ความรับผิดทางละเมิด ศึกษากรณีความเสียหายต่อจิตใจของผู้สูญเสีย

บทคัดย่อ

ภูมิหลังและวัตถุประสงค์: ปัญหาเกี่ยวกับค่าสินไหมทดแทน ในกรณีที่เป็นความเสียหายต่อจิตใจ และหลักเกณฑ์การให้ค่าสินไหมทดแทนต่อจิตใจเมื่อมีความเสียหายเกิดขึ้นจะมีการเยียวยาให้กับผู้เสียหาย ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของความเสียหายอันมิใช่ตัวเงิน แต่ความเสียหายต่อจิตใจของบุคคลที่มีความสัมพันธ์ ที่ถูกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ต่อความสูญเสียที่เกิดขึ้นจากการทำละเมิด ทำให้บุคคลผู้สูญเสียนั้นเกิดความโศกเศร้าเสียใจ วิตกกังวล หวาดกลัว และอาจส่งผลให้บุคคลนั้นตกอยู่ในสภาวะซึมเศร้าได้ ซึ่งส่งผลกระทบโดยตรงกับการใช้ชีวิตโดยปกติสุขของผู้สูญเสีย

ระเบียบวิธีการศึกษา: ความเสียหายทางจิตใจ สามารถเรียกได้ในกรณีที่ความเสียหายเกิดขึ้นแก่ ร่างกาย อนามัย เสรีภาพของผู้ถูกทำละเมิด ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ โดยความเสียหายต่อจิตใจไม่รวมไปบุคคลอื่นที่เกิดความสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักหรือมีความผูกพันจากเหตุละเมิด ปัจจุบันความเสียหายต่อจิตใจ ได้มีการกำหนดไว้ใน พระราชบัญญัติความรับผิดต่อความเสียหายที่เกิดขึ้นจากสินค้าไม่ปลอดภัย พ.ศ.2551 ในมาตรา 11 (1) ที่กำหนดให้กรณีที่ผู้เสียหายถึงแก่ความตาย สามี ภริยา บุพการี หรือผู้สืบสันดานของบุคคลนั้นชอบที่จะได้รับค่าเสียหายสำหรับความเสียหายต่อจิตใจ

ผลการศึกษา: ผู้เขียนเห็นว่าควรมีการปรับปรุงแก้ไขเพิ่มเติม ในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ โดยการกำหนดค่าเสียหายต่อจิตใจ กรณีผู้เสียหายถึงแก่ความตาย ให้สามี ภริยา บุพากรี หรือผู้สีบสันดานของบุคคลนั้นชอบที่จะได้รับค่าเสียหายสำหรับความเสียหายต่อจิตใจไว้ด้วย

สรุปผล: การปรับปรุงในกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ควรเพิ่มเติมด้านการคำนวณค่าเสียหายต่อจิตใจในกรณีของความตาย โดยให้สามี, ภริยา, บุพากรี, หรือผู้สีบสันดานมีสิทธิได้รับค่าเสียหายสำหรับความเสียหายต่อจิตใจนั้นด้วย