การพัฒนารูปแบบการประเมินมาตรฐานวิชาชีพสาขาวิชาเทคโนโลยียานยนต์ในสถานศึกษาสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา
DOI:
https://doi.org/10.14456/iarj.2023.213คำสำคัญ:
การประเมินมาตรฐานวิชาชีพ; , เทคโนโลยียานยนต์; , อาชีวศึกษาบทคัดย่อ
การปฏิรูปการจัดการอาชีวศึกษา เพื่อมุ่งเน้นพัฒนาแรงงานให้มีความสามารถในการประกอบกิจการของตนเอง และมุ่งเน้นผลิตกำลังคนให้สนองความต้องการของตลาดแรงงานอย่างแท้จริง ดังนั้นการสร้างเครื่องมือประเมินมาตรฐานวิชาชีพสำหรับนักเรียนนักศึกษาที่สำเร็จการศึกษาของ สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษาจะสอดคล้องกับมาตรฐานวิชาชีพแต่ละประเภทวิชา สาขาวิชา และเป็นตัวชี้วัดความสำเร็จประการหนึ่งของนักเรียน การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนารูปแบบการประเมินมาตรฐานวิชาชีพ สาขาวิชาเทคโนโลยียานยนต์ ในสถานศึกษาสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา ผู้วิจัยได้ดำเนินการวิจัยตามขั้นตอนของการวิจัยและพัฒนาโดยดำเนินการเป็น 4 ระยะ ดังนี้ ระยะที่ 1 ศึกษาแนวทางการประเมินมาตรฐานวิชาชีพสาขาวิชาเทคโนโลยียานยนต์จากเอกสารและการสัมภาษณ์ผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 5 คน ระยะที่ 2 พัฒนารูปแบบการประเมินมาตรฐานวิชาชีพสาขาวิชาเทคโนโลยียานยนต์และตรวจสอบความเป็นไปได้ ความเหมาะสม โดยผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 9 คน รวมทั้งจัดทำคู่มือการประเมิน ระยะที่ 3 ศึกษาผลการทดลองใช้รูปแบบการประเมินมาตรฐานวิชาชีพสาขาวิชาเทคโนโลยียานยนต์กับนักศึกษา จำนวน 31 คน จากวิทยาลัยเทคนิคกาฬสินธุ์ วิทยาลัยการอาชีพร้อยเอ็ด และวิทยาลัยการอาชีพนวมินทราชินีมุกดาหาร รวมทั้งตรวจสอบความตรงของผลการประเมินกับผลของการฝึกประสบการณ์ ระยะที่ 4 ศึกษาผลการประเมินรูปแบบมาตรฐานวิชาชีพ สาขาวิชาเทคโนโลยียานยนต์ ในด้านการใช้ประโยชน์ และด้านความถูกต้อง โดยระยะที่ 3 และระยะที่ 4 มีผู้บริหารสถานศึกษา ครูผู้สอนในสาขาวิชาเทคโนโลยียานยนต์ และครูฝึกในสถานประกอบการ เป็นผู้ทดลองใช้ และประเมินรูปแบบ ผลการวิจัยพบว่า (1) สิ่งที่มุ่งประเมินประกอบด้วย 4 องค์ประกอบ 4 ตัวบ่งชี้หลัก และ 26 ตัวบ่งชี้ย่อย ซึ่งมีแนวทางการประเมินมาตรฐานวิชาชีพสาขาวิชาเทคโนโลยียานยนต์ตามกรอบมาตรฐานคุณวุฒิวิชาชีพอาชีวศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2526 โดยมีผู้บริหารสถานศึกษา ครูผู้สอนในสาขาวิชาเทคโนโลยียานยนต์ และครูฝึกในสถานประกอบการ เป็นผู้ประเมิน และใช้เกณฑ์สัมบูรณ์เป็นเกณฑ์ในการประเมิน (2) ผลการพัฒนารูปแบบการประเมินมาตรฐานวิชาชีพสาขาวิชาเทคโนโลยียานยนต์ พบว่ามี 5 องค์ประกอบ คือ วัตถุประสงค์ของการประเมิน สิ่งที่มุ่งประเมิน วิธีการประเมิน ผู้ทำการประเมิน และเกณฑ์การประเมิน สำหรับสิ่งที่มุ่งประเมินมี 4 องค์ประกอบ 4 ตัวบ่งชี้หลัก 22 ตัวบ่งชี้ย่อย (3) ผลการทดลองใช้รูปแบบการประเมินมาตรฐานวิชาชีพสาขาวิชาเทคโนโลยียานยนต์กับนักศึกษาที่เข้ารับการประเมินพบว่า โดยรวมได้คะแนนการประเมินมากที่สุด 520 คะแนน หรือ 90.43 % ได้คะแนนการประเมินน้อยที่สุด 501 คะแนน หรือ 87.13 % ซึ่งอยู่ในระดับดีมาก จำนวน 11 คน คิดเป็นร้อยละ 35.48 ของผู้เข้ารับการประเมิน และมีผลการประเมินอยู่ในระดับดีมาก จำนวน 20 คน คิดเป็นร้อยละ 64.51 ของผู้เข้ารับการประเมิน ผลการตรวจสอบความตรงของผลการประเมินมาตรฐานวิชาชีพสาขาวิชาเทคโนโลยียานยนต์พบว่ามีความสอดคล้องกับ ผลการประเมินการฝึกประสบการณ์ 87.09 % และ (4) ผลการประเมินรูปแบบการประเมินมาตรฐานวิชาชีพสาขาวิชาเทคโนโลยียานยนต์โดยรวมอยู่ในระดับมากที่สุด มีคะแนนเฉลี่ย เท่ากับ 4.74 ค่าความเบี่ยงเบนมาตรฐาน 0.01 เป็นรายด้าน พบว่า ทุกด้านอยู่ในระดับมากที่สุด โดยด้านการใช้ประโยชน์ มีคะแนนเฉลี่ย เท่ากับ 4.73 ค่าความเบี่ยงเบนมาตรฐาน 0.026 และด้านความถูกต้อง มีคะแนนเฉลี่ย เท่ากับ 4.75 ค่าความเบี่ยงเบนมาตรฐาน 0.151
References
ชมพูนุท เมฆเมืองทอง. (2554). การพัฒนารูปแบบฝึกอบรมการสร้างแบบทดสอบมาตรฐานวิชาชีพ. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 5(2), 117- 130.
