แนวทางการพัฒนาการตลาดท่องเที่ยวของจังหวัดสมุทรสาคร
คำสำคัญ:
แนวทางการพัฒนา, การตลาดท่องเที่ยว, จังหวัดสมุทรสาครบทคัดย่อ
การศึกษาวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาแนวทางการพัฒนาการตลาดท่องเที่ยวของจังหวัดสมุทรสาคร (2) เพื่อศึกษาลักษณะทางประชากรศาสตร์และพฤติกรรมของนักท่องเที่ยวชาวไทยในการเดินทางมาท่องเที่ยวจังหวัดสมุทรสาคร (3) เพื่อศึกษาความคิดเห็นของนักท่องเที่ยวชาวไทยที่มีต่อปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดท่องเที่ยวจังหวัดสมุทรสาคร และ (4) เพื่อเปรียบเทียบความคิดเห็นของนักท่องเที่ยวชาวไทยที่มีต่อปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดท่องเที่ยวจังหวัดสมุทรสาคร โดยจำแนกตามปัจจัยทางประชากรศาสตร์ งานวิจัยนี้เป็นงานวิจัยเชิงปริมาณ โดยมีเครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถาม เก็บแบบสอบถามจากกลุ่มตัวอย่าง จำนวนทั้งสิ้น 400 คน โดยสุ่มเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบจำเพาะเจาะจง วิเคราะห์ข้อมูลโดยสถิติร้อยละ ค่าเฉลี่ย และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน ส่วนสถิติที่ใช้ในการทดสอบสมมติฐาน คือ การทดสอบ One-Way Anova or F Test
ผลการศึกษาพบว่า นักท่องเที่ยวชาวไทยมีความต้องการในการท่องเที่ยวพักผ่อนและเติมเต็มให้กับชีวิตมีความศรัทธา ความเชื่อ และศาสนา แหล่งท่องเที่ยวมีทรัพยากรการท่องเที่ยวที่หลากหลาย ส่วนปัจจัยที่มีอิทธิพลของสิ่งกระตุ้นทางการท่องเที่ยวคือ การโฆษณา การส่งเสริมการขาย เอกสารคำแนะนำ แหล่งท่องเที่ยวที่น่าสนใจ ได้แก่ แหล่งท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ ศาสนา วัฒนธรรม กิจกรรมทางการท่องเที่ยวที่น่าสนใจ คือ นมัสการขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ อาทิ ศาลพันท้ายนรสิงห์ นักท่องเที่ยวมีการรับข้อมูลทางด้านการท่องเที่ยวผ่านทางอินเทอร์เน็ต และมีความประทับใจด้านกิจกรรมการท่องเที่ยว ชุมชนที่นักท่องเที่ยวรู้จักหรือเคยไปท่องเที่ยวมากที่สุด คือ ชุมชนพันท้ายนรสิงห์ สำหรับปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดที่นักท่องเที่ยวมีความคิดเห็นมากที่สุดคือ ด้านผลิตภัณฑ์ (Product) ค่าเฉลี่ย 3.80 และค่าเฉลี่ยความคิดเห็นด้วยน้อยที่สุดคือ ด้านบุคลากร (People) 3.22
References
กลุ่มงานยุทธศาสตร์และข้อมูลเพื่อการพัฒนาจังหวัด สำนักงานจังหวัดสมุทรสาคร. (2561). แผนพัฒนาจังหวัด 4 ปี (พ.ศ. 2561-2564) จังหวัดสมุทรสาคร. สมุทรสาคร: สำนักงานจังหวัดสมุทรสาคร.
ณหทัย จันทร์ผล. (2556). การผลิตสารคดีเพื่อการประชาสัมพันธ์สถานที่ท่องเที่ยวจังหวัดสมุทรสาคร. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยสยาม.
เดวิด สโคว์ซิลล์. (2561). World Travel and Tourism Council: WTTC ไทยติดโผชาติท่องเที่ยวเร็วที่สุดในโลก. สืบค้น 9 มิถุนายน 2561, จากhttp://www.bangkokbiznews.com/news2detail/747014.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2542). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
เบญจวรรณ จันทร์จารุวงศ์. (2559). ปัจจัยส่วนประสมทางการตลาด 7Ps ที่มีผลต่อการตัดสินใจเลือกใช้บริการเครือข่ายโทรศัพท์มือถือเคลื่อนที่เอไอเอสในเขตกรุงเทพฯและปริมณฑล. (การค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ปกรณ์สิทธิ ฐานา. (2560). กระบวนการสร้างมารยาทของสังคมไทย. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปิยวรรณ คงประเสริฐ. (2551). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศแบบบูรณาการเพื่อการวางแผนพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนที่เกาะพะงัน จังหวัดสุราษฎร์ธานี. (ปริญญานิพนธ์วิทยาศาสตร์มหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พงษ์ภาณุ เศวตรุนทร์. (2561). ไทยเที่ยวไทยรายได้ต่ำเป้าชี้สัญญาณเตือนปรับตัวปี 61. สืบค้น มิถุนายน 2561, จาก http://www.bangkokbiznews.com/news/detail/788995.8.
ภัทรพร พันธุรี. (2515). การจัดกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงอาหารโดยผ่านประสบการณ์ของนักท่องเที่ยวในประเทศไทย. วารสารเทคโนโลยีภาคใต้, 8(2), 27-38.
ศิริวรรณ เสรีรัตน์, ศุภกร เสรีรัตน์, องอาจ ปทะวานิช และ ปริญ ลักษิตานนท์. (2546). การบริหารการตลาดยุคใหม่. กรุงเทพฯ: ธีระฟิล์มและไซเท็กซ์.
ศิริวรรณ เสรีรัตน์. (2550). นโยบายผลิตภัณฑ์และราคา (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
สำนักพัฒนาส่งเสริมการบริหารราชการจังหวัด สป. (2561). แผนพัฒนากลุ่มจังหวัดภาคกลางตอนล่าง 2. สืบค้น 1 ตุลาคม 2561, จาก http://www.pad.moi.go.th/index.php?option=comcontent&task=&id=216&Itemid=439.
โสภิตา รัตนสมโชค. (2558). ปัจจัยส่วนประสมทางการตลาด (7Ps) ที่มีอิทธิพลต่อความพึงพอใจในการใช้บริการรถไฟฟ้าเฉลิมพระเกียรติ (บีทีเอส) ของประชากรในกรุงเทพมหานคร. (การค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Boone, L. E. and Kurtz, D. L. (1995). Contemporary marketing (8th ed.). Unites States: The Dryben Press Harcourt Bruce College.
Semenik, R. J. (2002). Promotion & integrated marketing communications. Ohio: South-Western.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2021 มหาวิทยาลัยพะเยา
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ผู้นิพนธ์ต้องรับผิดชอบข้อความในบทนิพนธ์ของตน มหาวิทยาลัยพะเยาไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยกับบทความที่ตีพิมพ์เสมอไป ผู้สนใจสามารถคัดลอก และนำไปใช้ได้ แต่จะต้องขออนุมัติเจ้าของ และได้รับการอนุมัติเป็นลายลักษณ์อักษรก่อน พร้อมกับมีการอ้างอิงและกล่าวคำขอบคุณให้ถูกต้องด้วย
The authors are themselves responsible for their contents. Signed articles may not always reflect the opinion of University of Phayao. The articles can be reproduced and reprinted, provided that permission is given by the authors and acknowledgement must be given.
