การวิเคราะห์สมรรถนะผู้บริหารการศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาในยุคพลิกผัน
DOI:
https://doi.org/10.14456/iarj.2023.261คำสำคัญ:
สมรรถนะผู้บริหารการศึกษา; , ยุคพลิกผัน; , การจัดการศึกษา; , สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาบทคัดย่อ
ผู้บริหารการศึกษาที่มีความสำคัญอย่างยิ่ง ในการขับเคลื่อนนโยบายสู่การปฏิบัติ นับเป็นหัวใจสำคัญของการยกระดับคุณภาพการศึกษาให้ประสบความสำเร็จ ผู้บริหารการศึกษาจึงต้องเป็นผู้ที่มีศักยภาพ มีสมรรถนะในการปฏิบัติงานที่สูงขึ้นตามระดับวิทยฐานะที่คาดหวัง และต้องมีความสามารถในการพัฒนาผู้เรียน การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพการจัดการศึกษาในยุคพลิกผัน 2) ศึกษาและวิเคราะห์สมรรถนะผู้บริหารการศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาในยุคพลิกผัน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ เป็นแบบสัมภาษณ์กึ่งมีโครงสร้าง ที่มีการกำหนดคำถามในการสัมภาษณ์ไว้ล่วงหน้า ซึ่งเป็นคำถามปลายเปิด ผู้ให้ข้อมูลการวิจัยเป็นกลุ่มบุคคลที่มีคุณสมบัติเฉพาะตามการบริหารงาน แบ่งออกเป็น 3 กลุ่ม ได้แก่ กลุ่มผู้เชี่ยวชาญด้านสมรรถนะ กลุ่มผู้เชี่ยวชาญด้านการบริหารการศึกษา และผู้กลุ่มเชี่ยวชาญด้านวิชาการ รวมทั้งสิ้นจำนวน 9 คน วิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหาเพื่ออธิบายความสอดคล้องระหว่างสมรรถนะผู้บริหารการศึกษาเพื่อการจัดการศึกษาในยุคพลิกผันกับประสบการณ์ของผู้ให้ข้อมูลการวิจัย ผลการวิจัยพบว่า สภาพการจัดการศึกษาในยุคพลิกผันเปลี่ยนแปลงบทบาทไปจากยุคเดิม บทบาทของครูผู้สอน บทบาทของห้องเรียน บทบาทของผู้เรียนด้านบวกและด้านลบ บทบาทการวัดประเมินผล จะเปลี่ยนแปลงไปสู่การวัดการเรียนรู้ บทบาทการวางกรอบนโยบายการศึกษา ผู้บริหารการศึกษาต้องมีมุมมองในการวางกรอบนโยบายที่คลอบคลุมทุกมิติ 1) มิติของการขับเคลื่อนประเทศ 2) มิติคุณภาพของการศึกษา 3) มิติในด้านโอกาสทางการศึกษา 4) มิติของการบริหารจัดการศึกษา และสมรรถนะผู้บริหารการศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาในยุคพลิกผัน ประกอบไปด้วย 1) สมรรถนะด้านเทคโนโลยี 2) สมรรถนะด้านภาษา 3) สมรรถนะด้านคุณธรรม จริยธรรม 4) สมรรถนะด้านการแก้ไขปัญหา 5) สมรรถนะด้านการบริหารงานที่ดี 6) สมรรถนะการคิดเชิงกลยุทธ์และนวัตกรรม 7) สมรรถนะการบริหารการปลี่ยนแปลง 8) สมรรถนะการมีความคิดรวบยอด 9) สมรรถนะของการสร้างแรงบันดาลใจ 10) สมรรถนะของการที่จะเคลื่อนไหวได้อย่างง่ายและรวดเร็ว
เอกสารอ้างอิง
เกียรติอนันต์ ล้วนแก้ว. (2564). การศึกษาสร้างคนยุค Disruption เรียนรู้ - อยู่รอด - อยู่ให้ได้. Retrieved from: https://www.youtube.com/watch?v=CWAp04Gr90c
ชัยเสฏฐ์ พรหมศรี. (2557). ภาวะผู้นําร่วมสมัย. กรุงเทพฯ: ปัญญาชน.
ชูขวัญ รัตนพิทักษ์ธาดา ประทุมทอง ไตรรัตน์. (2566). สมรรถนะของผู้นำทางการศึกษาเพื่อการอยู่รอดและเติบโตในยุค BANI World. วารสารวิชาการสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค, 9 (1), 16-28.
