การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการจัดการเรียนรู้ การออกแบบและควบคุมหุ่นยนต์อัตโนมัติด้วยภาษาคอมพิวเตอร์ สำหรับครูระดับมัธยมศึกษา
DOI:
https://doi.org/10.60027/iarj.2025.286633คำสำคัญ:
การพัฒนาหลักสูตร, การออกแบบการจัดการเรียนรู้, หลักสูตรฝึกอบรมบทคัดย่อ
ภูมิหลังและวัตถุประสงค์: หุ่นยนต์ คือ เครื่องจักรกลหรือหุ่นที่มีเครื่องกลไกอยู่ภายใน สามารถทำงานได้หลายอย่างร่วมกับมนุษย์ หรือทำงานแทนมนุษย์ และสามารถจัดลำดับแผนการทำงานก่อนหรือหลังได้ ดังนั้นการออกแบบและการควบคุมหุ่นยนต์จึงมีความสำคัญมาก การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาข้อมูลพื้นฐาน สภาพปัญหาและความต้องการในการพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรม 2) พัฒนาหลักสูตรฝึกอบรม 3) นำหลักสูตรฝึกอบรมไปใช้ และ 4) ประเมินหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการจัดการเรียนรู้ การออกแบบและควบคุมหุ่นยนต์อัตโนมัติด้วยภาษาคอมพิวเตอร์ สำหรับครูระดับมัธยมศึกษา
ระเบียบวิธีการวิจัย: เป็นการวิจัยและพัฒนาหลักสูตร (Research and Development) โดยดำเนินการตามขั้นตอนเป็น 4 ระยะดังนี้ ระยะที่ 1 ศึกษาข้อมูลพื้นฐาน ระยะที่ 2 พัฒนาหลักสูตร ระยะที่ 3 นำหลักสูตรไปใช้ และ ระยะที่ 4 ประเมินหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะในการจัดการเรียนรู้ การออกแบบและควบคุมหุ่นยนต์อัตโนมัติด้วยภาษาคอมพิวเตอร์ สำหรับครูระดับมัธยมศึกษา ประชากรและกลุ่มตัวอย่าง สำหรับศึกษาข้อมูลพื้นฐาน ได้แก่ ครูกลุ่มสาระการเรียนรู้วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ที่ได้รับหน้าที่การสอนออกแบบและหุ่นยนต์อัตโนมัติ ในระดับมัธยมศึกษาโรงเรียนมัธยมศึกษา ในสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษากาฬสินธุ์ 55 โรงเรียน จำนวน 110 คน กำหนดกลุ่มตัวอย่างโดยใช้ตารางเครจซี่ มอร์แกน (Krejcie & Morgan, 1970, 607-610) ได้กลุ่มตัวอย่าง 86 คน สุ่มตัวอย่างโดยการเลือกแบบเจาะจง (Purposive sampling) กลุ่มเป้าหมายที่ใช้สำหรับการนำหลักสูตรไปใช้ ได้แก่ ครูกลุ่มสาระการเรียนรู้วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ที่ได้รับหน้าที่การสอนออกแบบและหุ่นยนต์อัตโนมัติ ในระดับมัธยมศึกษาโรงเรียนมัธยมศึกษา ในสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษากาฬสินธุ์ จำนวน 9 คน เครื่องมือที่ใช้ได้แก่ แบบสอบถามสภาพปัจจุบัน และความต้องการพัฒนาฯ หลักสูตรฝึกอบรม แบบประเมินความสอดคล้อง ความเหมาะสมของหลักสูตร แบบทดสอบ แบบสอบถามความพึงพอใจ และแบบประเมินหลักสูตร สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัย: 1. สภาพปัจจุบันปัญหาในการพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรม โดยรวมและรายด้านทุกด้านอยู่ในระดับมาก ความต้องการจำเป็นในการพัฒนาฯ โดยรวมมีความสอดคล้องอยู่ในระดับมากที่สุด 2. หลักสูตรฝึกอบรม พบว่า หลักสูตรฝึกอบรมที่พัฒนาขึ้น มีองค์ประกอบ 7 องค์ประกอบ ได้แก่ 1) ความเป็นมาและความสำคัญของปัญหา 2) หลักการของหลักสูตร 3) จุดมุ่งหมายของหลักสูตร 4) เนื้อสาระ 5) กิจกรรมการฝึกอบรม 6) สื่อและแหล่งเรียนรู้ และ 7) การวัดและประเมินผล หลักสูตรมีความสอดคล้อง โดยรวมอยู่ในระดับมากที่สุด และมีความเหมาะสม โดยรวมอยู่ในระดับมากที่สุด เช่นกัน 3. ผลการนำหลักสูตรฝึกอบรมไปใช้ พบว่า ครูผู้เข้ารับการฝึกอบรมมีคะแนนทดสอบหลังการฝึกอบรม สูงกว่าร้อยละ 80 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 และมีความพึงพอใจต่อการจัดกิจกรรมฝึกอบรม โดยรวมและรายด้านมีความพึงพอใจอยู่ในระดับมาก 4. ผลการประเมินหลักสูตรฝึกอบรมฯ พบว่า โดยรวมและรายด้านทุกด้านอยู่ในระดับมาก
สรุปผล: การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะในการจัดการเรียนรู้ การออกแบบและควบคุมหุ่นยนต์อัตโนมัติ ด้วยภาษาคอมพิวเตอร์ มี 7 องค์ประกอบ ได้แก่ 1) ความเป็นมาและความสำคัญของปัญหา 2) หลักการของหลักสูตร 3) จุดมุ่งหมายของหลักสูตร 4) เนื้อสาระ 5) กิจกรรมการฝึกอบรม 6) สื่อและแหล่งเรียนรู้ และ 7) การวัดและประเมินผล ผลการประเมินหลักสูตร พบว่า โดยรวมและรายด้านทุกด้านอยู่ในระดับมาก ดังนั้นจึงสามารถนำไปใช้และพัฒนาพัฒนาต่อได้
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงอุตสาหกรรม. (2559). แผนพัฒนาอุตสาหกรรม 4.0 ระยะ 20 ปี. กรุงเทพฯ: กระทรวงอุตสาหกรรม.
