ดารียา บินดุสะ และเอมอร อ่าวสกุล. (2561). การศึกษาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวชุมชนและธรรมชาติเพื่อพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวอำเภอเมืองสตูล จังหวัดสตูล. การประชุมวิชาการด้านมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ระดับชาติ ครั้งที่ 1. คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา.

ดรรชนี เอมพันธุ์. (2550). การพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนและการจัดกิจกรรมโฮมสเตย์. กรุงเทพฯ : สํานักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

ดรรชนี เอมพันธุ์. (2562). การจัดการทรัพยากรเพื่อการท่องเที่ยวในพื้นที่ป่าไม้. เอกสารประกอบการสอนประมลสารชุดวิชาการจัดการทรัพยากรเพื่อการป่าไม้และสิ่งแวดล้อม หน่วยที่ 5. นนทบุรี : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2552). บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนบนฐานแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง. วิทยาลัยพัฒนาการปกครองท้องถิ่น สถาบันพระปกเกล้า.

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2542). การวางแผนพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

พระมหานพรัตน์ เตชวชิโร. (2561). การบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศวัฒนธรรมของชุมชนคลองบางพระหลวง อำเภอเมืองนครสวรรค์ จังหวัดนครสวรรค์. วารสารวิจัยวิชาการ. 1(1) : 1-13.

พิมพ์ระวี โรจน์รุ่งสัตย์. (2553). การท่องเที่ยวชุมชน. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.

พจนา สวนศรี และสมภพ ยี่จอหอ. (2556). คู่มือมาตรฐานการท่องเที่ยวโดยชุมชน. เชียงใหม่ : มหาวิทยาลัยพายัพ สถาบันการท่องเที่ยวโดยชุมชน.

ภัทร์ธนกัลย์ เตี่ยไพบูลย์. (2557). ศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยชุมชนบ้านหัวนอนวัด ตำบลแม่ทอม อำเภอบางกล่ำ จังหวัดสงขลา. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาการจัดการสิ่งแวดล้อม มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

เยาวดี รางชัยกุล วิบูลย์ศรี. (2556). การประเมินโครงการ : แนวคิดและแนวปฏิบัติ. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วารยาภา มิ่งศิริธรรม และ รวีวรรณ โปรยรุ่งโรจน์. (2564). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษา ชุมชนคลองมหาสวัสดิ์ อำเภอพุทธมณฑล จังหวัดนครปฐม. วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา. 11(1) : 38-48.

ศันสนีย์ วุฒิยาภาธีรกุล. (2552). มาตรฐานการท่องเที่ยวยกระดับคุณภาพการท่องเที่ยว. สำนักงานพัฒนาการท่องเที่ยว For Quality. 15(138) : 85-88.

ศูนย์วิจัยธนาคารออมสิน. (2566). ท่องเที่ยวโดยชุมชนวิถีสู่ความยั่งยืน. [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก : https://shorturl.asia/AMICD. สืบค้น 15 มกราคม 2566.

สายรุ้ง ดินโคกสูง, วิตติกา ทางชั้น และสุภัชญา ธานี. (2651). รูปแบบการท่องเที่ยวเชิงนิเวศวัฒนธรรมลุ่มน้ำชีเพื่อการอนุรักษ์และฟื้นฟูวิถีชีวิตชุมชน ตำบลชีทวน อำเภอเขื่องใน จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารบัณฑิตวิทยาลัย พิชญทรรศน์. 13(2) : 213-221.

อาภาพร บุญประสพ, ศิวาพร พยัคฆนันท์, พัชราภรณ์ เกลียวแก้ว, ธราธร ภูพันเชือก, ดารณี สุรินทรเสนี, อารีรัตน์ สมานดุษณี และปีย์วรา พานิชวิทิตกุล. (2564). การพัฒนาศักยภาพคนในชุมชนเพื่อส่งเสริมระบบการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของท้องถิ่น จังหวัดสุรินทร์. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น. 5(3): 15-30.

อรพรรณ ถาวรายุศม์ และอาทิตยา แก้วตาธนวัฒ. (2564). การวางแผนสื่อประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวอย่างมีส่วนร่วมของชุมชนจังหวัดจันทบุรี. รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์. มหาวิทยาลัยราชภัฎรำไพพรรณี.

Cronbach, L. J. (1970). Essentials of psychological testing. 3 ed. New York : Harper & Row.

Goodwin, H. and Santilli, R. (2009) Community-Based Tourism: A Success? ICRT Occasional Paper, 11, 1-37. https://shorturl.asia/54h09.

Hair, J. F. and others. (2006). Multivariate data analysis. 6th ed.. New Jersey: Pearson Education International.

Johnson-Conley. (2009). Using community-based participatory research in the development of a consumer-driven cultural competency tool. Ph.D Dissertation, University of Washington Graduate School.