การเปรียบเทียบความเที่ยงของแบบวัดทักษะการสื่อสารทางคณิตศาสตร์ด้านการเขียนของนักเรียน  ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 : การประยุกต์ใช้ทฤษฎีการสรุปอ้างอิงความน่าเชื่อถือของผลการวัด

มณชญา สักกามาศ; กมลทิพย์   ศรีหาเศษ; ดารุณี  ทิพยกุลไพโรจน์

doi:10.60027/iarj.2025.288357

ผู้แต่ง

มณชญา สักกามาศ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง https://orcid.org/0009-0007-7392-9485
กมลทิพย์ ศรีหาเศษ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง https://orcid.org/0000-0002-4381-6128
ดารุณี ทิพยกุลไพโรจน์ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง https://orcid.org/0000-0002-4874-2607

DOI:

https://doi.org/10.60027/iarj.2025.288357

คำสำคัญ:

แบบวัดทักษะการสื่อสารทางคณิตศาสตร์ด้านการเขียน, การประยุกต์ใช้ทฤษฎีการสรุปอ้างอิง ความน่าเชื่อถือของผลการวัด

บทคัดย่อ

ภูมิหลังและวัตถุประสงค์: ทักษะการสื่อสารทางคณิตศาสตร์มีความสำคัญต่อการจัดการเรียนรู้คณิตศาสตร์ การประเมินทักษะการสื่อสารด้านการเขียนจึงต้องใช้เครื่องมือที่มีคุณภาพ ดังนั้น การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาแบบวัดทักษะการสื่อสารทางคณิตศาสตร์ด้านการเขียนของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 และ 2) เปรียบเทียบความเที่ยงของแบบวัดทักษะการสื่อสารทางคณิตศาสตร์ ด้านการเขียนของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โดยการประยุกต์ใช้ทฤษฎีการสรุปอ้างอิงความน่าเชื่อถือของผลการวัดซึ่งผู้ตรวจตรวจให้คะแนนข้อสอบทุกข้อของผู้สอบทุกคน

ระเบียบวิธีการวิจัย: กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย คือ นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยรามคำแหง วิทยาเขตบางนา ปีการศึกษา 2567 จำนวน 80 คน และใช้การสุ่มตัวอย่างแบบกลุ่ม เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบวัดทักษะการสื่อสารทางคณิตศาสตร์ด้านการเขียน สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าสถิติพื้นฐาน สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แคปปาของคุณภาพผู้ตรวจ และสัมประสิทธิ์การสรุปอ้างอิง

ผลการวิจัย: ผลการวิจัยพบว่า 1) แบบวัดทักษะการสื่อสารทางคณิตศาสตร์ด้านการเขียน เรื่องเศษส่วนที่พัฒนาขึ้น ความตรงเชิงเนื้อหาของแบบวัดมีค่าดัชนีความสอดคล้องอยู่ในช่วง 0.67 – 1.00 ค่าความเที่ยงทั้งฉบับ เท่ากับ 0.762 สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แคปปาของคุณภาพผู้ตรวจ อยู่ในช่วง 0.210 – 0.645 ค่าความยากอยู่ในช่วง 0.393 – 0.668 และค่าอำนาจจำแนกอยู่ในช่วง 0.379 – 0.882 และ 2) แบบวัดทักษะการสื่อสารทางคณิตศาสตร์ด้านการเขียน ที่มีค่าความเที่ยงไม่ต่ำกว่า 0.80 สามารถเลือกใช้แบบวัดได้ดังนี้ ค่าสัมประสิทธิ์การสรุปอ้างอิงสำหรับการตัดสินใจเชิงสัมพัทธ์และเชิงสัมบูรณ์ของแบบวัดทักษะการสื่อสารทางคณิตศาสตร์ด้านการเขียน มีค่าไม่ต่ำกว่า 0.80 เมื่อมีผู้ตรวจ จำนวน 2 และ 3 คน ตรวจให้คะแนน 10 ข้อขึ้นไป

สรุปผล: ผลการศึกษาค่าสัมประสิทธิ์การสรุปอ้างอิง (G-Coefficient) เป็นการศึกษาเพื่อการตัดสินใจเลือกใช้แบบวัดที่สามารถนำไปใช้ได้จริงและมีความเที่ยงเท่ากับ 0.80 ซึ่งผลการวิจัยสะท้อนให้เห็นว่าแบบวัดทักษะการสื่อสารทางคณิตศาสตร์ด้านการเขียนที่เหมาะสำหรับนำไปใช้ในการพัฒนาและปรับปรุงคุณภาพการจัดการเรียนการสอนเรื่องเศษส่วนให้ดีขึ้นต่อไป คือ จำนวนข้อสอบ 10 ข้อขึ้นไป และมีผู้ตรวจ 2 คน

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้แกนกลางกลุ่มสาระการเรียนรู้คณิตศาสตร์ (ฉบับปรับปรุง พ.ศ. 2560) ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐานพุทธศักราช 2551. โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.

กิติมา สุรสนธิ. (2557). ความรู้ทางการสื่อสาร (พิมพ์ครั้งที่ 5). คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ชนิสรา สงวนไว้. (2558). การเปรียบเทียบความเที่ยงของแบบสอบวัดความสามารถในการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ทางคณิตศาสตร์: การประยุกต์ใช้ทฤษฎีการสรุปอ้างอิงความน่าเชื่อถือของผลการวัด. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร).

ดรุณี อภัยกาวี, กิตติศักดิ์ พันธ์เกษม, & จิตติพงศ์ พุ่มพวง. (2563). การพัฒนาแบบวัดทักษะการคิดทางคณิตศาสตร์ระดับชั้นประถมศึกษา. วารสารศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 43(1), 115–132.

ดุจฤดี ประเสริฐศิลป์พลมา, & ประกฤติยา ทักษิโณ. (2564). ความเที่ยงของแบบวัดทักษะการคิดเชิงวิเคราะห์ทางคณิตศาสตร์. วารสารศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 44(2), 30–44.

โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยรามคำแหง วิทยาเขตบางนา. (2567). รายงานผลการดำเนินงานประจำปีการศึกษา 2567. กรุงเทพฯ: โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยรามคำแหง วิทยาเขตบางนา.

ล้วน สายยศ, & อังคณา สายยศ. (2541). เทคนิคการวัดผลการเรียนรู้. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วนิดา ภู่เอี่ยม. (2550). การสร้างและการพัฒนาเครื่องมือวัดผลการศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ศิริชัย กาญจนวาสี. (2555). การวัดผลการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 8). โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุรชัย มาตราช, & ประกฤติยา ทักษิโณ. (2565). การพัฒนาแบบวัดทักษะการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์ด้วยข้อสอบอัตนัย. วารสารครุศาสตร์, 49(2), 43–56.

อัมพร ม้าคะนอง. (2559). การประยุกต์ใช้โมเดลทางคณิตศาสตร์เพื่อพัฒนาทักษะการสื่อสาร. วารสารครุศาสตร์, 48(4), 33–44.

อิสระ สระแก้ว. (2565). ผลของการเพิ่มจำนวนข้อสอบและจำนวนผู้ตรวจต่อค่าความน่าเชื่อถือของผลการสอบ. วารสารครุศาสตร์สาร, 44(4), 77–90.

Bachman, L. F., Davidson, F., Ryan, K., & Choi, I. C. (1995). An investigation into the comparability of two tests of English as a foreign language. Cambridge University Press.

Bennett, N., & Lemoine, G. J. (2014). What a difference a word makes: Understanding threats to performance in a VUCA world. Business Horizons, 57(3), 311–317. https://doi.org/10.1016/j.bushor.2014.01.001

Brennan, R. L., & Johnson, E. G. (1995). Generalizability theory and classical test theory. Journal of Educational Measurement, 32(4), 347–368. https://doi.org/10.1111/j.1745-3984.1995.tb00473.x

Chui, M. M., & Wolfe, E. W. (2002). Essay scoring reliability: A review. Journal of Educational Measurement, 39(3), 243–270.

Coffman, W. E. (1971). Essay examinations. In R. L. Thorndike (Ed.), Educational Measurement (2nd ed., pp. 271–302). American Council on Education.

Dewi, N. K., Marsigit, M., & Sugiman, S. (2020). Mathematical communication ability: Case study on students’ responses in mathematics learning. International Journal of Instruction, 13(2), 335–350.

Hermawan, D., & Hidayat, W. (2018). Developing mathematical communication ability through learning model. Journal of Physics: Conference Series, 983(1), 012074.

Kocaoğlu, S., & Şahin, M. G. (2024). The effect of rubric usage on assessment reliability in mathematics education. Education and Science, 49(220), 92–107.

Linacre, J. M. (1993). Generalizability: Theory and practice. Journal of Applied Measurement, 4(4), 384–389.

Lubis, A. H., Sari, D. F., & Siregar, E. (2023). Development of students’ mathematical communication ability. Journal of Education and Learning, 12(1), 78–86.

Lunz, M. E., Stahl, J. A., & Wright, B. D. (1990). Interrater reliability with judges rated by Rasch measurement. Educational and Psychological Measurement, 50(3), 703–709.

Meel, D. E. (1999). Prospective secondary teachers’ emerging knowledge of proof. Issues in Mathematics Education, 7, 67–101.

Mehrens, W. A., & Lehmann, I. J. (1973). Measurement and evaluation in education and psychology. Holt, Rinehart and Winston.

Meier, D. R., & Rishel, T. (1998). Writing to learn mathematics. Mathematics Teaching in the Middle School, 4(4), 236–239.

Morgan, C. (2001). Mathematical communication: Analyzing the language of mathematical learning and teaching. Open University Press.

National Council of Teachers of Mathematics (NCTM). (2000). Principles and standards for school mathematics. NCTM.

Pantow, D., Ratu, D. D. L., & Poluakan, C. (2020). The influence of communication ability on mathematics learning achievement. International Journal of Instruction, 13(2), 121–138.

Permatasari, P. (2021). Mathematical communication skills in problem-based learning. Journal of Physics: Conference Series, 1833(1), 012022.

Saal, F. E., Downey, R. G., & Lahey, M. A. (1980). Rating the ratings: Assessing the psychometric quality of rating data. Psychological Bulletin, 88(2), 413–428.

Smith, J. K., & Kulikowich, J. M. (2004). The effect of rater training on writing assessment. Assessing Writing, 9(2), 229–247.

Sudweeks, R. R., Reeve, S., & Bradshaw, W. S. (2004). A comparison of rater training strategies in writing assessment. Assessing Writing, 9(3), 227–242.

Swartz, C. W., Norman, K. L., & Penfield, J. (1999). Reliability of scores from essay tests: Interrater agreement and the factors that influence it. Educational and Psychological Measurement, 59(3), 451–466.

Teledahl, A. (2017). Written mathematical communication: Analyzing students’ texts in mathematics. Nordic Studies in Mathematics Education, 22(1), 21–44.

Turner, R. C. (2003). A model for measuring writing assessment scoring reliability. Assessing Writing, 8(2), 147–166.