การสร้างสรรค์นวัตกรรมการบริการสาธารณะของเมืองสร้างสรรค์จังหวัดภูเก็ต

ชลิดา  แย้มศรีสุข

doi:10.60027/iarj.2024.275805

ผู้แต่ง

ชลิดา แย้มศรีสุข มหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต https://orcid.org/0009-0004-5859-7695

DOI:

https://doi.org/10.60027/iarj.2024.275805

คำสำคัญ:

การบริการสาธารณะ;, ผู้ประกอบการสารธารณะ;, เมืองสร้างสรรค์

บทคัดย่อ

ภูมิหลังและวัตถุประสงค์ : ปัจจุบันนวัตกรรมภาครัฐ (Public Sector Innovation) เน้นผู้ใช้บริการเป็นสำคัญ และมีลักษณะอาศัยความร่วมมือกับทุกภาคส่วนเพื่อคิดค้นและสร้างนวัตกรรมร่วมกันผ่านกระบวนการทางสังคมเพื่อก่อให้เกิดนวัตกรรมด้านการวางนโยบายสาธารณะและการส่งมอบบริการให้กับประชาชน ดังนั้นการวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา (1) ศึกษานวัตกรรมการบริการสาธารณะของเมืองสร้างสรรค์จังหวัดภูเก็ต และ (2) ศึกษาแนวทางการพัฒนาผู้ประกอบการสาธารณะของเมืองสร้างสรรค์จังหวัดภูเก็ต

ระเบียบวิธีการวิจัย : การวิจัยเชิงคุณภาพด้วยเครื่องมือการวิจัยแนวการสัมภาษณ์ ประชุมกลุ่มย่อย การสัมภาษณ์เชิงลึก การสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลหลัก ผู้วิจัยกำหนดพื้นที่กรณีศึกษาขององค์การบริหารส่วนตำบลไม้ขาว องค์การบริหารส่วนตำบลเทพกระษัตรี องค์การบริหารส่วนตำบลเชิงทะเล เทศบาลตำบลป่าคลอก และองค์การบริหารส่วนตำบลกมลา จังหวัดภูเก็ต

ผลการศึกษา พบว่า การสำรวจความคิดเห็นของประชาชนต่อการบริการสาธารณะในกรณีศึกษาขององค์การบริหารส่วนตำบลไม้ขาว องค์การบริหารส่วนตำบลเทพกระษัตรี องค์การบริหารส่วนตำบลเชิงทะเล เทศบาลตำบลป่าคลอก และองค์การบริหารส่วนตำบลกมลา จังหวัดภูเก็ต การจัดบริการสาธารณะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นมีข้อจำกัดในเรื่องอำนาจหน้าที่ของท้องถิ่นต่อการจัดบริการสาธารณะ

สรุปผล : แนวทางการพัฒนาผู้ประกอบการสาธารณะ คือ การจัดแลกเปลี่ยนความรู้เรื่องการบริการสาธารณะของจังหวัดภูเก็ตที่รองรับความเจริญเติบโตของเมืองภูเก็ตผ่านกิจกรรมวัฒนธรรม ประเพณี ร่วมกันของคนในพื้นที่อย่างต่อเนื่อง

เอกสารอ้างอิง

จรัส สุวรรณมาลา. 2547. นวัตกรรมท้องถิ่นไทย. พิมพ์ครั้งที่ 1. : โครงการวิถีใหม่และองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในประเทศไทย คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

จรัส สุวรรณมาลา. 2549. ข้อเสนอเชิงนโยบายเพื่อส่งเสริมนวัตกรรมท้องถิ่นในประเทศไทย. กรุงเทพฯ : คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

จิราภา แจ้งใจดี. (2541).การกระจายอำนาจบริการสาธารณะในท้องถิ่นไทย : กรณีศึกษาการขนส่งโดยสารรถประจำทางในรูปแบบสหการผสม ในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. มหาวิทยาลัยรามคำแหง

นันทวัฒน์ บรมานันท์. (2554). มาตรฐานใหม่ของการจัดทำบริการสาธารณะระดับชาติในประเทศ. สำนักพิมพ์วิญญูชน.

ประยูร กาญจนดุล. (2538). คำอธิบายกฎหมายปกครอง. พิมพ์ครั้งที่ 5. สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วีระศักดิ์ เครือเทพ. (2548). ข้อค้นพบจากนวัตกรรมท้องถิ่นไทย. วารสารประชาคมวิจัย, 39(1), 19-73.

Alberti, M. (2008). Advances in urban ecology: Integrating humans and ecological processes in urban ecosystems. Springer Science & Business Media.

Babbie, E.R. (2010). The practice of social research. 12th edition. Belmont, CA: Wadsworth.

Borzaga, C., & Tortia, E. C. (2006). Worker motivations, job satisfaction, and loyalty in public and nonprofit social services. Nonprofit and Voluntary Sector Quarterly, 35(2), 225-248.

Denhardt, R.B., & Catlaw, T.J. (2014). Theories of Public Organization. Cengage Learning.

Falleti, T. G., & Lynch, J. (2009). Context and causal mechanisms in political analysis. Comparative Political Studies, 42(9), 1143-1166.

Huang, L., & Bian, Y. (2019). Urban development in China: A holistic approach. Routledge.

Lange, E. (2004). Public entrepreneurship: A case study in groundwater basin management. Public Administration Review, 64(5), 566-576.

Light, P.C. (1998). Innovation in public services-literature review. Report on a project carried out to support the preparation of an ANAO Better Practice Guide on public sector innovation. Retrieved August 1, 2013, from http://www.idea.gov.uk/idk/aio/1118552

Lindlof, T. R., & Taylor, B. C. (2002). Qualitative communication research methods. 2nd edition. Thousand Oaks, Sage

Osborne, D., & Plastrik, P. (2000). The reinventor's field book: tools for transforming your government. San Francisco: Jossey-Bass.

Patton, M. (1980). Qualitative Evaluation Methods. Sage Publications, Beverly Hills.

Schank, H., & Hudson, S. (2018). Getting the Work Done: What Government Innovation Really Looks Like. New America: Public Interest Technology.