การพัฒนาผลสัมฤทธิ์การพูดภาษาอังกฤษ เรื่องการบอกทิศทางโดยใช้เทคนิคการสอนแบบ CLT สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6

วรารัตน์ สุตนนท์; ธิดารัตน์  สมานพันธ์

doi:10.60027/iarj.2025.286712

ผู้แต่ง

วรารัตน์ สุตนนท์ คณะศึกษาศาสตร์ วิทยาลัยนครราชสีมา https://orcid.org/0009-0003-6719-8461
ธิดารัตน์ สมานพันธ์ คณะศึกษาศาสตร์ วิทยาลัยนครราชสีมา https://orcid.org/0009-0003-8846-6293

DOI:

https://doi.org/10.60027/iarj.2025.286712

คำสำคัญ:

การพูดภาษาอังกฤษ, การบอกทิศทาง, เทคนิคการสอนแบบ CLT

บทคัดย่อ

ภูมิหลังและวัตถุประสงค์: การสอนภาษาอังกฤษในประเทศไทยปัจจุบันยังคงเป็นการสอนแบบท่องจำศัพท์ และเน้นการเรียนหลักไวยากรณ์มากกว่าการฝึกทักษะการพูดเพื่อนำไปใช้ในการสื่อสาร แม้ว่าจะมีการปรับหลักสูตรการเรียนการสอนภาษาอังกฤษให้สอดคล้องกับหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พ.ศ. 2551 (ฉบับปรับปรุง พ.ศ. 2560) แต่ผลคะแนนวิชาภาษาอังกฤษของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 อยู่ในระดับต่ำสุดเมื่อเทียบกับวิชาอื่น ๆ ที่สำคัญนักเรียนไม่สามารถบอกทิศทาง สับสนการบอกซ้าย - ขวา และใช้ภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวันไม่ได้ ทำให้ผู้วิจัยเห็นว่าการจัดการเรียนการสอนภาษาอังกฤษแบบสื่อสาร (CLT) ที่เน้นการใช้ภาษาเพื่อการสื่อสารเป็นวิธีที่เหมาะสมที่สุดในการฝึกทักษะทางภาษาอังกฤษ ทั้งโครงสร้างและไวยากรณ์ ดังนั้นงานวิจัยในครั้งนี้จึงมีวัตถุประสงค์ เพื่อเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์การพูดภาษาอังกฤษ เรื่องการบอกทิศทาง โดยใช้เทคนิคการสอนแบบ CLT ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ก่อนเรียนและหลังเรียน

ระเบียบวิธีการวิจัย: การวิจัยในครั้งนี้ เป็นการวิจัยเชิงทดลอง (Experimental Research) กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาค้นคว้าในครั้งนี้เป็นนักเรียนโรงเรียนบ้านอ้นวิทยาประชาสรรค์ (โรงเรียนในเครือข่าย) ระดับประถมศึกษาปีที่ 6 กําลังศึกษาอยู่ในปีการศึกษา 2566 ได้โดยการสุ่มแบบกลุ่ม (Cluster Random Sampling) จำนวน 1 ห้องเรียน 20 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แผนการจัดการเรียนรู้โดยใช้เทคนิคการสอนแบบ CLT 8 แผนการสอน จำนวน 10 ชั่วโมง และแบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์การพูดภาษาอังกฤษ เรื่องการบอกทิศทาง จำนวน 20 ข้อ เป็นแบบปรนัย 4 ตัวเลือก คะแนนรวม 20 คะแนน สถิติที่ใช้คือค่าที (t-test dependent)

ผลการวิจัย: ผลสัมฤทธิ์การพูดภาษาอังกฤษ เรื่องการบอกทิศทาง โดยใช้เทคนิคการสอนแบบ CLT มีคะแนนเฉลี่ยก่อนเรียนเท่ากับ 10.20 และคะแนนเฉลี่ยหลังเรียน เท่ากับ 17.65 และเมื่อเปรียบเทียบระหว่างคะแนนก่อนและหลังเรียน พบว่าคะแนนสอบหลังเรียนของนักเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 เป็นไปตามสมมติฐานที่ตั้งไว้

สรุปผล: การพัฒนาผลสัมฤทธิ์การพูดภาษาอังกฤษ เรื่องการบอกทิศทาง โดยใช้เทคนิคการสอนแบบ CLT (communicative language teaching) สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 หลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05

เอกสารอ้างอิง

กรมวิชาการ. (2563). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กระทรวงศึกษาธิการ, 1-2.

