การบริหารจัดการนวัตกรรมพัฒนาศักยภาพนักกีฬาสโมสรวอลเลย์บอลขอนแก่นสตาร์ วีชี

กลมเกลียว  มาเวียง

doi:10.60027/iarj.2023.272448

ผู้แต่ง

กลมเกลียว มาเวียง คณะบริหารธุรกิจ, มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกฉียงเหนือ ประเทศไทย https://orcid.org/0009-0002-3440-9325

DOI:

https://doi.org/10.60027/iarj.2023.272448

คำสำคัญ:

การบริหารจัดการ; , นวัตกรรม; , สโมสรวอลเลย์บอลขอนแก่นสตาร์ วีชี

บทคัดย่อ

ภูมิหลังและวัตถุประสงค์: ปัจจุบันนวัตกรรมมีความสำคัญเป็นอย่างมากในการพัฒนาศักยภาพบุคลากรทางด้านกีฬา ศักยภาพของนักกีฬาที่ดีย่อมเป็นสิ่งที่ทุกคนพึงปรารถนาของสโมสรแต่การที่จะมีศักยภาพที่ดีได้ต้องขึ้นอยู่กับปัจจัยและส่วนประกอบต่าง ๆ มากมาย โดยแต่ละปัจจัยนั้นมีความสำคัญมากน้อยแตกต่างกันไปตามทัศนะคติของบุคคลากรและผู้มีส่วนเกี่ยวข้องของสโมสรที่จะนำนวัตกรรมมาปรับใช้พัฒนาศักยภาพของนักกีฬา การวิจัยครั้งนี้จึงมีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาระดับการบริหารจัดการนวัตกรรมพัฒนาศักยภาพนักกีฬาสโมสรวอลเลย์บอลขอนแก่นสตาร์ วีชี และ 2) เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการบริหารจัดการนวัตกรรมพัฒนาศักยภาพนักกีฬาสโมสรวอลเลย์บอลขอนแก่นสตาร์ วีชี

ระเบียบวิธีการวิจัย: การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ บุคลากร ผู้บริหาร และนักกีฬาในสโมสรวอลเลย์บอลขอนแก่นสตาร์ วีชี จำนวน 50 คน โดยการคัดเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยได้แก่แบบสอบถาม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลคือ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์ถดถอยพหุคูณโดยใช้วิธีการคัดเลือกตัวแปรแบบเป็นลำดับขั้น ประกอบการอภิปรายผล

ผลการวิจัย: (1) การบริหารจัดการนวัตกรรมพัฒนาศักยภาพนักกีฬาสโมสรวอลเลย์บอลขอนแก่นสตาร์ วีชี (ภาพรวม) พบว่า ส่วนใหญ่เห็นว่าระดับการบริหารจัดการนวัตกรรมพัฒนาศักยภาพนักกีฬาอยู่ในระดับปานกลาง พิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า ด้านประสิทธิภาพจริงอยู่ในระดับปานกลาง ด้านการนำมาปฏิบัติจริงอยู่ในระดับปานกลาง และด้านการประยุกต์ใช้จริงอยู่ในระดับปานกลาง ตามลำดับ (2) ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ (r) มีค่าเท่ากับ .688 แสดงว่าตัวแปรปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการบริหารจัดการนวัตกรรมพัฒนาศักยภาพนักกีฬาสโมสรวอลเลย์บอลขอนแก่นสตาร์ วีชี โดยรวมทุกด้าน มีความสัมพันธ์ไปในทิศทางเดียวกันในระดับปานกลาง

สรุปผล: การบริหารจัดการนวัตกรรมพัฒนาศักยภาพนักกีฬาสโมสรวอลเลย์บอลขอนแก่นสตาร์ วีชี มีระดับการบริหารที่ปานกลางทั้งด้านประสิทธิภาพ, การนำมาปฏิบัติ, และการประยุกต์ใช้จริง แสดงถึงความสัมพันธ์ที่เชื่อมโยงตัวแปรที่มีอิทธิพลต่อการบริหารนวัตกรรมทั้งสามด้านในระดับปานกลาง

เอกสารอ้างอิง

ณรงค์วิทย์ แสนทอง. (2550). คู่มือการพัฒนาระบบการบริหารผลงานยุคใหม่. กรุงเทพมหานคร: เอช อาร์เซ็นเตอร์.

ถิตรัตน์ พิมพาภรณ์. (2561). กลยุทธ์การจัดการความสุขในการทำงานขององค์การ: ปัจจัยเชิงสาเหตุและผลลัพธ์. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

บุญเพ็ง สิทธิวงษา และคณะ. (2566). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการใช้กัญชาในการรักษาโรคของประชาชนในเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. วารสารมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตร้อยเอ็ด 12 (1), 551-558.

บุญเรือน ทองทิพย์. (2563). โรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19) กับศักยภาพของผู้นำต่อการพัฒนาองค์การแบบ New Normal. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(1),434-446.

พภัสสรณ์ วรภัทร์ถิระกุล. (2562). แรงจูงใจในการปฏิบัติงานของบุคลากรที่มีต่อการบริหารสำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ สาขาเขตพื้นที่ 13 (กรุงเทพมหานคร). วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์. 6(1), 486-498.

พัชรินทร์ ปาวะลี. (2563). สภาพและแนวทางการพัฒนานักกีฬาตามหลักวิทยาศาสตร์การกีฬาเพื่อความเป็นเลิศของสำนักงานกีฬาในมหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติวิทยาเขตภาคเหนือ. วิทยานิพนธ์หลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการกีฬา มหาวิทยาลัยนเรศวร.

พีระพงษ์ วรภัทร์ถิระกุล. (2564). ภาวะผู้นำและวัฒนธรรมองค์การที่มีผลต่อคุณภาพชีวิตในการทำงานของบุคลากรสำนักงานคณะกรรมการกิจการกระจายเสียงกิจการโทรทัศน์และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ (กสทช.). วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยเวสเทิร์น มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 7(2),60-71.

ศิริวรรณ เสรีรัตน์ และคณะ. (2545). องค์การและการจัดการ. กรุงเทพมหานคร : ธรรมสาร.

สมบัติ เกตุสม, อนันต์ มาริกัน, สัณหกัญญา อรุณธารี, กัญจน์มณัส เพชรบดี. (2557). การศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อความสำเร็จของนักกีฬามหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์ในการเข้าร่วมการแข่งขันกีฬามหาวิทยาลัยแห่งประเทศไทย ครั้งที่ 41 ณ จังหวัดขอนแก่น. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์.

เสนาะ ติเยาว์. (2546). หลักการบริหาร. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

Herkema, S. (2003). A complex adaptive perspective on learning within innovation projects. The. Learning Organization. 10 (6), 340-346.

Hodgetts, M.R. (1993). Modern Human Relation at Work. 5th ed. Fort Worth: Dryden Press.

Hughes, T. (1987). The Evolution of Large Technological System. In W. Bijker (Ed.), The Social Construction of Technological Systems: New Directions in the Sociology and History of Technology. Cambridge, UK: Cambridge University Press.

Lemon, M., & Sahota, P.S. (2003). Organizational culture as a knowledge repository for increased innovative capacity. Technovation, 24 (6), 483-498.

Schilling, M.A. (2008). Strategic Management of Technological Innovation. New York: McGraw-Hill Education.