การศึกษาคุณลักษณะของสื่อประเพณีจองพารา และการนำไปใช้ในการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของจังหวัดแม่ฮ่องสอน

ผู้แต่ง

  • กรกนก สนิทการ สาขาวิชานิเทศศาสตร์และนวัตกรรม คณะนิเทศศาสตร์และนวัตกรรมการจัดการ สถาบันบัณฑิตพัฒน- บริหารศาสตร์ กรุงเทพมหานคร 10240

คำสำคัญ:

ประเพณีจองพารา, การใช้สื่อเพื่อการพัฒนา, การสื่อสารแบบมีส่วมร่วม

บทคัดย่อ

คุณลักษณะของประเพณีจองพาราจากอดีตจนถึงปัจจุบันนั้น มีความแตกต่างกันอยู่ในส่วนรูปแบบโดยในอดีตจะเป็นการทำเองของแต่ละบ้าน แต่ในปัจจุบันนั้นมีการจัดทำเป็น “โครงการอบรมและร่วมอนุรักษ์สืบสานวัฒนธรรมประเพณีจองพารา” และมีการเดินขบวนแห่จองพาราเพิ่มขึ้นมา ในด้านเนื้อหา คือในอดีตประเพณีจองพาราเป็นประเพณีที่แสดงออกถึงความศรัทธาโดยมีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างความสุขให้ครอบครัวและตนเอง แต่ในปัจจุบันเป็นประเพณีที่มีวัตถุประสงค์ไว้เพื่อสืบสานวัฒนธรรมและใช้ในการส่งเสริมการท่องเที่ยว ซึ่งในส่วนของการนำไปใช้ในการท่องเที่ยวนั้น ประเพณีจองพารามีหน้าที่เป็น สื่อ และ สาร โดยที่มีการปรับตัวใน ด้านรูปแบบและเนื้อหา แต่ยังคงคุณค่าและความหมาย ซึ่งเป็นรากที่สำคัญของประเพณีไว้อยู่โดยเจ้าของวัฒนธรรมคือคนในชุมชนบ้านเมืองปอนเองโดยมีการยินยอมและเห็นด้วยในการนำไปประเพณีจองพาราไปเป็นสื่อในการส่งเสริมการท่องเที่ยว แต่ถึงแม้กระนั้นก็ยังคงความหวงแหนในวัฒนธรรมของตนและคอยเฝ้าระวังอยู่เสมอ และจากการนำเอาสื่อประเพณีไปใช้ในการท่องเที่ยวครั้งนี้นั้น ก็ได้สร้างการมีส่วนร่วมของชุมชนบ้านเมืองปอนทั้งภาครัฐและภาคประชาชน ได้มีการให้ความร่วมมือกันเป็นอย่างดี ข้อเสนอแนะในงานวิจัย คือ การที่นักท่องเที่ยวซึ่งเป็นอีกหนึ่งกลุ่มเป้าหมายนั้นยังไม่มีการตอบรับกลับ หรือ สนใจอยากมาเยี่ยมชมงานประเพณีจองพาราแบบเจาะจงลงไปนั้น ส่วนหนึ่งผู้วิจัยคาดว่ามาจากการขาดใช้สื่ออื่น ๆ ในการโปรโมทงานประเพณีจองพารา โดยในงานวิจัยชิ้นนี้ยังคงไม่มีผลออกมาให้เห็นในเรื่องของการใช้สื่ออื่น

เอกสารอ้างอิง

กาญจนา แก้วเทพ. (2549). สื่อพื้นบ้านขานรับงานสุขภาพ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

นุชจรินทร์ ทับทิม. (2553). การสื่อสารอัตลักษณ์ของชุมชนบ้านวัวลาย จังหวัดเชียงใหม่ ผ่านกิจกรรมถนนคนเดิน (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ตีพิมพ์เผยแพร่). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, เชียงใหม่.

ปาริชาติ สถาปิตานนท์ และคณะ. (2549). การสื่อสารแบบมีส่วนร่วมและการพัฒนาชุมชน: จากแนวคิดสู่ปฏิบัติการวิจัยในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

มงคล จันทรบำรุง และสารภี ศิลา. (2545). ความคิดเห็นของชุมชนและบัณฑิตอาสาต่อโครงการจ้างบัณฑิตอาสา และผู้มีประสบการณ์ด้านการเงินเพื่อเสริมสร้างความเข็มแข็งศูนย์สงเคราะห์ราษฎรประจำหมู่บ้าน. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.

วารินทร์ จิตคำภู. (2541). การอนุรักษ์วัฒนธรรมพื้นบ้าน (ไทยใหญ่) ในทัศนะของกรรมการบริหารสภาวัฒนธรรมอำเภอ จังหวัดแม่ฮ่องสอน (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ กระทรวงศึกษาธิการ.

วาลิกา แสนคำ. (2545). การพัฒนาการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมบ้านเปียงหลวง อำเภอเวียงแหง จังหวัดเชียงใหม่ (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ตีพิมพ์เผยแพร่). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, เชียงใหม่.

วิไล บุญบรรจง. (2543). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวบริเวณชายฝั่งทะเลเมืองระยอง อำเภอเมือง จังหวัดระยอง (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ตีพิมพ์เผยแพร่). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, เชียงใหม่.

วันทนา เตชะสุวรรณา. (2548). บทบาทของสื่อบุคคลและสื่อประเพณีในการถ่ายทอดวัฒนธรรมประเพณีของชาวบางกอกน้อย: ศึกษาเฉพาะกรณี ชุมชนบ้านบุ (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต) มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. กรุงเทพฯ.

สมควร กวียะ. (2555). ความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับสื่อเพื่อการประชาสัมพันธ์ สำนักงานจังหวัดแม่ฮ่องสอน. รายได้การท่องเที่ยว. สืบค้นจาก http://123.242.182.10/kpi2013/index.php/growth-kpi-6 P.2

สุรีย์ บุญญานุพงศ์ และสุรศักดิ์ ป้อมทองคา. (2539). ประเพณีเพื่อการท่องเที่ยว : จุดเปลี่ยนของระบบความสัมพันธ์ทางสังคม. เชียงใหม่: สถาบันวิจัยสังคม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

Cohen, John M. and Uphoff, Norman T. (1980). Participation’s place in rural develop: Seeking clarity through specificity. New York: World Development.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2019-06-21

รูปแบบการอ้างอิง

สนิทการ ก. (2019). การศึกษาคุณลักษณะของสื่อประเพณีจองพารา และการนำไปใช้ในการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของจังหวัดแม่ฮ่องสอน. Trends of Humanities and Social Sciences Research, 6(1), 123–143. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/Humanties-up/article/view/196657

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย