นวัตกรรมเพื่อการพัฒนาท้องถิ่นสู่เมืองอัจฉริยะเพื่อการยกระดับคุณภาพชีวิตประชาชนในเขตการบริการของเทศบาลในพื้นที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง

พิมพ์ลดา  ธีระมนต์ปราณีต

doi:10.14456/iarj.2023.11

ผู้แต่ง

พิมพ์ลดา ธีระมนต์ปราณีต นักศึกษา รป.ด. (รัฐประศาสนศาสตร์) มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม https://orcid.org/0000-0002-5469-4349

DOI:

https://doi.org/10.14456/iarj.2023.11

คำสำคัญ:

นวัตกรรม; , เมืองอัจฉริยะ;, คุณภาพชีวิต; , เทศบาล

บทคัดย่อ

การพัฒนาสู่เมืองอัจฉริยะคือพื้นที่ชุมชน ท้องถิ่น และเมืองที่มีการบริหารจัดการโดยการประยุกต์เครื่องมือทางเทคโนโลยีมาดำเนินการในการเพิ่มประสิทธิภาพในการดำเนินงานของภาครัฐ การลดขั้นตอนในการปฏิบัติงาน การบริการสาธารณะให้มีความรวดเร็ว ลดค่าใช้จ่าย ประหยัดพลังงาน ใช้ทรัพยากรที่มีอยู่อย่างจำกัดอย่างคุ้มค่าและเกิดประโยชน์สูงสุดแก่ประชาชน เพื่อให้ประชาชนในพื้นที่ชุมชน ท้องถิ่น และเมืองมีความสะดวกสบาย เป็นการยกระดับคุณภาพชีวิตของประชาชนในพื้นที่ในทุกๆ ด้าน และบทบาทของเทศบาลกับ การพัฒนาให้เป็นเมืองอัจฉริยะ Smart City สามารถดำเนินการได้ตามอำนาจหน้าที่ต้องทำหรือที่พึงจะกระทำได้ตามที่กฎหมายจัดตั้งกำหนดไว้ เพื่อเป็นการพัฒนาในการยกระดับคุณภาพชีวิตของประชาชนในพื้นที่ของตนได้อย่างมีประสิทธิภาพและเหมาะสมกับบริบทพื้นที่ หรือตามความพร้อมในด้านทรัพยากรบุคคล งบประมาณ บริบทของพื้นที่ และภูมิปัญญาที่อยู่ในพื้นที่ท้องถิ่นสู่เมืองที่ใช้ประโยชน์จากเทคโนโลยีและนวัตกรรม ดังนั้นแนวนวัตกรรมเพื่อการพัฒนาท้องถิ่นสู่เมืองอัจฉริยะเพื่อการยกระดับคุณภาพชีวิตประชาชนในเขตการบริการของเทศบาลในพื้นที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง จึงประกอบด้วย (1) ด้านการบริการด้านสาธารณสุขอัจฉริยะ (2) ด้านพัฒนาโครงสร้างพื้นฐาน การคมนาคมขนส่ง ระบบสาธารณูปโภคอัจฉริยะ (3) ด้านระบบสาธารณภัยแจ้งเตือนอัจฉริยะ (4) ด้านการฟื้นฟูเศรษฐกิจชุมชนสู่สากล (5) ด้านการบริการด้านการศึกษาทุกช่วงวัย (6) ด้านยกระดับความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน (7) ด้านการขับเคลื่อนอนุรักษ์พลังงานและสิ่งแวดล้อมอัจฉริยะ และ (8) ด้านความเป็นรัฐอัจฉริยะ

เอกสารอ้างอิง

กฤตเมธ บุญนุ่น (2560). นวัตกรรมทางสังคม : ความรู้สู่สังคมเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน. สำนักวิชาสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย. วารสารสังคมศาสตร์วิชาการ. 10 (พิเศษ), 245-262.

กองทุนพัฒนานวัตกรรม. (2545). รายงานประจำปี 2545 กองทุนพัฒนานวัตกรรม (Government Pub). กรุงเทพฯ: กระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีสิ่งและแวดล้อม.