เชาว์ อินใย. (2553). การประเมินโครงการ. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธีรศักดิ์ อัครบวร. (2542). ความเป็นครู. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์ ก.สายธาร.
บุญชม ศรีสะอาด. (2543). การวิจัยทางการวัดผลและประเมินผล. กรุงเทพ ฯ : สุวีริยาสาส์น.
พิสณุ ฟองศรี. (2551). การประเมินทางการศึกษา : แนวคิดสู่การปฏิบัติ (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ : บริษัท ด่านสุทธาการพิมพ์ จำกัด.
ไพศาล วรคำ. (2554).การวิจัยทางการศึกษา. มหาสารคาม : คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
รัตนะ บัวสนธ์. (2550). ทิศทางและอาณาบริเวณการประเมิน (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ : วี. พริ้น (1991).
ศิริชัย กาญจนวาสี. (2554). ทฤษฎีการประเมิน. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สถาบันคุณวุฒิวิชาชีพ (องค์การมหาชน). (2558). มาตรฐานอาชีพในสาขาวิชาชีพบริการยานยนต์. กรุงเทพฯ : สถาบันคุณวุฒิวิชาชีพ (องค์การมหาชน)
สถาบันพัฒนาฝีมือแรงงานแห่งชาติ. (2560). ฝีมือแรงงานแห่งชาติ สาขา เทคโนโลยียานยนต์. กรุงเทพฯ : สถาบันพัฒนาฝีมือแรงงานแห่งชาติ.
สวนันท์ แดงประเสริฐ และภาวพรรณ ขำทับ. (2562). การพัฒนาโครงสร้างหลักสูตรฐานสมรรถนะตามมาตรฐานอาชีพ. วารสารพัฒนาเทคนิคศึกษา. 32(112), 27-36.
สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวะศึกษา. (2562). หลักเกณฑ์และแนวปฏิบัติการจัดการอาชีวศึกษา ระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพและระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวะศึกษา.
สำนักงานเลขาธิการคุรุสภา. (2548). มาตรฐานวิชาชีพทางการศึกษา. กรุงเทพฯ : สำนักงานเลขาธิการคุรุสภา.
สำนักมาตรฐานการอาชีวศึกษาและวิชาชีพ สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. (2547). การประเมินผลการเรียนตามหลักสูตรประกาศนียบัตรวิชาชีพ พุทธศักราช 2545 พ.ศ. 2547. กรุงเทพฯ : สำนักมาตรฐานการอาชีวศึกษาและวิชาชีพ สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา.
Frovihandika, D., (2019). A Suitability Of Competency Certification Scheme For Automotive Vocational High School With LSP P1 Against Business and Industrial World Needs In Semarang City. Proceedings of the International Conference on Educational Research and Innovation (ICERI 2019), 119-127.
Nurtanto, M., (2020). The Effect of STEM-EDP in Professional Learning on Automotive Engineering Competence in Vocational High School. Journal for the Education of Gifted Young Scientists, 8(2), 633-649.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2023 Wisit Duanghassadee, Piyatida Panya , Arun Suikraduang

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ์ในบทความใดๆ ใน Interdisciplinary Academic and Research Journal ยังคงเป็นของผู้เขียนภายใต้ ภายใต้ Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License การอนุญาตให้ใช้ข้อความ เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ของสิ่งพิมพ์ ผู้ใช้ใดๆ เพื่ออ่าน ดาวน์โหลด คัดลอก แจกจ่าย พิมพ์ ค้นหา หรือลิงก์ไปยังบทความฉบับเต็ม รวบรวมข้อมูลเพื่อจัดทำดัชนี ส่งต่อเป็นข้อมูลไปยังซอฟต์แวร์ หรือใช้เพื่อวัตถุประสงค์ทางกฎหมายอื่นใด แต่ห้ามนำไปใช้ในเชิงพาณิชย์หรือด้วยเจตนาที่จะเป็นประโยชน์ต่อธุรกิจใดๆ