แนวทางการพัฒนาศักยภาพชุมชนผ่านศูนย์ดิจิทัลชุมชนจังหวัดศรีสะเกษ

อลงกต แผนสนิท; ปรารถนา  มะลิไทย

doi:10.14456/iarj.2022.51

ผู้แต่ง

อลงกต แผนสนิท วิทยาลัยกฎหมายและการปกครอง มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ https://orcid.org/0000-0002-9940-2258
ปรารถนา มะลิไทย วิทยาลัยกฎหมายและการปกครอง มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ https://orcid.org/0000-0003-2765-447X

DOI:

https://doi.org/10.14456/iarj.2022.51

คำสำคัญ:

การพัฒนา; , ศักยภาพชุมชน; , ศูนย์ดิจิทัลชุมชน

บทคัดย่อ

ประเทศไทยยังคงมีประเด็นความท้าทายการพัฒนาทางด้านเทคโนโลยีซึ่งได้มีการจัดตั้งศูนย์ดิจิทัลชุมชนเป็นการส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตของคนในชุมชนให้มีความเท่าเทียมและลดความเหลื่อมล้ำทางสังคม แก้ไขปัญหาความเหลื่อมล้ำทางเทคโนโลยี ศูนย์ดิจิทัลชุมชนจึงเป็นศูนย์การเรียนรู้ที่มีความสำคัญเนื่องจากการใช้ชีวิตในยุคการเปลี่ยนแปลงของประเทศไทยเพื่อเข้าสู่ยุคดิจิทัล ดังนั้นการวิจัยเรื่องนี้จึงมีวัตถุประสงค์ (1) เพื่อศึกษากระบวนการพัฒนาศักยภาพชุมชนผ่านศูนย์ดิจิทัลชุมชนจังหวัดศรีสะเกษ (2) เปรียบเทียบการพัฒนาศักยภาพชุมชนผ่านศูนย์ดิจิทัลชุมชนตามปัจจัยด้านคุณลักษณะส่วนบุคคล เครื่องมือวิจัยเป็นการเก็บข้อมูลโดยใช้แบบสอบถาม โดยเก็บข้อมูลจากประชาชนที่เข้าใช้บริการจำนวน 398 คน โดยสถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน วิเคราะห์เปรียบเทียบโดยใช้ t-test และ F-test (One Way ANOVA)

ผลการศึกษาพบว่า ปัจจัยด้านโครงสร้างพื้นฐานดิจิทัล การบริหารองค์การ ด้านขีดสมรรถนะบุคลากร การมีส่วนร่วมของชุมชน ด้านการศึกษาเรียนรู้และข้อมูลข่าวสาร ด้านสังคมและวัฒนธรรม ด้านเศรษฐกิจ และด้านการส่งเสริมรายได้ อยู่ในระดับมาก ผลการวิเคราะห์เปรียบเทียบ อายุ อาชีพต่างกันระดับในการพัฒนาศักยภาพชุมชนผ่านศูนย์ดิจิทัลชุมชนจังหวัดศรีสะเกษต่างกัน และเพศ ระดับการศึกษา รายได้ต่อเดือนต่างกันระดับในการพัฒนาศักยภาพชุมชนผ่านศูนย์ดิจิทัลชุมชนจังหวัดศรีสะเกษไม่แตกต่างกัน

ศูนย์ดิจิทัลชุมชนยังขาดการประชาสัมพันธ์ในกิจกรรมต่าง ๆ บุคลากรที่ดูแลศูนย์ยังไม่เพียงพอทำให้ต้องใช้บุคลกรในหน่วยงานที่ตั้งทดแทน สถานที่ตั้งศูนย์ดิจิทัลยังตั้งอยู่ในสถานที่ซึ่งปะปนกับสถานที่ทำงานของหน่วยงานราชการทำให้ไม่สะดวกในการเข้าใช้บริการ ขาดภาคีเครือข่ายในการทำงานร่วมกัน อย่างไรก็ดีผู้บริหารยังเห็นว่าศูนย์ดิจิทัลชุมชนเป็นศูนย์กลางที่จะพัฒนาทักษะทางดิจิทัลให้แก่ชุมชนเพื่อนำไปใช้ในชีวิตประจำวันและสามารถนำไปใช้ในการประกอบอาชีพเพื่อสร้างรายได้ให้แก่ครอบครัวและชุมชนได้ในอนาคต

เอกสารอ้างอิง

กนิษฐิกา ศอกกลาง. (2558). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบ้านธารปราสาท อำเภอโนนสูง จังหวัดนครราชสีมา. วารสาร มทร.อีสาน ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 2 (2), 81-91.

กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. (2021). โครงสร้างสำนักงานปลัดกระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. (ออนไลน์). เข้าถึงได้จาก : https://www.mdes.go.th. [2021, December 16].

ครรชิต สิงหเสมานนท์ และ สัมพันธ์ พลภักดิ์. (2560). การบริหารจัดการการประชาสัมพันธ์ขององค์การบริหารส่วนจังหวัดสมุทรปราการ. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย (ฉบับสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์). 7 (1), 122-131.

ดิษฎาพันธ์ บุตรกุลและศิริณา จิตต์จรัส. (2562). การส่งเสริมความพร้อมการดําเนินงานของศูนย์ดิจิทัลชุมชนเพื่อการเรียนรู้ตลอดชีวิต. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย. 11 (1), 241-255.

ถวิลวดี บุรีกุล. (2551). การมีส่วนร่วม: แนวคิด ทฤษฎีและกระบวนการ. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า. เอกสารประกอบการศึกษาดูงานของคณะกรรมาธิการการพัฒนาการเมืองและ การมีส่วนร่วมของประชาชน วุฒิสภา.

ธนพร แย้มสุดา. (2561). การจัดการความรู้ : เครื่องมือขับเคลื่อนสู่องค์กรแห่งการเรียนรู้และองค์กรขีดสมรรถนะสูง.วารสารแพทย์นาวี. 45 (1), 170-181.

พัชราภา สิงห์ธนสาร. (2557). การพัฒนาเศรษฐกิจชุมชนบริเวณพื้นที่รอบวนอุทยานเขาหลวง เขตอำเภอลาดยาว และอำเภอเมือง จังหวัดนครสวรรค์. วารสารมหาวิทยาลัยภายัพ. 24 (2), 169-204.

พิกุล มีมานะ ดุษฎีวัฒน์ แก้วอินทร์ และสนุก สิงห์มาตร. (2559). การขับเคลื่อนการจัดการเรียนรู้ผ่านเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์. ธรรมทรรศน์. 16 (3), 203-215.

ยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. 2561-2580. (2561). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 135 ตอนที่ 82 ก.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2559). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 พ.ศ. 2560-2564. กรุงเทพฯ: สำนักนายกรัฐมนตรี.

สิริมาส จันทน์แดง. (2564). Edtech เทรนด์การศึกษายุคใหม่: การนำมาใช้ลดความเหลื่อมล้ำด้านการศึกษาท่ามกลางปัญหาช่องว่างทางดิจิทัล. วารสารสถาบันวิชาการป้องกันประเทศ. 12 (3), 44-56.

อมรจิต ขานพิมาย และ วิรัช วิรัชนิภาวรรณ. (2560). การบริหารจัดการเพื่อส่งเสริมรายได้ของประชาชนตามโครงการหนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์ขององค์การบริหารส่วนตำบลในจังหวัดปทุมธานี. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย (สังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์). 7 (3), 213-222.

อุไรวรรณ แมะบ้าน. (2563). การบริหารจัดการทุนทางสังคมเพื่อการพัฒนาชุมชนในรูปแบบชุมชนพึ่งตนเอง. วารสารนวัตกรรมการบริหารและการจัดการ. 8 (2), 73-88.

Denizard-Thompson, Nancy M., Feiereisel, Kirsten B., Stevens, Sheila F., Miller, David P. & Wofford, James L. (2010). The Digital Divide at an Urban Community Health Center: Implications for Quality Improvement and Health Care Access. Journal of Community Health. 47 (4), 456-460.

Jerald, Hughes & Karl, Reiner, Lan. (2003). The Culture of Digital Community Networks and Its Impact on the Music Industry. The International Journal on Media Management 5 (3), 180–189.

John, Gary & Saks, Alan M. (2001). Organizational Behavior: Understanding and Managing Life at Work. (5th ed.). Toronto: Addison Wesley Longman.

Peters, Thomas J. & Waterman, Robert H. Jr. (2004). In Search of Excellence. 2nd edition. London: Profile Book.

Yamane, Taro. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. (3rd Ed.). New York: Harper & Row Publications.