ทักษะผู้บริหารสถานศึกษายุคดิจิทัลที่ส่งผลต่อประสิทธิผลของสถานศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการศึกษาเอกชน

ณัฐกานต์ แย้มชื่น; กัญญ์รัชการย์  เลิศอมรศักดิ์

doi:10.60027/iarj.2023.271076

ผู้แต่ง

ณัฐกานต์ แย้มชื่น นักศึกษาปริญญาโท สาขาวิชาการบริหารการศึกษา คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา https://orcid.org/0009-0000-7380-1966
กัญญ์รัชการย์ เลิศอมรศักดิ์ อาจารย์ คณะครุศาสตร์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา https://orcid.org/0009-0002-7429-5705

DOI:

https://doi.org/10.60027/iarj.2023.271076

คำสำคัญ:

ทักษะผู้บริหารสถานศึกษายุคดิจิทัล;, ประสิทธิผลสถานศึกษา

บทคัดย่อ

ภูมิหลังและวัตถุประสงค์: ทักษะผู้บริหารสถานศึกษายุคดิจิทัลเป็นทักษะที่ส่งเสริมการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศให้เกิดประโยชน์ เพื่อสร้างมูลค่าเพิ่มในการบริหารจัดการสถานศึกษาและการจัดการเรียนการสอน ให้เท่าทันกับการเปลี่ยนผ่านในยุคดิจิทัลได้อย่างมีประสิทธิภาพ การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับทักษะผู้บริหารสถานศึกษายุคดิจิทัล สังกัดสำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการศึกษาเอกชน 2) ศึกษาระดับประสิทธิผลของสถานศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการศึกษาเอกชน 3) ศึกษาความสัมพันธ์ทักษะผู้บริหารสถานศึกษายุคดิจิทัลกับประสิทธิผลของสถานศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการศึกษาเอกชน 4) ศึกษาทักษะผู้บริหารสถานศึกษายุคดิจิทัลที่ส่งผลต่อประสิทธิผลของสถานศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการศึกษาเอกชน

ระเบียบวิธีวิจัย: ผู้ให้ข้อมูลประกอบด้วย ผู้บริหารสถานศึกษาและครู รวมทั้งสิ้น 297 คน ซึ่งได้มาโดยการสุ่มแบบแบ่งชั้นและทำการสุ่มตัวอย่างแบบง่าย โดยเครื่องมือที่ใช้เป็นแบบสอบถาม มีค่าความเชื่อมั่น .93 สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สันและการวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณแบบขั้นตอน

ผลการวิจัย: 1) ทักษะผู้บริหารสถานศึกษายุคดิจิทัล โดยรวมทุกด้านอยู่ในระดับมาก 2) ประสิทธิผลของสถานศึกษา โดยรวมทุกด้านอยู่ในระดับมาก 3) ความสัมพันธ์ทักษะผู้บริหารสถานศึกษายุคดิจิทัลกับประสิทธิผลของสถานศึกษามีความสัมพันธ์กันทางบวกในระดับสูงเท่ากับ .873 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ.01 4) ทักษะผู้บริหารสถานศึกษายุคดิจิทัลที่ส่งผลต่อประสิทธิผลของสถานศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการศึกษาเอกชน พบว่าทักษะการคิดสร้างสรรค์ ทักษะการสื่อสาร ทักษะการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศและดิจิทัล ทักษะการมีวิสัยทัศน์ ส่งผลต่อประสิทธิผลของสถานศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการศึกษาเอกชน ร่วมกันพยากรณ์ประสิทธิผลของสถานศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการศึกษาเอกชน เขตดุสิต ได้ร้อยละ 88.00 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ 0.1

สรุปผล: ทักษะผู้บริหารสถานศึกษายุคดิจิทัลมีประสิทธิภาพทุกด้านอยู่ในระดับมาก และมีความสัมพันธ์ทางบวกที่สูงร้อยละ 87.3 กับประสิทธิผลของสถานศึกษาทั้งหมด ทักษะการคิดสร้างสรรค์ ทักษะการสื่อสาร ทักษะการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศและดิจิทัล และทักษะการมีวิสัยทัศน์ของผู้บริหารสถานศึกษายุคดิจิทัลมีผลต่อประสิทธิผลของสถานศึกษาทั้งหมดในระดับสูง ส่งผลให้การพยากรณ์ประสิทธิผลของสถานศึกษามีความมั่นใจและเข้าใจถึงความสำคัญของทักษะผู้บริหารในการพัฒนาสถานศึกษาในยุคดิจิทัลนี้ได้ในทุกด้านของการบริหารและการพัฒนาการเรียนการสอน

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงศึกษาธิการ (2542). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พุทธศักราช 2542. กรุงเทพฯ: บริษัทสยามสปอรต์ ซินดิเคท จำกัด.

จันทิมา รุ่งเรือง. (2563). โมเดลเชิงสาเหตุของปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิผลโรงเรียนเอกชนในยุคดิจิทัล. วารสารสังคมศาสตร์วิจัย, 11(1), 55-75.

ชัยยนต์ เพาพาน. (2559). ผู้บริหารสถานศึกษายุคใหม่ในศตวรรษที่ 21. วารสารบริหารการศึกษามหาวิทยาลัยขอนแก่น, 2(1), 4-5.

ฐิติมา วรรณศรี, (2564). การบริหารจัดการศึกษายุคดิจิทัล. พิษณุโลก: รัตนสุวรรณการพิมพ์.

ดวงกมล ปถคามินทร์ (2560) ความสัมพันธ์ระหว่างการบริหารงานวิชาการกับประสิทธิผลของสถานศึกษาในเขตอำเภอสนามชัยเขต สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาฉะเชิงเทรา เขต 2. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต, สาขาวิชาการบริหารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์: มหาวิทยาลัยบูรพา

ธงชัย สันติวงษ์. (2555). พฤติกรรมบุคคลในองค์การ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เจริญพัฒน.

ธีระ รุญเจริญและคณะ. (2552). ความเป็นมืออาชีพในการจัดและบริหารการศึกษายุคปฏิรูปการศึกษา. กรุงเทพฯ : ข้าวฟ่าง.

บรรจง ลาวะลี, (2560) . บทบาทของผู้บริหารสถานศึกษาในยุคไร้พรมแดน. วารสารมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตร้อยเอ็ด 6(2), 206-215.

บุญส่ง กรุงชาลี. (2561). ทักษะการบริหารในศตวรรษที่ 21 ของผู้บริหารสถานศึกษาขึ้นพื้นฐาน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสุรินทร์ เขต 3. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์.

ปทุมรัตน์ สีธูป. (2560). การพัฒนาทักษะผู้บริหารสถานศึกษายุคใหม่ของโรงเรียนขยายโอกาส สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรดุษฏีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย:มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์.

ภคพร เลิกนอก (2563). การบริหารสถานศึกษาในยุคดิจิทัล สำหรับผู้บริหารสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาขอนแก่น เขต 4. วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น, 7(2), 151-166.

ภมรวรรณ แป้นทอง (2561). สมรรถนะของผู้บริหารสถานศึกษาที่ส่งผลการเรียนรู้แบบดิจิทัลในสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาเพชรบุรีเขต 2. ปริญญานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี.

ภัทรา จรรยาธรรม (2564). การบริหารสถานศึกษาเอกชนในยุคดิจิทัล. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา ภาควิชาการบริหารการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.

มาลัย วงศ์ฤทัยวัฒนา. (2562). แนวทางการบริหารโรงเรียนขนาดเล็กยุคดิจิทัลสู่ความเป็นเลิศของสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาชัยนาท. วารสารวิจัยและพัฒนา วไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 14(1), 22-30.

วิจารณ์ พานิช (2560). “เส้นทางสู่คุณภาพการศึกษายุคประเทศไทย 4.0”. การประชุมเชิง วิชาการทางการศึกษาระดับชาติ ครั้งที่ 4 มหาวิทยาลัยวงษ์เชาวลิตกุล ศูนย์ประชุมสตาร์เวลล์ จังหวัดนคราชสีมา. นคราชสีมา : มหาวิทยาลัยวงษ์ชวลิตกุล.

ศิริพงษ์ กลั่นไพฑูรย์ (2564). รูปแบบการพัฒนาภาวะผู้นำทางวิชาการในยุคดิจิทัลของผู้บริหารสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา, มหาวิทยาลัยนเรศวร.

ศิริลักษณ์ แซ่โคว้ (2558). ความสัมพันธ์ระหว่างการใช้อำนาจของผู้บริหารกับประสิทธิผลของสถานศึกษากลุ่มศรีราชา 5 สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาชลบุรี เขต 3. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต, สาขาวิชาการบริหารการศึกษา, มหาวิทยาลัยบูรพา.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ (2553). การดำเนินงานตามยุทธศาสตร์ปฏิรูปการศึกษา. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์.

สำนักงานคณะกรรมการการส่งเสริมการศึกษาเอกชน เขตดุสิต. (2560). แผนพัฒนาการศึกษาเอกชน พ.ศ. 2560-2564. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการศึกษาเอกชน.

สำนักงานพัฒนารัฐบาลดิจิทัล (องค์การมหาชน) (2559). แผนการพัฒนารัฐบาลดิจิทัลในระยะ 3 ปี (2559 -2561). กรุงเทพฯ : สำนักบริการเทคโนโลยีสารสนเทศภาครัฐ.

สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา, (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560 - 2579. (๒๕๖๐,มีนาคม). กรุงเทพมหานคร : บริษัท พริกหวานกราฟฟิค จำกัด.

สุกัญญา แช่มช้อย. (2558). ภาวะผู้นำทางเทคโนโลยี: การนำเทคโนโลยีสู่ห้องเรียนและโรงเรียนในศตวรรษที่ 21. JOURNAL OF EDUCATION NARESUAN UNIVERSITY, 17(4), 216–224. Retrieved from https://so06.tci-thaijo.org/index.php/edujournal_nu/article/view/43757

สุกัญญา แช่มช้อย. (2560), การบริหารสถานศึกษาในยุคดิจิทัล. พิษณุโลก : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยนเรศวร.

สุธาสินี สังฤทธิ์ (2561) ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการใช้อำนาจความเชี่ยวชาญของผู้บริหารสถานศึกษากับประสิทธิผลของสถานศึกษาในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาพิษณุโลก เขต 3. ปริญญานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา, มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม.

สุนทร โคตรบรรเทา. (2551). หลักการและทฤษฏีการบริหารการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: ปัญญาชน.

เอกชัย กี่สุขพันธ์. (2565). การบริหารสถานศึกษายุคดิจิทัล. (School Management in Digital Era) โครงการสานพลังประชารัฐ. Retrieved 3 October 2022 from: https://www.trueplookpanya.com/education/content/52232

Cannon, S., Morrow-Fox, M., & Metcalf, M. (2015). The Strategist Competency Model: The Future of Leadership Development. In Leadership 2050, Critical Challenges, Key Contexts and Emerging Trends (Chapter 12). Emerald Publishing

Ilomaki, L., & Lakkala, M. (2018). Digital Technology and Practices for School Improvement: Innovative Digital School Model. Research and Practice in Technology Enhanced Learning, 13, Article No. 25. https://doi.org/10.1186/s41039-018-0094-8

Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 618-610.

Sammons, P., Thomas, SM., Mortimore, P., Owen, C., & Pennell, H. (1994). Assessing School Effectiveness: Developing Measures to Put School Performance in Context. Office for Standards in Education