กฤตยา สุขประเสริฐ (2561).ผลของการใช้รูปแบบการสอนภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารเพื่อส่งเสริมความสามารถในการฟัง-พูด ของนักเรียนนายสิบตำรวจ ศูนย์ฝึกอบรมตำรวจภูธรภาค 7. ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (ปร.ด.): มหาวิทยาลัยศิลปากร.

เจเรมี่ ฮาเมอร์ (Harmer, Jeremy). (2546). วิธีสอนภาษาอังกฤษ. (แปลและเรียบเรียง โดยเสาวภา ฉายะบุระกุล). กรุงเทพฯ : ซีเอ็ดยูเคชั่น.

ทิลเลสตัน, ดอนนา วอล์คเกอร์. (2546). คู่มือปฏิบัติการเรียนการสอนยุคใหม่. แปลโดย อรจรีย์ ณ ตะกั่วทุ่ง. กรุงเทพฯ: เอ็กซเปอร์เน็ท.

เนตรชนก โฉมทอง และ ชนสิทธิ์ สิทธิ์สูงเนิน. (2561). การพัฒนากิจกรรมพัฒนาผู้เรียนโดยใช้วิธีสอนบทบาทสมมติ ร่วมกับกลวิธีการสื่อสาร เพื่อส่งเสริมความสามารถด้านการพูดสื่อสารภาษาอังกฤษ ส าหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษา. Veridian E-Journal, Silpakorn University. 12 (4),500-519.

บัญชา อึ้งสกุล. (2545). การพัฒนากระบวนการเรียนรู ภาษาอังกฤษหลักการทักษะและหลักการปฏิบัติการ. วารสารวิชาการ. 5(7), 52-57.

บุญชม ศรีสะอาด. (2560). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 10), กรุงเทพ: สุวีริยาสาส์น.

ปณิตา ทำมิภักดิ์. (2558). การเปรียบเทียบความสามารถในการพูดภาษาอังกฤษ ความมั่นใจในการใช้ภาษาอังกฤษ และความคงทนในการเรียนรู้ด้วยกิจกรรมการสอนภาษาเพื่อการสื่อสาร ประกอบสื่อวีดิทัศน์. วิทยานิพนธ์ กศ.ม. มหาสารคาม : มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

ปราณี กุลละวณิชย์. (2551). การสอนภาษาต่างประเทศและการเรียนรู้. โครงการในแผนพัฒนาวิชาการ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วราภรณ์ วราธิพร. (2558). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนภาษาอังกฤษเพื่อส่งเสริมความสามารถในการใช้ภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน: มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์จังหวัดปทุมธานี.

สิรินาถ ศรีอนันต์. (2559). การใช้การเรียนรู้ภาษาแบบประสบการณ์เพื่อพัฒนาความสามารถในการฟังพูด ภาษาอังกฤษและความมั่นใจในตนเองของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 3. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

อรุณี วิริยะจิตรา และคณะ. (2555). การเรียนการสอนภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสาร. กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.

อาทิตย์ อินต๊ะแก้ว, องอาจ นัยพัฒน์ และ อัญชลี จันทร์เสม. (2560). การศึกษารูปแบบการเรียนรู้ภาษาอังกฤษของนักศึกษามหาวิทยาลัยไทย: การวิจัยแบบผสมผสานวิธีการ. วิทยาการวิจัยและวิทยาการปัญญา. 15 (1), 36-53.

Canale, M., & Swain, M. (1980). Theoretical bases of communicative approaches to second language teaching and testing. Applied Linguistics, 1(1), 1–47.

Canale, M., & Swain, M. (1980). Theoretical Bases of Communicative Approaches to Second Language Teaching and Testing. Applied Linguistics, 1, 1-47. http://dx.doi.org/10.1093/applin/I.1.1

Charaudom, P. (2007). An Investigation of Thai students’ English Language Problems and Their Learning Strategies in the International Program at Mahidol university. Master Thesis, Department of Languages graduate College, King Mongkut’s Institute of Technology North Bangkok.

Krashen, S. (1983). Principles and Practice in Second Language Acquisition. Pergamon Press.

Richards, J. C. (2006). Communicative language teaching today. Cambridge University Press.

Richards, J.C., & Rodgers, T.S. (2001). Approaches and Methods in Language Teaching. Cambridge University Press.

Savignon, S. J. (1983). Communicative competence: Theory and classroom practice. Addison-Wesley.

Widdowson, H. G. (1978). Teaching Language as Communication. Oxford: Oxford University Press.