แนวทางการพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์โดยชุมชนในเขตพื้นที่ทุ่งดอกกระเจียว จังหวัดชัยภูมิ

ผู้แต่ง

  • อนุวัฒน์ ทองแสง รัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต (รัฐประศาสนศาสตร์), มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม https://orcid.org/0000-0002-4740-9052
  • โชติ บดีรัฐ รัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต (รัฐประศาสนศาสตร์), มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม https://orcid.org/0000-0002-6849-3791

DOI:

https://doi.org/10.14456/iarj.2022.105

คำสำคัญ:

แนวทาง; , การพัฒนา; , เส้นทางการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์; , ชุมชนในเขตพื้นที่ทุ่งดอกกระเจียว; , จังหวัดชัยภูมิ

บทคัดย่อ

แนวทางการพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์โดยชุมชนในเขตพื้นที่ทุ่งดอกกระเจียว จังหวัดชัยภูมิ มีวิธีการศึกษาจากการรวบรวม เรียบเรียง สังเคราะห์ข้อมูลการพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์โดยชุมชนในเขตพื้นที่ทุ่งดอกกระเจียว พบว่าในเขตพื้นที่ทุ่งดอกกระเจียว จังหวัดชัยภูมิ มีศักยภาพที่โดดเด่นของชุมชน ได้แก่ ศักยภาพด้านสิ่งดึงดูดใจ โดยชุมชน มีแหล่งท่องเที่ยวที่หลากหลายทั้งทางธรรมชาติทุ่งดอกกระเจียว สามารถดึงดูด นักท่องเที่ยวได้ส่วนศักยภาพด้านกิจกรรมการท่องเที่ยว ทั้งยังพบว่า การที่ทุ่งดอกกระเจียวเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่เกี่ยวเนื่องกับธรรมชาติที่มีเอกลักษณ์เฉพาะถิ่น ชุมชนมีกิจกรรมเฉพาะของแต่ละชุมชนซึ่งถือเป็นข้อดีของชุมชน แนวทางการพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์โดยชุมชนในเขตพื้นที่ทุ่งดอกกระเจียว จังหวัดชัยภูมิ มีทิศทางการพัฒนาที่ชัดเจนและมีหน่วยงานภาครัฐ ภาคเอกชน และชุมชน ที่มีทัศนคติที่ดีต่อการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ ทรัพยากรส่วนใหญ่เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่เกี่ยวเนื่องกับธรรมชาติทุ่งดอกกระเจียวที่มีเอกลักษณ์เฉพาะถิ่น ทั้งมีองค์ประกอบสำคัญในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์อย่างยั่งยืนคือ การส่งเสริมการมีส่วนร่วมของชุมชน โดยการเปิดโอกาสให้คนท้องถิ่นเข้ามาจัดการด้านการ ท่องเที่ยว เช่น การแสดงความคิดเห็น การให้บริการ นักท่องเที่ยว การขายสินค้า แก่นักท่องเที่ยว เป็นต้น       

เอกสารอ้างอิง

ณัฏฐพัชร มณีโรจน์ & สุวิทย์ สุวรรณโณ. (2560). การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างองค์ประกอบการท่องเที่ยวการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนและการตัดสินใจเดินทางท่องเที่ยวกับการท่องเที่ยวแบบไม่รีบเร่ง อำเภอพนัสนิคม จังหวัดชลบุรี. วารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี, 14 (1), 202-213.

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2542). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. เชียงใหม่: คณะมนุษยศาสตร์. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่

ไพฑูรย์ พงศะบุตร. (2552). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศ. สารานุกรมไทยสำหรับเยาวชน โดยพระราชประสงค์ในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ฉบับเสริมการเรียนรู้ เล่ม 5. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ : โครงการสารานุกรมไทยสำหรับเยาวชน โดยพระราชประสงค์ในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว

สถาบันการท่องเที่ยวโดยชุมชน. (2561). การท่องเที่ยวโดยชุมชน. [Online] http://www.cbt-i.or.th/ [25 ธันวาคม 2561]

อนุช อาภาภิรม. 2545. การสื่อสารการแสวงหาสื่อเพื่อสาธารณะในโลกยุคไร้พรมแดน. กรุงเทพฯ: มูลนิธิศูนย์สื่อเพื่อการพัฒนา

Buckley, R.C. (1993). A Framework for Ecotourism Research Proc LAWASIA 93. Columbo

Jittangwatana, Boonlert. (2007). Sustainable Tourism Development. 2nd edition. Bangkok : Press & Design.

Nzama, A. T, Magi, L. M., & Ngcobo, N.R. (2005). Workbook-I Tourism Workbook for Educators: 2004 Curriculum Statement (Unpublished Tourism Workshop Educational Materials). Centre for Recreation& Tourism, UZ. and Tourism KwaZulu-Natal, University of Zululand.

Strydom, A. J., Mangope, D. & Henama, U. S. (2018). Lessons learned from Successful Community-Based Tourism Case Studies from the Global South. African Journal of Hospitality, Tourism and Leisure, 7(5), 1-13.

World Tourism Organization (WTO). (1993). Sustainable tourism development: A guide for local planners. Madrid: World Tourism Organization.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2022-09-28

รูปแบบการอ้างอิง

ทองแสง อ. ., & บดีรัฐ โ. . (2022). แนวทางการพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์โดยชุมชนในเขตพื้นที่ทุ่งดอกกระเจียว จังหวัดชัยภูมิ. Interdisciplinary Academic and Research Journal, 2(5), 431–442. https://doi.org/10.14456/iarj.2022.105

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิชาการ