หลักกฎหมายและจริยธรรมสื่อสารมวลชนในการนำเสนอข่าวบันเทิงในยุคดิจิทัล

ตรัยรัตน์  ปลื้มปิติชัยกุล; ชลวิทย์  โสมณวัตร; กะรัตพลอย ถ้ำแก้ว  ศิลปอุไร; ปัทมา   สุวรรณภักดี; พงศธร  ศิลปอุไร

doi:10.14456/iarj.2021.28

ผู้แต่ง

ตรัยรัตน์ ปลื้มปิติชัยกุล มหาวิทยาลัยศรีปทุม วิทยาเขตขอนแก่น
ชลวิทย์ โสมณวัตร มหาวิทยาลัยศรีปทุม วิทยาเขตขอนแก่น
กะรัตพลอย ถ้ำแก้ว ศิลปอุไร มหาวิทยาลัยศรีปทุม วิทยาเขตขอนแก่น
ปัทมา สุวรรณภักดี มหาวิทยาลัยศรีปทุม วิทยาเขตขอนแก่น
พงศธร ศิลปอุไร นักวิชาการอิสระด้านสื่อสารมวลชน

DOI:

https://doi.org/10.14456/iarj.2021.28

คำสำคัญ:

กฎหมายสื่อมวลชน, จริยธรรมสื่อมวลชน, ข่าวบันเทิงยุคดิจิทัล, การหมิ่นประมาท, การหมิ่น ประมาทด้วยการโฆษณา

บทคัดย่อ

การนำเสนอข้อมูลข่าวสารถือเป็นเครื่องมือสำคัญที่นำไปสู่การสร้างความเข้าใจ ความสัมพันธ์ ตลอดจนความเชื่อมโยงของผู้คนในสังคมเข้าร่วมกัน ทั้งนี้ประเด็นปัญหาในสื่อมวลชนก็พบได้มาก โดยเฉพาะประเด็นทางกฎหมายและจริยธรรมสื่อสารมวลชนในการนำเสนอข้อมูลข่าวสารด้านบันเทิง เนื่องจากข่าวด้านบันเทิงได้รับความนิยมและมีอิทธิพลอย่างยิ่งต่อประชาชนในสังคมในฐานะผู้รับสาร ในหลายครั้งที่สารจากเนื้อหาการนำเสนอข่าวดังกล่าวอาจสร้างผลกระทบทั้งในเชิงบวกและเชิงลบ โดยแนวโน้มของพฤติกรรมการนำเสนอข่าวด้านบันเทิงมักมุ่งเน้นในผลกำไรและความนิยมมากกว่าการคงไว้ซึ่งกติกาอันเป็นกรอบทางมาตรฐานทางกฎหมายและจริยธรรมที่ควรจะเป็น ซึ่งจะมุ่งเน้นไปที่กฎหมายความผิดเกี่ยวกับชื่อเสียง ความผิดฐานหมิ่นประมาท หมิ่นประมาทด้วยการโฆษณาตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 326 และ 328 อันเกี่ยวข้องกับสื่อโดยตรง และในยุคที่สื่อสามารถเป็นใครก็ได้จึงยิ่งต้องระมัดระวังเพื่อไม่ให้เกิดความเสียหายและเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อยของสังคมไปพร้อมกัน ด้วยเหตุนี้การแสวงหารูปแบบและมาตรการการแก้ไขปัญหาเชิงกฎหมายและจริยธรรมสื่อสารมวลชนในการนำเสนอข่าวด้านบันเทิงจึงเป็นสิ่งที่จะนำไปสู่การพัฒนาการนำเสนอข่าวสารที่สร้างสรรค์ต่อไปในอนาคต

เอกสารอ้างอิง

กตัญญู บุญเดช. (2555). ภาพสะท้อนทางจริยธรรมและจรรยาบรรณของนักข่าวบันเทิงไทย. วิทยานิพนธ์นิเทศศาตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยรังสิต.

กัญญา บูรณเดชาชัย. (2549). การสื่อสารมวลชน แนวคิด ทฤษฎีและสถานการณ์ในประเทศไทย. ชลบุรี : มหาวิทยาลัยบูรพา

กาญจนา แก้วเทพ,และ นิคม ชัยชุมพล. (2555). คู่มือสื่อใหม่ศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

กาญจนา แก้วเทพ. (2556). คู่มือสื่อใหม่ศึกษา. กรุงเทพฯ: โครงการเมธีวิจัยอาวุโส ฝ่ายวิชาการสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

กิติมา สุรสนธิ. (2557). ความรู้เบื้องต้นทางการสื่อสาร. กรุงเทพฯ: จามจุรีโปรดักส์ จำกัด.

บุบผา เมฆศรีทองคำ และขจรจิต บุนนาค. (2557). พฤติกรรมการบริโภคข่าวผ่านสื่อเฟซบุ๊คของคน ต่างวัยในสังคมไทย. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรม ราชูปถัมภ์, 8 (3), 230-247.

ปณัชญา ลีลายุทธ และ บุญเลิศ โอฐสู. (2560). จริยธรรมและจรรยาบรรณสื่อมวลชนยุคสื่อดิจิทัล. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์, 13 (2), 176-189.

พิชิต วิจิตรบุญยรักษ์. (2554). สื่อสังคมออนไลน์: สื่อแห่งอนาคต. วารสารนักบริหาร, 31 (4), 99- 103.

รัตนวดี นาควานิช. (2547). การรายงานข่าวเฉพาะด้าน. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการอุดมศึกษา.

วรางคณา ยินดีฉัตร. (2559). การบริหารการผลิตรายการข่าวบันเทิงที่สถานีโทรทัศน์ผลิตเอง. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

วัฒณี ภูวทิศ. (2557). บทบาทเชิงจริยธรรมของนักหนังสือพิมพ์ในการรายงานข่าวสารหน้าหนึ่งใน หนังสือพิมพ์รายวันภาษาไทย. วารสารวิจัยราชภัฏเชียงใหม่, 15 (1), 95-107.

สมชาติ ยรรยงสติมั่น.(2545).พฤติกรรมการเปิดรับ ความพึงพอใจ และการนำไปใช้ประโยชน์ของผู้อ่านนิตยสารผู้ชาย กรณีศึกษานิตยสาร "GM", นิตยสาร "BOSS" และนิตยสาร "Esquire"

สิริชัย แสงสุวรรณ.(2558). พฤติกรรมการใช้สื่อดิจิทัลของผู้บริโภคในเขตกรุงเทพมหานคร.การค้นคว้า อิสระเป็นส่วนหนึ่งงของการศึกษาตามหลักสูตรนิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการสื่อสาร การตลาดดิจิทัล, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.

สิริชัย วงษ์สาธิตศาสตร์. (2549). สื่อออนไลน์ ช่องทางเลือกใหม่ในการรายงานข่าวของสื่อมวลชน ไทย. วารสารไทยมหาวิทยาลัยรามคำแหง, 23 (1), 43-45.

อรวี บุนนาค. (2554). ภาพสะท้อนจริยธรรมสื่อมวลชนจากกลวิธีการตั้งคำถามสัมภาษณ์บุคคล สาธารณะของผู้สื่อข่าวบันเทิง. กรุงเทพฯ: สภาการหนังสือพิมพ์แห่งชาติและสถาบันอิศรา มูลนิธิพัฒนาสื่อมวลชนแห่งประเทศ.

อรอนงค์ สวัสดิ์บุรีและ พงศ์ภัทร อนุมัติราชกิจ, (2554). ผลกระทบของสื่อต่อวิกฤติชาติ.วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยหอการค้าไทย, 31 (4), 69-84.

Day (2006). Ethics in Media Communication: Cases and Controversies. The United States.

DeFleur, M.L., & Dennis, E. (1996). Understanding mass communication. Boston: Houghton Mifflin Company.

Lasswell, H.D.(1948). The Structure and function of communication in society. In L. Bryson(Ed.), The communication of ideas (pp.37-40). New York: Harper.

McCombs, M. E. & Becker, L. B. (1979). Using mass communication theory. New York: Prentice-Hall.

Theordore, P. (1973). The Social Responsibility of the Press. Four Theories of the Press. Illinois: University of Illinois.

Wright, P. (1974). The harassed decision maker: Time pressures, distractions, and the use of evidence. Journal of Applied Psychology, 59 (5), 555–561.