การศึกษาสมรรถภาพทางกายเพื่อสุขภาพ สำหรับนักศึกษา มหาวิทยาลัยรังสิต
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสมรรถภาพทางกายเพื่อสุขภาพและสร้างเกณฑ์ปกติของนักศึกษาระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยรังสิต ปีการศึกษา 2563 กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้ เป็นนักศึกษาที่ลงทะเบียนเรียนวิชาพลศึกษาและนันทนาการ จำนวน 350 คน ประกอบด้วยนักศึกษาชาย จำนวน 175 คน นักศึกษาหญิง จำนวน 175 คน ได้มาโดยวิธีการสุ่มอย่างง่าย (simple random sampling) เครื่องมือที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้ คือ แบบทดสอบสมรรถภาพทางกายเพื่อสุขภาพ Physical Best ที่สร้างขึ้นโดย AAHPERD สมาคมสุขศึกษา พลศึกษา นันทนาการและการเต้นรำ แห่งประเทศสหรัฐอเมริกา ประกอบด้วยแบบทดสอบ 3 รายการ คือ เดิน/วิ่ง 1 ไมล์ (one mile walk-run) นั่งงอตัวไปข้างหน้า (sit and reach) ดัชนีมวลกาย BMI (body mass index) และแบบทดสอบสมรรถภาพทางกายเพื่อสุขภาพของ Kasetsart Youth Fitness Test อีก 2 รายการ คือ ลุก-นั่ง 60 วินาที (sit-ups 60 sec) ดันพื้น 30 วินาที (push–ups 30 sec) การวิเคราะห์ข้อมูล โดยการหาค่าเฉลี่ย (M) ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (s.d.) และสร้างเกณฑ์สมรรถภาพทางกายเพื่อสุขภาพ โดยใช้คะแนนมาตรฐาน Z (z-score)
ผลการวิจัยพบว่า ค่าดัชนีมวลกายของนักศึกษามหาวิทยาลัยรังสิต เพศชายและเพศหญิง พบว่า อยู่ในภาวะเกณฑ์ปกติ รายการดันพื้น 30 วินาที พบว่านักศึกษาเพศชาย และนักศึกษาเพศหญิง อยู่ในเกณฑ์ปานกลาง รายการนั่งงอตัวไปข้างหน้า พบว่านักศึกษาเพศชาย อยู่ในเกณฑ์ปานกลางและนักศึกษาเพศหญิงอยู่ในเกณฑ์ต่ำ รายการลุกนั่ง 60 วินาที พบว่านักศึกษาเพศชาย อยู่ในเกณฑ์ปานกลางและนักศึกษาเพศหญิงอยู่ในเกณฑ์ต่ำ รายการเดิน/วิ่ง 1 ไมล์ พบว่านักศึกษาเพศชายและนักศึกษาเพศหญิง อยู่ในเกณฑ์ปานกลาง เมื่อเทียบกับเกณฑ์มาตรฐาน
จากการศึกษาวิจัยครั้งนี้ได้เกณฑ์สมรรถภาพทางกายเพื่อสุขภาพของนักศึกษา มหาวิทยาลัยรังสิตนักศึกษาเพศชายอยู่ในเกณฑ์ปานกลางและนักศึกษาเพศหญิงอยู่ในเกณฑ์ต่ำ นักศึกษาเพศชาย มีความสามารถทางกายที่ดีกว่านักศึกษาเพศหญิงทุกรายการ นักศึกษาชายที่มีอายุแตกต่างกัน(อายุ 18 ถึง 21 ปี) ในรายการองค์ประกอบสัดส่วนร่างกาย ดันพื้น 30 วินาที และเดิน/วิ่ง 1 ไมล์ มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ0.5 ส่วนนักศึกษาเพศหญิง มีรายการองค์ประกอบสัดส่วนร่างกาย ที่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ 0.5
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ความคิด ข้อวิพากษ์ในวารสารเป้นสิทธิของผู้เขียน สมาคมสุขศึกษา พลศึกษา และสันทนาการแห่งประเทศไทยไม่จำเป็นต้องเห็นชอบด้วยเสมอไป เพื่อให้เกิดความหลากหลายในความคิดและความสร้างสรรค์
เอกสารอ้างอิง
กรรวี บุญชัย. (2540). AAHPERD Health-Related Physical Fitness Test. กรุงเทพฯ: ภาควิชาพลศึกษา, คณะศึกษาศาสตร์, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
จักรพันธ์ ชมสวน และสมภพ พรมใย. (2550). การประเมินภาวะสุขภาพของนักศึกษาเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล. กรุงเทพฯ.
เจริญ กระบวนรัตน์. (2545). เทคนิคการฝึกความเร็ว. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
เจริญ กระบวนรัตน์. (2552). การยืดเหยียดกล้ามเนื้อ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
บุญส่ง โกสะ. (2547). การวัดและประเมินผลทางพลศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักส่งเสริมและฝึกอบรม มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ไพวัลย์ ตัณลาพุฒ. (2530). พลศึกษาเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
วิริยา บุญชัย. (2529). การทดสอบและวัดผลทางพลศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
วุฒิพงษ์ ปรมัตถากร และอารี ปรมัตถากร. (2532). วิทยาศาสตร์การกีฬา. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
สุพิตร สมาหิโต. (2541). แบบทดสอบสมรรถภาพทางกาย KASETSART Youth Fitness Test. กรุงเทพฯ: พรานนก.
สุพิตร สมาหิโต. (2549). การสร้างแบบทดสอบและเกณฑ์มาตรฐานสมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับสุขภาพ สำหรับเด็กไทย อายุ 7-18 ปี. รายงานการวิจัย. นนทบุรี: พี.เอส.ปริ้นท์.
อำนาจ สร้อยทอง, จุมพล พุ่มเพชร และชาญยุทธ สุดทองคง. (2555). การเปรียบเทียบสมรรถภาพทางกายของผู้หญิงกลุ่มต่างๆ ในจังหวัดตรัง. วารสารสุขศึกษา พลศึกษา และสันทนาการ, 38(2), 89-99.
Napradit, P. and Pantaewan, P. (2009). Physical Fitness and Anthropometric Characteristics of Royal Thai Army Personnel. Journal of the Medical Association of Thailand, 92(1), 6-21.
Pollock M. L. and Wilmore J. H. (1990). Exercise in Health and Disease: Evaluation and Prescription for Prevention and Rehabilitation (2nd ed.). Philadelphia: Saunders Company.
Safrit, M. J. (1990). Introduction to measurement in physical education and exercise science (2nd ed.). Missouri: The C.V. Mosby Company.
