ปัญหาขอบเขตความรับผิดของสายการบินในกรณีที่ยกเลิกเที่ยวบินเนื่องจากประเทศปลายทางปิดประเทศ หรือการยกเลิกเที่ยวบินเนื่องจากมีโรคระบาด

ชัดชัย  กลั่นความดี; ศิกวัส  กริ่งสันเทียะ

doi:10.60027/iarj.2024.272392

ผู้แต่ง

ชัดชัย กลั่นความดี สาขานิติศาสตร์ คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม วิทยาเขตขอนแก่น https://orcid.org/0009-0003-8214-4664
ศิกวัส กริ่งสันเทียะ สาขานิติศาสตร์ คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม วิทยาเขตขอนแก่น https://orcid.org/0009-0002-9986-1654

DOI:

https://doi.org/10.60027/iarj.2024.272392

คำสำคัญ:

ล่าช้า; , เหตุสุดวิสัย; , ความรับผิดของสายการบิน

บทคัดย่อ

ภูมิหลังและวัตถุประสงค์: การที่สายการบินไม่สามารถเดินทางได้ตามกำหนดเวลาโดยเหตุที่ประเทศปลายทางประกาศห้ามบินเข้าประเทศนั้น จะถือว่าเป็นกรณีล่าช้า อันทำให้สายการบินจะต้องรับผิดหรือไม่ เนื่องจากผู้โดยสารไม่สามารถเดินทางได้ตามกำหนดเวลาที่สายการบินประกาศไว้ บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาขอบเขตความรับผิดของผู้ขนส่งทางอากาศกรณีที่ยกเลิกเที่ยวบินเนื่องจากประเทศปลายทางปิดประเทศหรือการยกเลิกเที่ยวบินเนื่องจากมีโรคระบาด

ระเบียบวิธีการศึกษา: การศึกษาครั้งนี้ดำเนินการวิเคราะห์และเปรียบเทียบปัญหากฎหมายที่เกี่ยวกับขอบเขตความรับผิดของผู้ขนส่งทางอากาศกรณีผู้ขนส่งทางอากาศกรณียกเลิกเที่ยวบินเนื่องจากประเทศปลายทางปิดประเทศหรือการยกเลิกเที่ยวบินเนื่องจากมีโรคระบาด เพื่อเสนอแนะและยกร่างบทบัญญัติแห่งกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับขอบเขตความรับผิดของผู้ขนส่งทางอากาศและการคุ้มครองผู้โดยสารกรณียกเลิกเที่ยวบินเนื่องจากประเทศปลายทางปิดประเทศหรือการยกเลิกเที่ยวบินเนื่องจากมีโรคระบาด

ผลการศึกษา: เหตุสุดวิสัยนั้นจะต้องเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและเป็นเหตุการณ์ที่ไม่อาจป้องกันได้ทั้งบุคคลผู้ที่กำลังจะต้องเผชิญกับปัญหาดังกล่าว หากพิจารณาในเรื่องของสายการบินที่จะต้องปฏิบัติการบิน แต่ประเทศปลายทางได้ประกาศห้ามบินเข้าประเทศ กรณีดังกล่าวนั้นอาจจะถือได้ว่าเป็นเหตุสุดวิสัยได้เช่นกัน เพราะมิใช่กรณีที่สายการบินในฐานะผู้ขนส่งจะสามารถดำเนินการป้องกันได้ อย่างไรก็ดี การที่เที่ยวบินถูกยกเลิกอันเนื่องมาจากประเทศปลายทางประกาศปิดประเทศ ทำให้ผู้โดยสารตกค้างที่สนามบิน ก็เป็นหน้าที่ของสายการบินจะต้องให้ความช่วยเหลือผู้โดยสาร ตามกฎเกณฑ์แห่งสหภาพยุโรปที่ 261/2004 ดังนั้นข้อเสนอแนะให้บัญญัติข้อยกเว้นความรับผิดของผู้ขนส่งทางอากาศในกรณีที่ประเทศปลายทางประกาศปิดประเทศว่าเป็นเหตุสุดวิสัยที่สายการบินไม่ต้องรับผิดในความเสียหายอันเกิดจากไม่สามารถปฏิบัติการขนส่งได้ แต่กำหนดให้ผู้ขนส่งทางอากาศยังคงมีหน้าที่ดูแลผู้โดยสารเท่าที่จำเป็นตลอดระยะเวลาที่ผู้โดยสารยังคงตกค้างอยู่ ณ สนามบินหรือที่ประเทศต้นทางตามความจำเป็นและเหมาะสม

สรุปผล: การศึกษาเน้นถึงความสำคัญของการยกเว้นเหตุสุดวิสัยในการสังเกตสายการบินที่ถูกยกเลิกหรือห้ามเข้าประเทศและกำหนดความรับผิดของสายการบินในกรณีที่เกิดเหตุการณ์ขึ้นในกรณีที่สายการบินไม่สามารถป้องกันได้ อย่างไรก็ตาม สายการบินต้องรับผิดชอบต่อการดูแลผู้โดยสารที่ติดอยู่ที่สนามบินตามระเบียบ EU 261/2004 การวางแผนและการปฏิบัติตามกฎระเบียบเหล่านี้ถือเป็นสิ่งสำคัญในการให้บริการและช่วยเหลือผู้โดยสารในสถานการณ์ฉุกเฉินและที่ไม่คาดคิด เพื่อให้มั่นใจในมาตรฐานอุตสาหกรรมการบินที่ยั่งยืนและความปลอดภัยของผู้โดยสารในทุกสถานการณ์

References

ไผทชิต เอกจริยกร. (2560). คำอธิบายกฎหมายรับขนทางอากาศ. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์เดือนตุลา.

ไพจิตร ปุญุญพันธุ์. (2558). คำอธิบายประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ลักษณะละเมิด. พิมพ์ครั้งที่ 14. กรุงเทพฯ : นิติบรรณการ.

จิ๊ด เศรษฐบุตร. (2556). หลักกฎหมายแพ่ง ลักษณะละเมิด. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ : โครงการตำราและเอกสารประกอบการสอน คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

ทศพร ลีพึ่งธรรม. (2555). อุบัติเหตุที่ทำให้สายการบินต้องรับผิดต่อผู้โดยสารในกรณีตายหรือบาดเจ็บ. วารสารศาลทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศ, 442-451.

ประเสริฐ ป้อมป้องศึก. (2545). ความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับกฎหมายอากาศระหว่างประเทศ. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์วิญญูชน จํากัด

ศิริศักดิ์ ติยะพรรณ. (2545). ความรับผิดชอบของผู้ประกอบการสายการบินขนส่งต่อผู้ใช้บริการ. วารสารอัยการ, (4 กนัยายน 2545), 20.

สุษม ศภุนิตย์, (2555). คำอธิบายกฎหมายละเมิด. พิมพ์ครั้งที่ 8. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์วิญญูชน จํากัด

Abeyratne, R.I.R. (2001). Aviation Trends in the New Millennium. England: Routledge. https://doi.org/10.4324/9781315261805

Beale, J.H. (1909). The History of the Carrier’s Liability. Boston: Little Brown and Company.

Polkowska, M. (2010). Some Observations on Civil Air Carrier Liability in International Air Carriage – “Accident”, “Damage” and “Jurisdiction”. Uniform Law Review, 15 (1), 109–131. https://doi.org/10.1093/ulr/15.1.109

Verschoor, D. (1985). An Introduction to Air Law. Netherlands: Kluwer Law and Taxation Publishers.