การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของเทศบาลตำบลแม่ยาวอำเภอเมืองเชียงราย จังหวัดเชียงราย

ผู้แต่ง

  • พระครูใบฏีกาทศพล ลกฺขสุวณฺโณ (คำแสน) มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • พระรัตนมุนี มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย
  • กรชนก สนิทวงศ์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย

DOI:

https://doi.org/10.14456/iarj.2021.27

คำสำคัญ:

การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์; การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ ; การจัดการการท่องเที่ยว.

บทคัดย่อ

          การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) เพื่อกิจกรรมและศักยภาพในการจัดการท่องเที่ยวของเทศบาลตำบลแม่ยาว อำเภอเมืองเชียงราย จังหวัดเชียงราย (2) เพื่อศึกษาการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของเทศบาลตำบลแม่ยาว อำเภอเมืองเชียงราย จังหวัดเชียงราย และ (3) เพื่อวิเคราะห์แนวทางการส่งเสริม การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของเทศบาลตำบลแม่ยาว อำเภอเมืองเชียงราย จังหวัดเชียงราย เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยใช้การสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง ผู้ให้ข้อมูลการสัมภาษณ์ ได้แก่ เจ้าหน้าที่เทศบาลตำบลแม่ยาว ผู้ประกอบการ ผู้นำชุมชนและชาวบ้านในเขตพื้นที่ตำบลแม่ยาว และกลุ่มนักท่องเที่ยว รวมจำนวน 16 คน จากนั้นวิเคราะห์เนื้อหาจากการสัมภาษณ์และและสรุปเป็นความเรียง ผลการวิจัยพบว่า
          1. กิจกรรมและศักยภาพในการจัดการท่องเที่ยวของเทศบาลตำบลแม่ยาว ได้แก่ กิจกรรมการท่องเที่ยวแบบทัวร์เยี่ยมชม กิจกรรมการท่องเที่ยวทัวร์ป่า กิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมและโฮมสเตย์ และกิจกรรมการท่องเที่ยวแบบศึกษาดูงานโดยชุมชนมีส่วนร่วม
          2. การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของเทศบาลตำบลแม่ยาว พบว่า (1) ด้านพื้นที่ มีพัฒนาและปรับปรุงแหล่งท่องเที่ยว สิ่งอำนวยความสะดวกและสาธารณูปโภค (2) ด้านการจัดการ มีการวางแผนพัฒนาพื้นที่แหล่งท่องเที่ยว มาตรการรักษาความปลอดภัยและทรัพย์สินของนักท่องเที่ยว กำหนดจำนวนนักท่องเที่ยว จัดรูปแบบการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ที่หลากหลาย จัดทำสื่อประชาสัมพันธ์ จัดตั้งศูนย์ข้อมูลการท่องเที่ยวในระดับตำบล จัดหาและจัดสรรงบประมาณ รวมทั้งติดตามและประเมินผลการบริหารจัดการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์และโฮมสเตย์ในชุมชนอย่างสม่ำเสมอ (3) ด้านการให้ความรู้และการสร้างจิตสำนึก จัดเจ้าหน้าที่ให้ความรู้และคำแนะนำเกี่ยวกับการจัดการการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์และโฮมสเตย์ สุขอนามัย การจัดการขยะในชุมชน การศึกษาดูงาน การร่วมมือกับสถานศึกษาในการพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่น อบรมทักษะการใช้ภาษาอังกฤษและทักษะด้านเทคโนโลยีแก่ผู้ประกอบการและผู้ที่เกี่ยวข้อง และ (4) ด้านการมีส่วนร่วมของชุมชนและการกระจายรายได้ ส่งเสริมการสร้างเครือข่ายการท่องเที่ยวกลุ่มชาติพันธุ์อย่างเป็นรูปธรรม ประสานแลกเปลี่ยนข้อมูลที่เป็นประโยชน์ต่อการทำงาน และการทำข้อตกลงแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ร่วมกัน
          3. แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของเทศบาลตำบลแม่ยาว พบว่า (1) ควรสำรวจศักยภาพและประเมินพื้นที่แหล่งท่องเที่ยว ปรับปรุงแลพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวให้มีประสิทธิภาพ (2) ควรเพิ่มการประชาสัมพันธ์ผ่านสื่อดิจิตอล จัดหาและสนับสนุนงบประมาณอย่างเหมาะสมและเพียงพอ สร้างการมีส่วนร่วมในการวางแผนและการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวให้เป็นไปในทิศทางเดียวกัน และควรจัดโปรแกรมการท่องเที่ยวที่หลากหลาย (3) ควรสร้างสื่อประชาสัมพันธ์แหล่งท่องเที่ยวและการปฏิบัติตัวของนักท่องเที่ยวที่เข้าใจง่ายเกิดประโยชน์ในการสื่อสารและความเข้าใจที่ถูกต้อง และ (4) ควรสร้างรูปแบบการท่องเที่ยวโดยนำเอาเอกลักษณ์ของสถานที่ ผลิตผลจากธรรมชาติ แหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมชนเผ่า มาเป็นจุดขายโดยชุมชนมีส่วนร่วม และกำหนดข้อตกลงการแบ่งปันผลประโยชน์ร่วมกัน

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ.2560-2564). กรุงเทพฯ : กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.

กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา. (2563). สถานการณ์ด้านการท่องเที่ยวเดือนธันวาคม 2562. (ออนไลน์). สืบค้นเมื่อ 18 ธันวาคม 2563 จาก https://www.mots.go.th/download/article/article_ 202001231 32729.pdf

คณะกรรมการบริหารงานจังหวัดแบบบูรณาการจังหวัดเชียงราย. (2561). แผนพัฒนาจังหวัดเชียงราย พ.ศ.2561-2564. เชียงราย : สำนักงานจังหวัดเชียงราย.

ณัฐภัค เสถียรุจิกานนท์ และวัชรี เพ็ชรวงษ์. (2559). การพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ ณ อยุธยาเมืองมรดกโลก สำหรับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่มาเป็นครอบครัว. พระนครศรีอยุธยา : สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ.

ธเนศ ทวีบุรุษ. (2557). แนวทางการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศชุมชะแล้ ตำบลชะแล้ อำเภอสิงหนคร จังหวัดสงขลา. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนามนุษย์และสังคม. มหาวิทยาลัยสงขลา นครินทร์.

นิธี สีแพร. (2562). Responsible Tourism จุดประกายการท่องเที่ยวอย่างรับผิดชอบ. (ออนไลน์). สืบค้นเมื่อ18 ธันวาคม 2563 จาก http://tatacademy.com/th/news/295

ปาริฉัตร สิงห์ศักดิ์ตระกูล และคณะ. (2553). ศักยภาพและแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของชุมชนบ้านทุ่งมะปรัง อำเภอควรโดน และบ้านโตนปาหนัน อำเภอควรกาหลง จังหวัดสตูล. สุทธิปริทัศน์. 27 (83), 97-112.

ภัทร์ธนกัลย์ เตี่ยไพบูลย์. (2557). ศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยชุมชน บ้านหัวนอนวัด ตำบลแม่ทอม อำเภอบางกล่ำ จังหวัดสงขลา. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการสิ่งแวดล้อม. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

ยุวดี นิรัตน์ตระกูล. (2539). Eco-tourism: การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์. วารสารศูนย์การศึกษาต่อเนื่อง มหาวิทยาลัยขอนแก่น. 4 (1), 45.

ศุภขุน ประชุมกาเยาะมาต. (2559). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์โดยชุมชน กรณีศึกษา แหล่งท่องเที่ยวน้ำตกยะลูตง ตำบลกาเยาะมาตี อำเภอบางเจาะ จังหวัดนราธวาส. (ออนไลน์). สืบค้นเมื่อ 18 ธันวาคม 2563 จาก http://www.islocal.ru.ac.th/images/ispdf/is59/5924884505.pdf

สนธยา พลศรี. (2547). ทฤษฎีและหลักการพัฒนาชุมชน. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2021-12-30

รูปแบบการอ้างอิง

ลกฺขสุวณฺโณ (คำแสน) พ. ., พระรัตนมุนี, & สนิทวงศ์ ก. . (2021). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของเทศบาลตำบลแม่ยาวอำเภอเมืองเชียงราย จังหวัดเชียงราย. Interdisciplinary Academic and Research Journal, 1(6), 13–30. https://doi.org/10.14456/iarj.2021.27

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิชาการ