กิจกรรมทางกายและความเสี่ยงต่อการเกิดโรคไม่ติดต่อเรื้อรัง NCDs ของนักศึกษามหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับกิจกรรมทางกายของนักศึกษามหาวิทยาลัยเทคโนโลยี
ราชมงคลธัญบุรี และ 2) ศึกษาความสัมพันธ์ของระดับกิจกรรมทางกาย เพศ คณะที่กำลังศึกษา ค่าดัชนีมวลกาย เสี่ยงต่อการเกิดโรคไม่ติดต่อเรื้อรัง (NCDs) ประชากรคือ นักศึกษามหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี
ที่ลงทะเบียนเรียนรายวิชาพลศึกษาและนันทนาการ ภาคการศึกษา 1/2564 จำนวน 4,783 คน กลุ่มตัวอย่าง
ที่ใช้ในการวิจัย คือ นักศึกษามหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี จำนวน 376 คน โดยการสุ่มแบบแบ่งชั้น (Stratified random sampling) เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ แบบสอบถามการมีกิจกรรมทางกายของ IPAQ (International Physical Activity Questionnaire) แบบ shot form และแบบประเมินพฤติกรรมเสี่ยงต่อการเกิดโรคไม่ติดต่อเรื้อรัง (NCDs) ที่ผู้วิจัยพัฒนาขึ้นโดยผ่านการหาคุณภาพของเครื่องมือด้านความตรงเชิงเนื้อหา (Content validity) โดยให้ผู้เชี่ยวชาญ 5 ท่าน โดยการหาค่าดัชนีความสอดคล้อง (Index of Item Objective Congruence , IOC) ซึ่งได้เท่ากับ 1 - 0.71 และหาค่าความเชื่อมั่น (Reliability) ของแบบสอบถาม โดยหาค่าสัมประสิทธิ์แอลฟาของครอนบาค ได้ค่าเท่ากับ 0.80 การวิเคราะห์ข้อมูลโดยการหา จำนวน ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการหาความสัมพันธ์โดยการใช้ค่าไคสแควร์ (Chi-square) ผลการวิจัยพบว่า นักศึกษาส่วนใหญ่มีกิจกรรมทางกายอยู่ในระดับต่ำ ร้อยละ 43.88 โดยใช้เวลาในการนั่งนานมาก ร้อยละ 70.21 ประมาณ 5 ชั่วโมงขึ้นไป ร้อยละ 70.45 สำหรับความเสี่ยงต่อการเกิดโรคไม่ติดต่อเรื้อรัง (NCDs) พบว่า นักศึกษาส่วนใหญ่เสี่ยงปานกลาง ร้อยละ 94.15 วิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยส่วนบุคคลกับระดับกิจกรรมทางกายของนักศึกษามหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี พบว่า คณะที่กำลังศึกษามีความสัมพันธ์กับระดับกิจกรรมทางกายอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ < 0.05 ส่วนเพศ และดัชนีมวลกายไม่มีความสัมพันธ์กับระดับกิจกรรมทางกาย และ การวิเคราะห์ปัจจัยส่วนบุคคล กิจกรรมทางกายกับความเสี่ยงต่อการเกิดโรคไม่ติดต่อเรื้อรังของนักศึกษามหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี พบว่า เพศ คณะที่กำลังศึกษา ดัชนีมวลกาย และระดับกิจกรรมทางกายไม่มีความสัมพันธ์กับความเสี่ยงต่อการเกิดโรคไม่ติดต่อเรื้อรังของนักศึกษามหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ความคิด ข้อวิพากษ์ในวารสารเป้นสิทธิของผู้เขียน สมาคมสุขศึกษา พลศึกษา และสันทนาการแห่งประเทศไทยไม่จำเป็นต้องเห็นชอบด้วยเสมอไป เพื่อให้เกิดความหลากหลายในความคิดและความสร้างสรรค์
เอกสารอ้างอิง
กรมควบคุมโรค กระทรวงสาธารณสุข. (2564). COVID-19 กับ โรคไม่ติดต่อ (NCDs). สืบค้นเมื่อ 9 สิงหาคม2564, สืบค้นจาก http://www.thaincd.com/2016/media-detail.php
กรมควบคุมโรค กระทรวงสาธารณสุข. (2564). Know Your Numbers & Know Your Risks รู้ตัวเลข รู้ความเสี่ยงสุขภาพ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์อักษรกราฟฟิคแอนด์ดีไซน์.
กรมควบคุมโรค กองโรคไม่ติดต่อ. (2564). ผลกระทบจากการระบาดของโรคโควิด-19 ต่อการมีกิจกรรมทางกาย. กรุงเทพฯ: กองโรคไม่ติดต่อ กรมควบคุมโรค.
กระทรวงสาธารณสุข. (2560). แผนยุทธศาสตร์การป้องกันและควบคุมโรคไม่ติดต่อระดับชาติ 5 ปี (พ.ศ. 2560 – 2564). นนทบุรี: กระทรวงสาธารณสุข.
กองกิจกรรมทางกายเพื่อสุขภาพ. (2564). รายงานผลการวิเคราะห์สถานการณ์การส่งเสริมกิจกรรมทางกาย. สืบค้นเมื่อ 10 ธันวาคม 2564, สืบค้นจาก https://dopah.anamai.moph.go.th/webupload/8x6b2a6a0c1fbe85a9c274e6419fdd6071/tinymce/KPI2564/KPI117/25640111713.pdf
กิตติกานต์ นภากร, สมบัติ อ่อนศิริ, ณัฐกฤตา ศิริโสภณ และวิสูตร กองจินดา. (2563). กิจกรรมทางกาย พฤติกรรมการบริโภคอาหาร และความเสี่ยงต่อการเกิดโรคอ้วนในนิสิต มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ วิทยาเขตบางเขน. วารสารสุขศึกษา พลศึกษา และสันทนาการ, 46(2), 24-34.
นัฐพล ปันสกุล และศุภกาณจน์ แก่นท้าว. (2563). ความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยส่วนบุคคลกับระดับกิจกรรมทางกายในผู้ป่วยโรคไม่ติดต่อเรื้อรัง จังหวัดแพร่. วารสารพยาบาลสงขลานครินทร์, 40(2), 66-82.
ประกาย จิโรจน์กุล, และคณะ. (2554). กิจกรรมทางกาย พฤติกรรมการบริโภคอาหาร และความเสี่ยงต่อการเกิดโรคหัวใจและหลอดเลือดในบุคลากรมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต. วารสารวิจัย มสด. สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 7(1), 59-76.
วริศ วงศ์พิพิธ, ถนอมวงศ์ กฤษณ์เพ็ชร์ และสิทธา พงษ์พิบูลย์. (2563). กิจกรรมทางกายและพฤติกรรมเนือยนิ่ง : แนวทางและการประเมิน. วารสารวิทยาศาสตร์การกีฬาและสุขภาพ, 21(1), 1-21.
สถาบันวิจัยประชากรและสังคมมหาวิทยาลัยมหิดล. (2557). สุขภาพคนไทย 2557 : ชุมชนท้องถิ่นจัดการตนเองสู่การปฏิรูปประเทศจากฐานราก. นครปฐม : สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.
สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล. (2563). สุขภาพคนไทย 2563 : สองทศวรรษ ปฏิรูปการศึกษาไทยความล้มเหลวและความสําเร็จ. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากรและสังคมมหาวิทยาลัยมหิดล.
สนธยา สีละมาด. (2557). กิจกรรมทางกายเพื่อสุขภาวะ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ. (2563). กลุ่มโรค NCDsที่คุณสร้างเอง. สืบค้นเมื่อ 10 ธันวาคม 2564, สืบค้นจาก https://www.thaihealth.or.th/ncds/
สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการลงทุน บีโอไอ. (2564). ข้อมูลทั่วไปด้านประชากร. สืบค้นเมื่อ 9 สิงหาคม 2564, สืบค้นจาก https://www.boi.go.th/index.php?page=demographic&language=th
สำนักเลขานุการของคณะกรรมการยุทธศาสตร์ชาติ. (2561). ยุทธศาสตร์ชาติ 2561-2580 (ฉบับราชกิจจานุเบกษา). สืบค้นเมื่อ 9 สิงหาคม 2564, สืบค้นจาก https://sto.go.th/th/about/policy/20-year-strategic-plan
สรชา ผูกพันธ์. (2559). ความรู้ ทัศนคติ และพฤติกรรมเสี่ยงต่อการเกิดกลุ่มโรคติดต่อเรื้อรังของนิสิตนักศึกษา มหาวิทยาลัยของรัฐในกรุงเทพมหานคร. ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (คหกรรมศาสตรศึกษา) มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing. (5th ed.). New York : Harper Collins. Publishers.
World Health Organization. (2011). Global Recommendations on Physical Activity for Health 18-64 years old. Geneva. Retrieves from http://www.who.int/dietphysicalactivity/
Yamane, Taro. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. (3rd Ed.). New York. Harper and Row Publications.
