โมเดลภาคีเครือข่ายในการป้องกันการทุจริตเลือกตั้งท้องถิ่นในประเทศไทย

ผู้แต่ง

  • ไกรศร วันละ คณะรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม https://orcid.org/0000-0002-0719-5328
  • สัญญา เคณาภูมิ คณะรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม https://orcid.org/0000-0002-9833-4759

DOI:

https://doi.org/10.14456/iarj.2022.14

คำสำคัญ:

โมเดลภาคีเครือข่าย, , การป้องกันการทุจริต, , การเลือกตั้งท้องถิ่นประเทศไทย

บทคัดย่อ

การทุจริตการเลือกตั้งเกิดขึ้นโดยทั่วไปในการเลือกตั้งทุกระดับเพราะการทุจริตในการเลือกตั้งไม่ว่าจะเป็นในรูปแบบใด จะส่งผลถึงการบริหารประเทศที่ปราศจากธรรมาภิบาลทำให้ประเทศเต็มไปด้วยโจรปล้นบ้านกินเมือง (kleptocracy) ซึ่งสร้างความเสียหายให้แก่ประเทศชาติทั้งในด้านเศรษฐกิจ สังคม การเมือง บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและวิเคราะห์ปัจจัยที่ส่งผลต่อภาคีเครือข่ายในการป้องกันการทุจริตเลือกตั้งท้องถิ่น และแนวทาง โมเดล วิธีการ ภาคีเครือข่ายในการป้องกันการทุจริตเลือกตั้งท้องถิ่นในประเทศไทยของหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ผ่านการทบทวนวรรณกรรม แนวคิดทฤษฎี งานวิจัย และเอกสารทางวิชาการ ตามกรอบแนวคิดของรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยปี พ.ศ. 2560, แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 พ.ศ. 2560-2564 และแผนยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี เพื่อกำหนดทิศทาง วิธีการให้เกิดความชัดเจน และเป็นการสร้างคุณค่าให้กับผู้นำท้องที่ในภาพรวมเพื่อการพัฒนาชุมชนและสังคม ภายใต้วัฒนธรรมทางการเมืองท้องถิ่น ที่ภาคีเครือข่ายทุกภาคส่วนในสังคมเข้ามามีส่วนร่วม

        จากการวิเคราะห์พบว่าโมเดลภาคีเครือข่ายในการป้องกันการทุจริตเลือกตั้งท้องถิ่นในประเทศไทย ประกอบด้วย ประกอบด้วย 3 ปัจจัย ได้แก่ (1) ปัจจัยภายในภาคีเครือข่าย 1.1) การสร้างความตระหนักภายในภาคีเครือข่าย 1.2) การยึดมั่นในอุดมการณ์ร่วมกัน 1.3) การยึดมั่นผลประโยชน์ส่วนรวม (2) ปัจจัยภายนอกภาคีเครือข่าย 2.1) การทำงานเป็นทีม 2.2) การเป็นผู้นำภาคีเครือข่าย 2.3) การตระหนักถึงปัญหาการทุจริตเลือกตั้งท้องถิ่น (3) ปัจจัยสภาพภาคีเครือข่าย 3.1) การมีส่วนร่วมของภาคีเครือข่าย 3.2) การสื่อสารภาคีเครือข่ายเพื่อท้องถิ่น

        ส่วนแนวทางภาคีเครือข่ายในการป้องกันการทุจริตเลือกตั้งท้องถิ่น ประกอบด้วย 2 แนวทาง คือ 1) ด้านภาคีเครือข่ายภาคประชาชนเข้าใจ รู้จักท้องถิ่นปกครองตนเอง 2) ด้านภาคีเครือข่ายภาคประชาชนมีส่วนร่วมกำหนดท้องถิ่นปกครองตนเอง

เอกสารอ้างอิง

กรมการปกครอง. (2562). องค์การบริหารส่วนจังหวัด.[Online] สืบค้นจาก https://www.dopa.go.th/info_organ/about7/topic31 [25 กุมภาพันธ์ 2565].

เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2555). การจัดการเครือข่าย: กลยุทธ์สำคัญสู่ความสำเร็จของการปฏิรูปการศึกษา,วารสารการบริหารและพัฒนา, 4 (1), 192 – 207.

ชูศักดิ์ คำล้น และกฤษณา ไวสำรวจ (2563). ภาคีเครือข่ายกับกลไกการป้องกันการทุจริตเลือกตั้งท้องถิ่นจังหวัดสุรินทร์. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต : มหาวิทยาลัยเวสเทิร์น.

ณัชชานุช พิชิตธนารัตน์. (2561). “การทุจริตเลือกตั้งท้องถิ่นในจังหวัดเพชรบุรี”. วารสารสหวิทยาการวิจัย, 7 (1) 2-18.

ทิศนา แขมมณี. (2552). ศาสตร์การสอน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ปฐมาภรณ์ มงคลสินธุ์ วิทยา เจริญศิริ และเสาวลักษณ์ โกศลกิตติอัมพร. (2559). ความคิดเห็นเกี่ยวกับปัจจัยที่มีผลต่อการพัฒนาผู้นำองค์กรเครือข่าย ป.ป.ช. ภาคอีสานในการป้องกันและปราบปรามการทุจริต. วารสารช่อพะยอม, 7 (1), 209-217.

ประเวศ วะสี. (2547). ทฤษฎีใหม่ทางการแพทย์. กรุงเทพฯ: หมอชาวบ้าน.

ปราณีต ม่วงนวล และไชยา ยิ้มวิไล. (2559). หลักธรรมาภิบาลในมิติความสัมพันธ์ระหว่างการเมืองภาคประชาชนกับองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น จังหวัดราชบุรี. วารสารสถาบันวิจัยญาณสังวร, 7 (1), 80-92.

ปริญญ์ อังโชติพันธุ์ และชาญชัย จิตรเหล่าอาพร. (2564). ทัศนคติของประชาชนต่อการทุจริตการเลือกตั้งสมาชิกองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นจังหวัดสตูล. วารสารการบริหารและสังคมศาสตรปริทรรศน์, 4 (4), 52-60.

พิสิฐ เทพไกรวัล. (2554). การพัฒนารูปแบบเครือข่ายความร่วมมือเพื่อคุณภาพการจัดการศึกษาในโรงเรียนประถมศึกษาขนาดเล็ก (วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

ยงยุทธ แสงรุ่งเรือง. (2559). การพัฒนากฎหมายสำหรับกระบวนการยุติธรรมในการเลือกตั้งท้องถิ่น (วิทยานิพนธ์หลักสูตรนิติศาสตรดุษฎีบัณฑิตคณะนิติศาสตร์) กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีปทุม.

รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย. (2560). ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 134 ตอนที่ 40 ก 6 เมษายน 2560.

ศักดิ์นิพน สว่างวงศ์. (2557). เครือข่ายความร่วมมือเพื่อพัฒนาคุณภาพการศึกษา, วารสารบริหารการศึกษาบัวบัณฑิต, 14 (2), 12 – 24.

ศูนย์ประสานงานวิจัยเพื่อท้องถิ่น จังหวัดน่าน. (2563). โครงการกลไกการเสริมสร้างธรรมาภิบาลท้องถิ่นและกลไกการเฝ้าระวังติดตามการคอร์รัปชัน โดยชุมชนมีส่วน กรณีศึกษา: พื้นที่อำเภอบ่อเกลือ จังหวัดน่าน. (รายงานวิจัยเพื่อท้องถิ่นฉบับสมบูรณ์) กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัย และนวัตกรรม (สกสว.) ฝ่ายชุมชนและสังคม.

สมชาย ชูเมือง และคณะ. (2563). การเสริมสร้างเครือข่ายการต่อต้านการทุจริตขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในจังหวัดกาญจนบุรี. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์, 5 (2),191-202.

สมพันธ์ เตชะอธิก. (2547). การพัฒนาความเข้มแข็งขององค์กรชาวบ้าน. ขอนแก่น: สถาบันวิจัย

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560ก). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่12 (พ.ศ. 2560 -2564). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560ข). ยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. 2561-2580 (ฉบับประกาศราชกิจจานุเบกษา). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

สุรพงษ์ โสธนะเสถียร. (2545). แนวความคิดเกี่ยวกับการเลือกตั้ง. กรุงเทพฯ: ประสิทธิ์ภัณฑ์แอนด์พริ้นดิ้ง.

อคิน รพีพัฒน์. (2527). การมีส่วนร่วมของชุมชนในสภาพสังคมและวัฒนธรรมไทยในการมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนา. กรุงเทพฯ: ศักดิ์โสภาการพิมพ์. อมรา.

อัจฉริยะ วะทา. (2562). รูปแบบการพัฒนาศักยภาพผู้นำเครือข่ายประชาสังคมในการป้องกันและปราบปรามการทุจริตในกลุ่มจังหวัดร้อยแก่นสารสินธุ์. วารสารสถาบันวิจัยและพัฒนามหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 6 (1), 339-351.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2022-03-10

รูปแบบการอ้างอิง

วันละ ไ., & เคณาภูมิ ส. (2022). โมเดลภาคีเครือข่ายในการป้องกันการทุจริตเลือกตั้งท้องถิ่นในประเทศไทย. Interdisciplinary Academic and Research Journal, 2(2), 77–92. https://doi.org/10.14456/iarj.2022.14

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิชาการ