การสื่อสารเพื่อธำรงรักษาภูมิปัญญาการย้อมสีผ้าด้วยมูลหนอนไหมในฐานะสื่อพื้นบ้านของจังหวัดศรีสะเกษ

ผู้แต่ง

  • กฤษณ์ คำนนท์ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ https://orcid.org/0000-0002-3027-2723
  • ศศิธร สมอินทร์ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ https://orcid.org/0009-0008-2760-2614

DOI:

https://doi.org/10.60027/iarj.2025.285742

คำสำคัญ:

การสื่อสาร, การธำรงรักษาภูมิปัญญา, การย้อมสีผ้า, มูลหนอนไหม, สื่อพื้นบ้าน

บทคัดย่อ

ภูมิหลังและวัตถุประสงค์: ภูมิปัญญาการย้อมสีผ้าด้วยมูลหนอนไหม ได้สะท้อนให้เห็นถึงความคิด ความเชื่อ ค่านิยม วิถีชีวิต ประเพณี และวัฒนธรรมร่วมกันสมาชิกในชุมชน การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาลักษณะการสื่อสารเพื่อธำรงรักษาภูมิปัญญาการย้อมสีผ้าด้วยมูลหนอนไหม และเพื่อศึกษาการประกอบสร้างอัตลักษณ์ของภูมิปัญญาการย้อมสีผ้าด้วยมูลหนอนไหมของกลุ่มทอผ้าไหมในฐานะสื่อพื้นบ้านของจังหวัดศรีสะเกษ

ระเบียบวิธีการวิจัย: การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) ใช้วิธีการวิเคราะห์ตัวบท (Textual Analysis) ร่วมกับการศึกษาภาคสนาม (Field Research) ในพื้นที่บ้านอะลาง ต.โคกจาน อ.อุทุมพรพิสัย จ.ศรีสะเกษ โดยเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง (Purposive sampling) และทำการสัมภาษณ์แบบสุ่ม (snowball sampling) จากผู้ให้ข้อมูลหลัก (Key informants) โดยจำแนกออกเป็น 4 กลุ่ม คือ 1. กลุ่มปราชญ์ชาวบ้านและผู้เชียวชาญด้านการทอผ้าไทยและการย้อมสีผ้าด้วยมูลหนอนไหม จำนวน 3 ท่าน 2. กลุ่มทอผ้าไหมบ้านอะลาง จำนวน 3 ท่าน 3. กลุ่มวิสาหกิจชุมชมบ้านอะลาง จำนวน 3 ท่าน และ 4. กลุ่มสื่อสารมวลชนในจังหวัดศรีสะเกษ จำนวน 3 ท่าน ทั้งสิ้น 12 ท่าน

ผลการวิจัย: การสื่อสารเพื่อธำรงรักษาภูมิปัญญาการย้อมสีผ้าด้วยมูลหนอนไหมในฐานะสื่อพื้นบ้านของจังหวัดศรีสะเกษ ปรากฏการสื่อสารใน 4 ลักษณะ คือ 1. การสื่อสารเพื่อสืบทอดองค์ความรู้ จากสมาชิกภายในครอบครัว ถือเป็นการสื่อสารระหว่างบุคคล (Interpersonal communication) 2. การสื่อสารเพื่อการถ่ายทอดองค์ความรู้ จากการมีปฏิสัมพันธ์ต่อกันระหว่างสมาชิกในชุมชน ถือเป็นการสื่อสารระหว่างบุคคล (Interpersonal communication) 3. การสื่อสารเพื่อการต่อยอดองค์ความรู้ เป็นการสื่อสารของคนหมู่มาก ถือเป็นการสื่อสารกลุ่มใหญ่ (Large group communication) และ 4. การสื่อสารเพื่อการเผยแพร่องค์ความรู้ ด้วยการเผยแพร่องค์ความรู้ผ่านสื่อดั้งเดิมและสื่อใหม่ ถือเป็นการสื่อสารมวลชน (Mass communication) ทั้งนี้วิจัยพบว่า การประกอบสร้างอัตลักษณ์จากภูมิปัญญาการย้อมสีผ้าด้วยมูลหนอนไหม ประกอบด้วย 4 ลักษณะ คือ 1. อัตลักษณ์ทางด้านการเชิดชูภูมิปัญญา 2. อัตลักษณ์ทางด้านความภาคภูมิใจในภูมิปัญญา 3. อัตลักษณ์ทางด้านสัมพันธภาพ และ 4. อัตลักษณ์ทางด้านการสนับสนุน โดยทั้งหมดเป็นอัตลักษณ์ที่มีความโดดเฉพาะตัวเป็นอย่างมากซึ่งเป็นสิ่งที่สมาชิกในสังคมได้คิดค้น สร้างสรรค์ คัดเลือก พัฒนา สืบทอด และร่วมมือกันสร้างขึ้น

สรุปผล: ภูมิปัญญาการย้อมสีผ้าด้วยมูลหนอนล้วนแสดงให้เห็นถึงอัตลักษณ์ คือ อัตลักษณ์ทางด้านการเชิดชูภูมิปัญญา อัตลักษณ์ทางด้านความภาคภูมิใจในภูมิปัญญา อัตลักษณ์ทางด้านสัมพันธภาพ และอัตลักษณ์ทางด้านการสนับสนุน โดยถือเป็นอัตลักษณ์ที่มีความโดดเฉพาะตัวเป็นอย่างมากซึ่งเป็นสิ่งที่สมาชิกในสังคมคิดคิดค้น สร้างสรรค์ คัดเลือก พัฒนา สืบทอด และร่วมมือกันสร้างขึ้น

เอกสารอ้างอิง

กาญจนา แก้วเทพ และคณะ. (2549). ใต้ฟากฟ้าแห่งการศึกษา สื่อบุคคลและเครือข่ายการสื่อสาร ภาพรวม งานวิจัย. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

กาญจนา แก้วเทพ. (2538). การพัฒนาแนววัฒนธรรมชุมชนโดยถือมนุษย์เป็นศูนย์กลาง. กรุงเทพฯ: สามัคคีสาส์น.

กาญจนา แก้วเทพ. (2549). สื่อพื้นบ้านขานรับงานสุขภาพ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

กาญจนา แก้วเทพ. (2555). สื่อเก่า-สื่อใหม่: สัญญะ อัตลักษณ์ อุดมการณ์. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์

จินตวีร์ เกษมศุข. (2554). การสื่อสารกับการเปลี่ยนแปลงของสังคม. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.

ฉลาดชาย รมิตานนท์. (2545). แนวคิดในการศึกษาอัตลักษณ์ความเป็นไท. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี.

ชิตาภา สุขพลำ. (2548). การสื่อสารระหว่างบุคคล. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

ณฐพงศ์ จิตรนิรัตน์. (2553). อัตลักษณ์ชุมชน : Community Identities. สงขลา: นำศิลป์โฆษณา.

นันทิยา อัจฉราวรรณ์ และคณะ. (2554). การสกัดสีย้อมผ้า จากดินแดง. วารสารวิชาการอุตสาหกรรมศึกษา, 5(1), 26-35.

ปรมะ สตะเวทิน. (2533). การสื่อสารมวลชน: กระบวนการและทฤษฎี. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พัฒนา กิติอาสา. (2546). ท้องถิ่นนิยม. กรุงเทพฯ : กองทุนอินทร์ – สมเพื่อการวิจัยทางมานุษยวิทยา.

วทัญญู บุตรศรี. (2556). การพัฒนาเครื่องย้อมสีเส้นไหมและฝ้ายแบบใช้หม้อต้มประหยัดพลังงาน. อุบลราชธานี: วิทยาลัยสารพัดช่างอุบลราชธานี.

สมสุข หินวิมาน. (2448). สื่อพื้นบ้านสื่อสารสุข: แนวคิดและความหมาย. กรุงเทพฯ: โครงการสื่อ พื้นบ้านเพื่อการสร้างเสริมสุขภาพ (สพส.).

สมสุข หินวิมาน. (2548). ประมวลสาระวิชาปรัชญานิเทศศาสตร์และทฤษฏีการสื่อสาร. หน่วยที่ 8-15. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

สุปรีดา ช่อลำใย. (2549). เครือข่ายการสื่อสารและการดำรงอยู่ของแฟนคลับธงไชย แมคอินไตย์. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต วารสารศาสตรมหาบัณฑิต (สื่อสารมวลชน) บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

เสรี พงศ์พิศ. (2548). วิธีทำและวิธีคิด แผนชีวิตเศรษฐกิจชุมชน. กรุงเทพฯ: เจริญวิทย์การพิมพ์.

อดิพล เอื้อจรัสพันธุ์ และ ณัฐนิชา กรกิ่งมาล. (2561). กลยุทธ์และเครือข่ายการสื่อสารเพื่อสร้างชุมชนเข้มแข็ง กรณีศึกษาชุมชนหัวตะเข้ เขตลาดกระบัง กรุงเทพมหานคร. วารสารนิเทศศาสตร์ธุรกิจบัณฑิตย์, 12(2), 221-247.

อรพรรณ ลิ้มติ้ว และคณะ. (2561). บทบาทของสื่อพื้นบ้านใน “รายการจำอวดหน้าจอ” กับการส่งเสริมวัฒนธรรมไทยของนักศึกษามหาวิทยาลัยมหิดล. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 17 (22), 115-122.

De Fina, A., & Georgakopoulou, A. (2011). Analyzing Narrative: Discourse and Sociolinguistic Perspectives. Cambridge University Press.

Feliciano, G. (1983). Training in The Development and Integrated Use of Folk Media and Mass Media in Field-level Communication Strategies. UNESCO (comp.), Folk Media and Mass Media in Population Communication.

Hall, S. (1997). Representation: Cultural Representations and Signifying Practices. London: Sage Publications.

Popenoe, D. (1993). American Family Decline, 1960-1990: A Review and Appraisal. Journal of Marriage and Family, 55, 527-542. http://dx.doi.org/10.2307/353333

Shaw, M. E. (1981). Group Dynamics: The Psychology of Small Group Behavior. New York: McGraw-Hill.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2025-08-17

รูปแบบการอ้างอิง

คำนนท์ ก. . ., & สมอินทร์ ศ. . (2025). การสื่อสารเพื่อธำรงรักษาภูมิปัญญาการย้อมสีผ้าด้วยมูลหนอนไหมในฐานะสื่อพื้นบ้านของจังหวัดศรีสะเกษ. Interdisciplinary Academic and Research Journal, 5(5), 1063–1074. https://doi.org/10.60027/iarj.2025.285742

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิชาการ