การเสริมความสามารถขององค์กรและนวัตกรรมทางสังคมสู่การพัฒนาท้องถิ่นของบุคลากรต้นแบบคนของพระราชามหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคามภายใต้บริบทการพลิกโฉมมหาวิทยาลัย

ศิรินทร เลียงจินดาถาวร; เขมิกา  แสนโสม; อมร  โททำ; นาวา มาสวนจิก

doi:10.14456/iarj.2023.98

ผู้แต่ง

ศิรินทร เลียงจินดาถาวร คณะวิทยาการจัดการ, มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม https://orcid.org/0000-0002-7042-4322
เขมิกา แสนโสม คณะวิทยาการจัดการ, มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม https://orcid.org/0000-0001-6858-9980
อมร โททำ คณะวิทยาการจัดการ, มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม https://orcid.org/0000-0003-2467-2904
นาวา มาสวนจิก คณะวิทยาการจัดการ, มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม https://orcid.org/0000-0001-8217-8475

DOI:

https://doi.org/10.14456/iarj.2023.98

คำสำคัญ:

ความสามารถขององค์กร; , นวัตกรรมทางสังคม; , การพัฒนาท้องถิ่น

บทคัดย่อ

การยกระดับการผลิตและพัฒนากำลังคนให้เป็นผู้ประกอบการเพื่อสังคมตามความต้องการของพื้นที่ซึ่งมุ่งเน้นการสร้างและพัฒนาบุคลากรที่มีทักษะสูงตามความต้องการของท้องถิ่นเป็นหนึ่งในการเตรียมความพร้อมของมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคามเพื่อรองรับการเป็นมหาวิทยาลัยราชภัฏเพื่อการพัฒนาท้องถิ่น ดังนั้นการศึกษาครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา (1) ระดับความสามารถขององค์กรสู่การพัฒนาท้องถิ่น (2) ความคิดเห็นเกี่ยวกับสมรรถนะด้านนวัตกรรมทางสังคมสู่การพัฒนาท้องถิ่นของบุคลากรต้นแบบคนของพระราชาสู่การพัฒนาท้องถิ่น และ (3) ความคิดเห็นเกี่ยวกับความสำคัญของการพัฒนาท้องถิ่น งานวิจัยนี้เป็นงานวิจัยเชิงปริมาณ โดยประชากรในการศึกษาเป็นบุคลากรต้นแบบคนของพระราชาสู่การพัฒนาท้องถิ่น มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม จำนวน 88 คน เก็บข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่างจำนวน 73 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสอบถามสถิติที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า บุคลากรต้นแบบคนของพระราชาสู่การพัฒนาท้องถิ่น มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม มีระดับความเห็นเกี่ยวกับความสามารถขององค์กรโดยรวมอยู่ในระดับมาก ด้านภาวะผู้นำเชิงนวัตกรรมทางสังคม ด้านการสร้างวัฒนธรรมองค์กร ด้านการพัฒนาสู่นักนวัตกรรม ด้านโครงสร้างองค์กร และด้านบรรยากาศองค์การแห่งนวัตกรรมอยู่ในระดับมากทุกด้าน ระดับความเห็นของบุคลากรต้นแบบคนของพระราชาสู่การพัฒนาท้องถิ่น มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม เกี่ยวกับสมรรถนะด้านนวัตกรรมทางสังคมโดยรวมอยู่ในระดับมาก ด้านการเปลี่ยนแปลงวิถีชุมชนที่ดีขึ้น ด้านการแพร่กระจายนวัตกรรมสู่ชุมชนอื่นได้ และด้านการตอบสนองความต้องการในชุมชนอยู่ในระดับมากทุกด้าน สำหรับความคิดเห็นเกี่ยวกับความสำคัญของการพัฒนาท้องถิ่น โดยรวมอยู่ในระดับมากที่สุด โดยมีด้านการพัฒนาด้านสังคม ด้านการพัฒนาด้านเศรษฐกิจ ด้านการพัฒนาด้านสิ่งแวดล้อม ด้านการพัฒนาด้านการศึกษา และด้านการพัฒนาด้านศิลปะและวัฒนธรรมอยู่ในระดับมากที่สุด 4 ด้านและระดับมาก 1 ด้าน ดังนั้นสรุปได้ว่าการเสริมความสามารถขององค์กรการสร้างความสามารถขององค์กรเพื่อส่งเสริมให้เกิดสมรรถนะด้านนวัตกรรมทางสังคมสู่การพัฒนาท้องถิ่นควรให้ความสำคัญกับภาวะผู้นำเชิงนวัตกรรมทางสังคม วัฒนธรรมองค์กรที่ส่งเสริมนวัตกรรมทางสังคม การพัฒนาสู่นักนวัตกรรม โครงสร้างองค์กรที่ส่งเสริมความเป็นองค์กรแห่งนวัตกรรมทางสังคม และบรรยากาศองค์กรแห่งนวัตกรรมทางสังคม เพื่อนำให้เกิดสมรรถนะด้านนวัตกรรมทางสังคมของบุคลากรและนำไปสู่การพัฒนาท้องถิ่นต่อไป

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงศึกษาธิการ. (2561). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 (ฉบับ. ปรับปรุง พุทธศักราช 2560). กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.

ชื่นฤทัย กาญจนะจิตรา และวาสนา อิ่มเอม. (2546). นวัตกรรมทางสังคม : ทางเลือกเพื่อประเทศไทยรอด. วารสารสถาบันวิจัยระบบสาธารณะสุข, (1), 145.

นงรัตน์ อิสโร (2564). “พระบรมราโชบายด้านการศึกษากับภารกิจของกลุ่มมหาวิทยาลัยราชภัฏในการเป็นสถาบันการศึกษาเพื่อการพัฒนาท้องถิ่น,” วารสารทหารพัฒนา. 45(2), 53-63.

มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม. (2561). แผนยุทธศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม ระยะ 20 ปี พ.ศ. 2560-2579. ฉบับได้รับความเห็นชอบจากที่ประชุมสภามหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม วันที่ 21 ธันวาคม 2561.

Barney, J. B. (1991). Firm resources and sustained competitive advantage. Journal of Management. 17(1),99-120.

Christiansen, J. A. (2000). Building the innovative organization: Management systems that encourage innovation. Hampshire: Macmillan Press

Eccles, J. S., & Roeser, R. W. (2011). Schools as Developmental Contexts during Adolescence. Journal of Research on Adolescence. 21 (1), 225-241.

Eisenhard, K. M., & Martin, J. A. (2000). Dynamic Capabilities: What are they?. Strategic Management Journal. 21(1), 1105–1121.

Higgins, J. M. (1995). Innovate or Evaporate: Test & Improve Your Organization’s IQ–Its Innovation Quotient. New York: New Management Publishing Company.

Husted, B. W. and Allen, D. B. (2001). Toward a model of corporate social strategy Formulation, Proceedings of the Social Issues in Management Division at Academy of Management Conference. Washington D.C., Washington, Estados Unidos, 61.

Kantabutra, S., & Avery, G. (2013). Sustainable leadership: Honeybee practices at a leading Asian industrial conglomerate. Asia-Pacific Journal of Business Administration Asia-Pacific J of Bus Admin, 36-56.

Maignan, I., & Ferrell, O. C. (2004). Corporate social Responsibility and Marketing: An Integrative Framework. Journal of the Academy of Marketing Science, 32(1), 3–19. https://doi.org/10.1177/0092070303258971

McKee, Rachel K., & Carlson, B. (2003). The Power to Change. Austin, Texas : Grid International.

Rogers, Everett M. (2003). Diffusion of Innovations. 5th edition. New York: Free Press A Division of Simon & Schuster, Inc.

Schiebel, W., & Pochtrager, S. (2003). Corporate Ethics as a Factor for Success - the Measurement Instrument of the University of Agricultural Sciences. Vienna Supply Chain Management: An International Journal, 8(2), 116-121.

Yamane, T.,. (1973). Statistics: an introductory analysis. New York: New York: Harper & Row.