กรุงเทพธุรกิจ. (2553). ประเทศไทยกับอุตสาหกรรมหุ่นยนต์. กรุงเทพธุรกิจ, 24 มกราคม.
ชไมพร อินทร์แก้ว, & เชียรดนัย เสริมบุญไพศาล. (2565). แนวคิดการออกแบบสำหรับการเรียนรู้. วารสารครุศาสตร์ศึกษา, 18(2), 55–70.
ชูชัย สมิทธิไกร. (2554). การฝึกอบรมเพื่อพัฒนาศักยภาพบุคลากร. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง.
ถวิดา มณีวรรณ์. (2551). หุ่นยนต์ในอุตสาหกรรมไทย. วารสารวิทยาศาสตร์, 26(1), 12–20.
ธำรงศักดิ์ คงคาสวัสดิ์. (2551). สมรรถนะของบุคลากรภาครัฐ. วารสารรัฐประศาสนศาสตร์, 41(3), 45–60.
นันทวรรณ แก้วโชติ. (2562). สมรรถนะในศตวรรษที่ 21. วารสารศึกษาศาสตร์, 31(1), 22–33.
ปาริชาติ เภสัชชา. (2561). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรม [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม].
พรทิพย์ วรกุล. (2553). แนวทางการจัดทำหลักสูตรฝึกอบรม. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
พิมพ์พันธ์ เตชะคุปต์. (2558). การวางแผนหลักสูตร. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง.
ยุทธ ไกวรรณ์. (2559). การฝึกอบรมและพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง.
วนิดา เขจรรักษ์. (2562). องค์ประกอบหลักสูตรฝึกอบรม. วารสารครุศาสตร์, 34(2), 41–52.
วราภรณ์ อาจคำไพ. (2565). การจัดการเรียนรู้เพื่อพัฒนาสมรรถนะ. วารสารศึกษาศาสตร์, 42(2), 85–98.
วิชัย วงษ์ใหญ่. (2557). หลักสูตรและการจัดการเรียนรู้. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง.
วิทยา จันทร์ศิริ. (2549). สมรรถนะในภาคอุตสาหกรรม. วารสารอุตสาหกรรม, 18(1), 33–40.
สมคิด บางโม. (2556). การฝึกอบรมและการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน. (2548). คู่มือการประเมินสมรรถนะ. กรุงเทพฯ: สำนักงาน ก.พ.
สุกัญญา รัศมีธรรมโชติ. (2548). สมรรถนะบุคลากรภาครัฐ. วารสารพัฒนาชุมชน, 19(2), 15–23.
สุทธิชัย นาคะอินทร์. (2565). การพัฒนาบุคลากรด้วยการฝึกอบรม. วารสารเทคโนโลยีทางการศึกษา, 27(3), 71–83.
สุพรรณิการ์ สุทธหลวง. (2565). การจัดกิจกรรมการเรียนรู้เพื่อเสริมสมรรถนะ. วารสารการศึกษาไทย, 40(4), 104–117.
สุวิมล ว่องวานิช. (2548). การวิจัยและพัฒนาหลักสูตร. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง.
Boyatzis, R. E. (1982). The competent manager: A model for effective performance. John Wiley & Sons.
Dele, W., & Iles, P. (1992). Assessing competence in higher education. Education + Training, 34(2), 16–20.
Gagne, R. M., Wager, W. W., Golas, K. C., Keller, J. M., & Russell, J. D. (2005). Principles of instructional design (5th ed.). Wadsworth Publishing.
Gustafson, K. L., & Branch, R. M. (2002). Survey of instructional development models (4th ed.). ERIC Clearinghouse on Information & Technology.
Knowles, M. S. (1978). The adult learner: A neglected species (2nd ed.). Gulf Publishing.
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607–610.
Oliva, P. F. (2009). Developing the curriculum (7th ed.). Allyn & Bacon.
Ornstein, A. C., & Hunkins, F. P. (2004). Curriculum: Foundations, principles, and issues (4th ed.). Pearson Education.
Spencer, L. M., & Spencer, S. M. (1993). Competence at work: Models for superior performance. Wiley.
Stuart, R., & Lindsay, P. (1997). Beyond the frame of management competencies: Towards a contextually embedded framework of managerial competence in organizations. Journal of European Industrial Training, 21(1), 26–33.
Tyler, R. W. (2013). Basic principles of curriculum and instruction. University of Chicago Press.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 Interdisciplinary Academic and Research Journal

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ์ในบทความใดๆ ใน Interdisciplinary Academic and Research Journal ยังคงเป็นของผู้เขียนภายใต้ ภายใต้ Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License การอนุญาตให้ใช้ข้อความ เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ของสิ่งพิมพ์ ผู้ใช้ใดๆ เพื่ออ่าน ดาวน์โหลด คัดลอก แจกจ่าย พิมพ์ ค้นหา หรือลิงก์ไปยังบทความฉบับเต็ม รวบรวมข้อมูลเพื่อจัดทำดัชนี ส่งต่อเป็นข้อมูลไปยังซอฟต์แวร์ หรือใช้เพื่อวัตถุประสงค์ทางกฎหมายอื่นใด แต่ห้ามนำไปใช้ในเชิงพาณิชย์หรือด้วยเจตนาที่จะเป็นประโยชน์ต่อธุรกิจใดๆ





