การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของเทศบาลตำบลแม่ยาวอำเภอเมืองเชียงราย จังหวัดเชียงราย
DOI:
https://doi.org/10.14456/iarj.2021.27คำสำคัญ:
การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์; การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ ; การจัดการการท่องเที่ยว.บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) เพื่อกิจกรรมและศักยภาพในการจัดการท่องเที่ยวของเทศบาลตำบลแม่ยาว อำเภอเมืองเชียงราย จังหวัดเชียงราย (2) เพื่อศึกษาการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของเทศบาลตำบลแม่ยาว อำเภอเมืองเชียงราย จังหวัดเชียงราย และ (3) เพื่อวิเคราะห์แนวทางการส่งเสริม การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของเทศบาลตำบลแม่ยาว อำเภอเมืองเชียงราย จังหวัดเชียงราย เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยใช้การสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง ผู้ให้ข้อมูลการสัมภาษณ์ ได้แก่ เจ้าหน้าที่เทศบาลตำบลแม่ยาว ผู้ประกอบการ ผู้นำชุมชนและชาวบ้านในเขตพื้นที่ตำบลแม่ยาว และกลุ่มนักท่องเที่ยว รวมจำนวน 16 คน จากนั้นวิเคราะห์เนื้อหาจากการสัมภาษณ์และและสรุปเป็นความเรียง ผลการวิจัยพบว่า
1. กิจกรรมและศักยภาพในการจัดการท่องเที่ยวของเทศบาลตำบลแม่ยาว ได้แก่ กิจกรรมการท่องเที่ยวแบบทัวร์เยี่ยมชม กิจกรรมการท่องเที่ยวทัวร์ป่า กิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมและโฮมสเตย์ และกิจกรรมการท่องเที่ยวแบบศึกษาดูงานโดยชุมชนมีส่วนร่วม
2. การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของเทศบาลตำบลแม่ยาว พบว่า (1) ด้านพื้นที่ มีพัฒนาและปรับปรุงแหล่งท่องเที่ยว สิ่งอำนวยความสะดวกและสาธารณูปโภค (2) ด้านการจัดการ มีการวางแผนพัฒนาพื้นที่แหล่งท่องเที่ยว มาตรการรักษาความปลอดภัยและทรัพย์สินของนักท่องเที่ยว กำหนดจำนวนนักท่องเที่ยว จัดรูปแบบการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ที่หลากหลาย จัดทำสื่อประชาสัมพันธ์ จัดตั้งศูนย์ข้อมูลการท่องเที่ยวในระดับตำบล จัดหาและจัดสรรงบประมาณ รวมทั้งติดตามและประเมินผลการบริหารจัดการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์และโฮมสเตย์ในชุมชนอย่างสม่ำเสมอ (3) ด้านการให้ความรู้และการสร้างจิตสำนึก จัดเจ้าหน้าที่ให้ความรู้และคำแนะนำเกี่ยวกับการจัดการการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์และโฮมสเตย์ สุขอนามัย การจัดการขยะในชุมชน การศึกษาดูงาน การร่วมมือกับสถานศึกษาในการพัฒนาหลักสูตรท้องถิ่น อบรมทักษะการใช้ภาษาอังกฤษและทักษะด้านเทคโนโลยีแก่ผู้ประกอบการและผู้ที่เกี่ยวข้อง และ (4) ด้านการมีส่วนร่วมของชุมชนและการกระจายรายได้ ส่งเสริมการสร้างเครือข่ายการท่องเที่ยวกลุ่มชาติพันธุ์อย่างเป็นรูปธรรม ประสานแลกเปลี่ยนข้อมูลที่เป็นประโยชน์ต่อการทำงาน และการทำข้อตกลงแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ร่วมกัน
3. แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของเทศบาลตำบลแม่ยาว พบว่า (1) ควรสำรวจศักยภาพและประเมินพื้นที่แหล่งท่องเที่ยว ปรับปรุงแลพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวให้มีประสิทธิภาพ (2) ควรเพิ่มการประชาสัมพันธ์ผ่านสื่อดิจิตอล จัดหาและสนับสนุนงบประมาณอย่างเหมาะสมและเพียงพอ สร้างการมีส่วนร่วมในการวางแผนและการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวให้เป็นไปในทิศทางเดียวกัน และควรจัดโปรแกรมการท่องเที่ยวที่หลากหลาย (3) ควรสร้างสื่อประชาสัมพันธ์แหล่งท่องเที่ยวและการปฏิบัติตัวของนักท่องเที่ยวที่เข้าใจง่ายเกิดประโยชน์ในการสื่อสารและความเข้าใจที่ถูกต้อง และ (4) ควรสร้างรูปแบบการท่องเที่ยวโดยนำเอาเอกลักษณ์ของสถานที่ ผลิตผลจากธรรมชาติ แหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมชนเผ่า มาเป็นจุดขายโดยชุมชนมีส่วนร่วม และกำหนดข้อตกลงการแบ่งปันผลประโยชน์ร่วมกัน
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ.2560-2564). กรุงเทพฯ : กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา. (2563). สถานการณ์ด้านการท่องเที่ยวเดือนธันวาคม 2562. (ออนไลน์). สืบค้นเมื่อ 18 ธันวาคม 2563 จาก https://www.mots.go.th/download/article/article_ 202001231 32729.pdf
คณะกรรมการบริหารงานจังหวัดแบบบูรณาการจังหวัดเชียงราย. (2561). แผนพัฒนาจังหวัดเชียงราย พ.ศ.2561-2564. เชียงราย : สำนักงานจังหวัดเชียงราย.
ณัฐภัค เสถียรุจิกานนท์ และวัชรี เพ็ชรวงษ์. (2559). การพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ ณ อยุธยาเมืองมรดกโลก สำหรับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่มาเป็นครอบครัว. พระนครศรีอยุธยา : สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ.
ธเนศ ทวีบุรุษ. (2557). แนวทางการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศชุมชะแล้ ตำบลชะแล้ อำเภอสิงหนคร จังหวัดสงขลา. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนามนุษย์และสังคม. มหาวิทยาลัยสงขลา นครินทร์.
นิธี สีแพร. (2562). Responsible Tourism จุดประกายการท่องเที่ยวอย่างรับผิดชอบ. (ออนไลน์). สืบค้นเมื่อ18 ธันวาคม 2563 จาก http://tatacademy.com/th/news/295
ปาริฉัตร สิงห์ศักดิ์ตระกูล และคณะ. (2553). ศักยภาพและแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของชุมชนบ้านทุ่งมะปรัง อำเภอควรโดน และบ้านโตนปาหนัน อำเภอควรกาหลง จังหวัดสตูล. สุทธิปริทัศน์. 27 (83), 97-112.
ภัทร์ธนกัลย์ เตี่ยไพบูลย์. (2557). ศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยชุมชน บ้านหัวนอนวัด ตำบลแม่ทอม อำเภอบางกล่ำ จังหวัดสงขลา. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการสิ่งแวดล้อม. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
ยุวดี นิรัตน์ตระกูล. (2539). Eco-tourism: การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์. วารสารศูนย์การศึกษาต่อเนื่อง มหาวิทยาลัยขอนแก่น. 4 (1), 45.
ศุภขุน ประชุมกาเยาะมาต. (2559). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์โดยชุมชน กรณีศึกษา แหล่งท่องเที่ยวน้ำตกยะลูตง ตำบลกาเยาะมาตี อำเภอบางเจาะ จังหวัดนราธวาส. (ออนไลน์). สืบค้นเมื่อ 18 ธันวาคม 2563 จาก http://www.islocal.ru.ac.th/images/ispdf/is59/5924884505.pdf
สนธยา พลศรี. (2547). ทฤษฎีและหลักการพัฒนาชุมชน. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2021 วารสารสหวิทยาการวิจัยและวิชาการ ISSN 2774-0373 (Online)

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ์ในบทความใดๆ ใน Interdisciplinary Academic and Research Journal ยังคงเป็นของผู้เขียนภายใต้ ภายใต้ Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License การอนุญาตให้ใช้ข้อความ เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ของสิ่งพิมพ์ ผู้ใช้ใดๆ เพื่ออ่าน ดาวน์โหลด คัดลอก แจกจ่าย พิมพ์ ค้นหา หรือลิงก์ไปยังบทความฉบับเต็ม รวบรวมข้อมูลเพื่อจัดทำดัชนี ส่งต่อเป็นข้อมูลไปยังซอฟต์แวร์ หรือใช้เพื่อวัตถุประสงค์ทางกฎหมายอื่นใด แต่ห้ามนำไปใช้ในเชิงพาณิชย์หรือด้วยเจตนาที่จะเป็นประโยชน์ต่อธุรกิจใดๆ