กองสารสนเทศภูมิศาสตร์. (2562). เมืองอัจฉริยะ. กรุงเทพฯ: กองสารสนเทศภูมิศาสตร์ สำนักยุทธศาสตร์และประเมินผล.

จิรพจน์ สังข์ทอง. (2562). ปัจจัยการบริหารที่ส่งผลต่อความสำเร็จของนวัตกรรมท้องถิ่น กรณีศึกษาองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในเขตภาคใต้. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

เชิญ ไกรนรา. (2562). นวัตกรรมการจัดการขยะมูลฝอยชุมชน และ การใช้ประโยชน์จากขยะมูลฝอยชุมชน. สำนักงานพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมภาคกลาง สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ (สศช.)

ญาณิศา เผื่อนเพาะ และ ประสพชัย พสุนนท์ (2564). นวัตกรรมเชื่อมโยงเศรษฐกิจชุมชนสู่ความยั่งยืน. Journal of Management Science Nakhon Pathom Rajabhat University. 8 (2), 32-44.

ณัฏฐ์ณัชชา ไชยประเสริฐ. (2565). บทบาทท้องถิ่นกับการบริหารจัดการเมืองแบบ Smart City. วารสาร มจร. บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์, 8 (1), 71-84

ณัฐวุฒิ ว่องทรัพย์ทวี, สมยศ อวเกียรติ และสานิต ศิริวิศิษฐ์กุล. (2564). ตัวแบบปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีผลต่อการบริหารองค์กรนวัตกรรมขององค์กรธุรกิจค้าปลีกแห่งหนึ่ง. วารสารวิชาการอุตสาหกรรมศึกษา. คณะศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 15 (1), 58-74.

ธวัชชัย กรรณิการ์. (2559). ภารกิจการจัดการศึกษาของเทศบาลนคร. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.

นิภาพรรณ เจนสันติกุล. (2563). เมืองอัจฉริยะ : ความหมายและข้อควรพิจารณาสำหรับการพัฒนาเมือง.วารสารสังคมศาสตร์บูรณาการ มหาวิทยาลัยมหิดล. 7 (1), 3-20.

ยงยุทธ บุราสิทธิ์ (2556). ชุมชนคนอีสานกับปัญหาความเหลื่อมล้ำทางสังคมในกรุงเทพมหานคร : กรณีศึกษาชุมชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร. วารสารภาษาและวัฒนธรรม. 32 (1), 67-92.

ราชกิจจานุเบกษา. (2560). ประกาศคณะกรรมการนโยบายการบริหารงานจังหวัดและกลุ่มจังหวัดแบบบูรณาการ เรื่อง การจัดตั้งกลุ่มจังหวัดและก าหนดจังหวัดที่ เป็นศูนย์ปฏิบัติการของกลุ่มจังหวัด (ฉบับที่ 3). เล่ม134 ตอนพิเศษ 281 ง 17 พฤศจิกายน 2560. น.15

วัชรินทร์ อินทพรหม, วณิฎา แช่มลําเจียก, พัลมล สินหนัง, รวิกานต์อํานวย และเฉิ่นถิบิ๊กถาว. (2558). รูปแบบ และโครงสร้างการปกครองท้องถิ่นเปรียบเทียบไทยกับเวียดนาม. วารสารวิจัยราชภัฏพระนคร. 10 (1), 188-205.

ศิวะนันท์ ศิวพิทักษ์ (2563). ทฤษฎีนวัตกรรม. วารสารเซนต์จอห์น, 23 (32), 251-265.

ศุภกร ลิ้มคุณธรรมโม, กอบชัย เมฆดี, บุญเชิด ศิริยศ, วรรณวิมล บุญญพงษ์, สุตาภัทร จันทร์ประเสริฐ, พรเทพ แก้วเชื้อ, ศิรินยา แตงอ่อน, วัลลภาภรณ์ เล้าสกุล, จิราวรรณ คงคล้าย และ เฉลิมชัย กิตติศักดิ์นาวิน. (2559). นวัตกรรมกระบวนการฝึกอบรมที่มีผลต่อประสิทธิผลการดําเนินงานในธุรกิจขายตรงแบบหลายชั้น. วารสารการจัดการสมัยใหม่, 14 (1), 143-152.

สถาบันพระปกเกล้า. (2562). รายงานสถานการณ์การกระจายอำนาจ : บทสำรวจรายงานเมืองอัจฉริยะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ประจำปี พ.ศ. 2562. วิทยาลัยการพัฒนาการปกครองท้องถิ่น สถาบันพระปกเกล้า

สถาพระปกเกล้า. (2562). รายงานสถานการณ์ การกระจายอำนาจ ประจำปี พ.ศ. 2562: บทสำรวจการพัฒนาเมืองอัจฉริยะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. วิทยาลัยพัฒนาการปกครองท้องถิ่น.

สมนึก เอื้อจิระพงษ์พันธ์, พักตร์ผจง วัฒนสินธุ์, อัจฉรา จันทร์ฉาย และ ประกอบ คุปรัตน์. (2553). นวัตกรรม: ความหมาย ประเภท และความสำคัญต่อการเป็นผู้ประกอบการ. วารสารบริหารธุรกิจ. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. 33 (128), 49-65.

สำนักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา. (2542). พระราชบัญญัติกำหนดและขั้นตอนการกระจายอำนาจให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น พ.ศ. 2542. ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 116/ตอนที่ 114 ก/หน้า 48/17 พฤศจิกายน 2542.

สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ. (2553). การจัดการนวัตกรรมสำหรับผู้บริหาร (Innovation Management for Executives (IMEs). กรุงเทพฯ: สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ.

สำนักงานบริหารยุทธศาสตร์ กลุ่มจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง 1, (2565). ข้อมูลทั่วไปกลุ่มจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง 1. Retrieved on 2 October 2022 from: http://www.osmnortheast-s1.moi.go.th/about2.php.

สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจดิจิทัล. (2563). ดีป้า ร่วมมือ สถ. ขับเคลื่อนการพัฒนาเมืองน่าอยู่อัจฉริยะ พร้อมเปิดโอกาสให้ประชาชน-ท้องถิ่นมีส่วนร่วม หวังผลักดันให้เกิดการพัฒนาอย่างเป็นรูปธรรมและยั่งยืน. Retrieved on 2 October 2022 from: https://www.depa.or.th/th/article-view/20200702_01.

สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจและดิจิทัล. (2564). การส่งเสริมเมืองอัจฉริยะ. สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจและดิจิทัล.

สำนักพัฒนานวัตกรรมชุมชนจัดการความรู้และสื่อสาร (2563). นวัตกรรมชุมชนท้องถิ่นจัดการตนเอง. สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน.

สุชาต อุดมโสภกิจ (2554). นวัตกรรมเขียว เพื่อชีวิต สังคมและเศรษฐกิจไทย. ศูนย์คาดการณ์เทคโนโลยีเอเปค. สำนักงานคณะกรรมการนโยบายวิทยาศาสตร์ เทคโนโลยีและนวัตกรรมแห่งชาติ (สวทน.)

สุเทพ รักษาพล และภักดี โพธิ์สิงห์. (2564). นโยบายการส่งเสริมเมืองอัจฉริยะเพื่อลดความเหลื่อมล้ำในสังคม. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น. 5 (3), 143-160.

Drucker, Peter F. (1985). Innovation and Entrepreneurship. London: Harper Collins.

Engineering Today. (2022). What is a Smart City and how does it happen? Retrieved on October 12, 2022, from: https://www.engineeringtoday.net/เมืองอัจฉริยะ-smart-city-คืออะไร/

European Parliamentary. (2014). Mapping Smart Cities in the EU. Brussels: European Union.

Herkema, S. (2003). A Complex Adaptive Perspective on Learning within Innovation Projects. The Learning Organization, 10 (6), 340- 346

Kosowatz, J., (2020). Top 10 Growing Smart Cities. Retrieved October 6, 2022, from: https://www.asme.org/topics-resources/content/top-10-growing-smart-cities

Marina, D.P. (2007). The Role of Knowledge Management in Innovation. Journal of Knowledge Management, 11 (4), 20-29.

The Chapt. (2565). What is Smart City? A livable city with modern technology and innovation. Retrieved October 15, 2022, from: https://thechapt.com/smart-city/.