การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้การฝึกปฏิบัติเป็นฐาน (Practice-Based Learning) เพื่อส่งเสริมทักษะการออกแบบแฟชั่นจากผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น สำหรับนักศึกษาสาขาวิชาศิลปกรรม

นิเวศ  เผื่อนทิม

doi:10.60027/iarj.2024.276821

ผู้แต่ง

นิเวศ เผื่อนทิม สาขาวิชาศิลปกรรม คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี https://orcid.org/0009-0000-9849-1714

DOI:

https://doi.org/10.60027/iarj.2024.276821

คำสำคัญ:

กิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้การฝึกปฏิบัติเป็นฐาน;, ทักษะการออกแบบแฟชั่น;, ผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น

บทคัดย่อ

ภูมิหลังและวัตถุประสงค์: การจัดกิจกรรมเชิงปฏิบัติการในระดับอุดมศึกษา ต้องให้ผู้เรียนได้ฝึกปฏิบัติและถอดบทเรียนจากการปฏิบัตินั้น ๆ โดยเฉพาะรายวิชาที่เกี่ยวข้องกับการออกแบบ การจัดกิจกรรมการเรียนรู้แบบการฝึกปฏิบัติเป็นฐานเป็นการฝึกผู้เรียนให้ได้เรียนรู้จากหลากหลายสถานที่ทั้งทางตรงและทางอ้อมเพื่อให้เกิดความคิดสร้างสรรค์และสามารถออกแบบชิ้นงานได้ การวิจัยในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1)พัฒนากิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้การฝึกปฏิบัติเป็นฐาน 2)เพื่อเปรียบเทียบทักษะการออกแบบแฟชั่นจากผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น และ3)เพื่อศึกษาความพึงพอใจของนักศึกษาที่มีต่อกิจกรรมการเรียนรู้

ระเบียบวิธีการวิจัย: กลุ่มเป้าหมาย ได้แก่ กลุ่มเป้าหมายผู้เชี่ยวชาญจำนวน 3 คนได้มาจากการเลือกแบบเจาะจง และนักศึกษาสาขาวิชาศิลปกรรมชั้นปีที่ 2 ภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2566 จำนวน 11 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ กิจกรรมการฝึกปฏิบัติเป็นฐานเพื่อส่งเสริมทักษะการออกแบบแฟชั่นจากผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น แผนการจัดการเรียนรู้รายวิชา ศป 2106214 การออกแบบแฟชั่นจากผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น แบบวัดทักษะการออกแบบแฟชั่นจากผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น และแบบวัดความพึงพอใจที่มีต่อกิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้การฝึกปฏิบัติเป็นฐาน สถิติที่ใช้คือ การวิเคราะห์ความตรงเชิงเนื้อหาค่าประสิทธิภาพ (E₁/E₂) ค่าเฉลี่ย และผลต่าง (D)

ผลการวิจัย: 1) กิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้การฝึกปฏิบัติเป็นฐาน ประกอบด้วย 4 หน่วยการเรียนรู้ และ 14 กิจกรรมย่อย มีค่าความเที่ยงตรงเชิงเนื้อหาได้ค่า 4.61 มีคุณภาพอยู่ในระดับดีมาก มีค่าประสิทธิภาพ (E₁/E₂) เท่ากับ 86.48/80.00 ซึ่งเป็นไปตามเกณฑ์ 80/80 2)ในภาพรวมนักศึกษาชั้นปีที่ 2 สาขาวิชาศิลปกรรม มีทักษะการออกแบบแฟชั่นหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนผลต่าง (D) +4.82 และ 3) ในภาพรวมนักศึกษาชั้นปีที่ 2 สาขาวิชาศิลปกรรม มีความพึงพอใจต่อการจัดกิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้การฝึกปฏิบัติเป็นฐาน อยู่ในระดับมากที่สุด

สรุปผล: ผลจากการวิจัยนี้แสดงให้เห็นว่าการพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้การฝึกปฏิบัติเป็นฐาน (Practice-Based Learning) สามารถช่วยให้นักศึกษาสามารถสร้างสรรค์ชิ้นงานและสามารถออกแบบชิ้นงานที่หลากหลายอีกทั้งจากผลการสอบถามความพึงพอใจนักศึกษามีระดับความพึงพอใจระดับมากที่สุดในทุกด้าน

เอกสารอ้างอิง

ชลิตา มิ่งขวัญ. (2563). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้จากการปฏิบัติการในชั้นเรียน เพื่อส่งเสริมความสามารถในการออกแบบเว็บสำหรับการฝึกอบรมออนไลน์ของนักศึกษาปริญญาตรี คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต : มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ทวีศักดิ์ สาสงเคราะห์. (2551). การออกแบบและพัฒนารูปแบบบรรจุภัณฑ์จากผ้าไหมสุรินทร์. รายงานวิจัย : มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร.

บุญมา เวียงคํา และเสนอ ภิรมจิตรผ่อง. (2560). การพัฒนารูปแบบการจัดกิจกรรมการเรียนรู้เชิงประสบการณ์เพื่อเสริมสร้างจิตสาธารณะของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 8(2), 13-26.

พิศุทรุ คิริพันธุ์. (2559). การออกแบบผลิตภัณฑ์โดยการผสมผสานกับวิถีของชุมชนอย่างยั่งยืน. 8 ทศวรรษ วนศาสตร์ ศาสตร์แห่งชีวิต. กรุงเทพฯ: ศูนย์วิจัยป่าไม้.

รวิวรรณ สุขเจริญ. (2562). การพัฒนาความสามารถในการออกแบบผลิตภัณฑ์เชิงสร้างสรรค์ด้วยวิธีการเรียนรู้เชิงผลิตภาพของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการนิเทศ : มหาวิทยาลัยศิลปากร.

สุวิทย์ วงศ์รุจิราวาณิชย์. (2560). เจาะลึกเทรนด์ Coworking Space. Retrieved on 15 December 2023. from http://www.tcdc.or.th./coworking.

อิ่มจิตร หมวดแร่, สุนทร อ่อนฤทธิ์, และ ชัยรัตน์ โตศิลา. (2565). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้อาเซียนศึกษาโดยใช้แนวคิดการเรียนรู้แบบกิจกรรมเป็นฐานเพื่อส่งเสริมสมรรถนะการเป็นพลเมืองที่เข้มแข็งของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย. วารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี, 13(3), 1-16.

University of South Australia. (2018). Practice_based learning. Retrieved on 17 December 2023. from http://w3.unisa.edu.au/academicdevelopment/engagement/practice.asp.