นิฟิรดาวส์ นิ และชวลิต เกิดทิพย์ (2563). ทบทวนมุมมองการจัดการศึกษาอาชีวศึกษาในยุคสังคมพลิกผัน. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์. 12 (1), 111-126.
พิมพ์ประไพ ดวงบุบผา, เตือนใจ ดลประสิทธิ์. (2566). การบริหารการศึกษาในยุคดิจิทัลดิสรัปชัน. วิทยานิพนท์การศึกษามหาบัณฑิต สาชาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
มานะ ครุธาโรจน์, พิณสุดา สิริธรังศรี, สรรเสริญ สุวรรณ์. (2563). กลยุทธ์การพัฒนาสมรรถนะผู้บริหารสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน ยุคการศึกษา 4.0. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5 (9), 351-369.
รุ่งนภา มหาเกตุ. (2554). สมรรถนะผู้นำการเปลี่ยนแปลงที่ส่งผลต่อการบริหารตามกระบวนทัศน์ด้านการเรียนการสอนของผู้บริหารโรงเรียนมัธยมศึกษา จังหวัดปทุมธานี. ปริญญานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
ศิรินนาถ ทับทิมใส,พร้อมพิไล บัวสุวรรณ และ วรรณวิศา สืบนุสรณ์ คล้ายจ าแลง. (2563). สมรรถนะของผู้บริหารสถานศึกษาในยุคการศึกษาที่พลิกผัน. น.28-39. การประชุมวิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 8.วิทยาลัยนครราชสีมา.
ศิริยุพา รุ่งเริงสุข. (2561). HR วาไรตี้ คัมภีร์ บริหารคน. สถาบันบัณฑิตบริหารธุรกิจ ศศินทร์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์โพสต์ พับลิชชิง
สำนักงานข้าราชการพลเรือน. (2563). สมรรถนะสาหรับนักบริหารระดับสูงภาครัฐของไทยในศตวรรษที่ 21. สำนักงาน ก.พ., 62, 4. กรุงเทพฯ: สำนักงานข้าราชการพลเรือน.
สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา. (2564). หลักเกณฑ์และวิธีการประเมินตำแหน่งและวิทยฐานะข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา ตำแหน่งผู้บริหารการศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา.
อัจฉรา สระวาสี ราชันย์ บุญธิมา สมชาย เทพแสง และ สมบูรณ์ บูรศิริรักษ์. (2559). การพัฒนารูปแบบสมรรถนะของผู้บริหารการศึกษา. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์, 4 (2), 217-231.
Aitken, E.J., (2015). Core Competencies for School Principal. The Education Review Office. Retrieved August 19, 2017, from Available from: http/www.ero.govt.nz/Publications.htm
Bapat, A., et al. (2015). A Leadership Competency Model: Describing the Capacity to Lead. Retrieved on 9 September 2017 from: http://www.safiyahsatterwhite.com/wp-content/upload/2014/11/Leadership OnlineModel.pdf
Taylor, F.W. (1911). The Principles of Scientific Management. New York: McMillan.
Hellriegel, D., Jackson, S.E., & Slocum, J. W. (2005). Management a Competency-Based Approach. New Delhi: Cengage Learning.
McClelland, D.C. (1973). Testing for competence rather than for Intelligence. American Psychologist. 28(1), 1-14.
Spencer, L.M. and Spencer, S.M. (1993). Competence at Work: Models for Superior Performance. John Wiley & Sons, New York.
Zwell. M. (2000). Creating a Culture of Competence. New York: John Wiley & Sons.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 Unchalee Maithong, Theerapharp Phetmalaikul

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ์ในบทความใดๆ ใน Interdisciplinary Academic and Research Journal ยังคงเป็นของผู้เขียนภายใต้ ภายใต้ Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License การอนุญาตให้ใช้ข้อความ เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ของสิ่งพิมพ์ ผู้ใช้ใดๆ เพื่ออ่าน ดาวน์โหลด คัดลอก แจกจ่าย พิมพ์ ค้นหา หรือลิงก์ไปยังบทความฉบับเต็ม รวบรวมข้อมูลเพื่อจัดทำดัชนี ส่งต่อเป็นข้อมูลไปยังซอฟต์แวร์ หรือใช้เพื่อวัตถุประสงค์ทางกฎหมายอื่นใด แต่ห้ามนำไปใช้ในเชิงพาณิชย์หรือด้วยเจตนาที่จะเป็นประโยชน์ต่อธุรกิจใดๆ





