ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมสุขภาพของผู้สูงอายุที่มีภาวะอ้วนในพื้นที่กรุงเทพมหานคร

Main Article Content

ชมพูนุช จันทร์เพ็ญ
อลิสา นิติธรรม

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงสํารวจ มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมสุขภาพของผู้สูงอายุที่มีภาวะอ้วนในพื้นที่กรุงเทพมหานคร กลุ่มตัวอย่าง จํานวน 390 คน เครื่องมือที่ใช้คือ แบบสอบถาม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ ได้แก่ การแจกแจงความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่าสถิติสัมประสิทธิ์ สหสัมพันธ์ของ Pearson ผลการวิจัยพบว่า พฤติกรรมสุขภาพของผู้สูงอายุที่มีภาวะอ้วนในพื้นที่กรุงเทพมหานคร อยู่ในระดับปานกลาง ผลการวิเคราะห์ความสัมพันธ์พบว่า ปัจจัยนำ ได้แก่ ความรู้เกี่ยวกับการดูแลสุขภาพทัศนคติเกี่ยวกับการดูแลสุขภาพ และการรับรู้ประโยชน์ของการดูแลสุขภาพ มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมสุขภาพอย่างมีนัยสําคัญทางสถิติที่ .05 ปัจจัยเอื้อ ได้แก่ การมีกิจกรรมส่งเสริมสุขภาพ และ การเข้าถึงบริการด้านสุขภาพมีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมสุขภาพอย่างมีนัยสําคัญทางสถิติที่ .05 ปัจจัยเสริม ได้แก่ การได้รับข้อมูลข่าวสาร และการได้รับแรงสนับสนุน/คําแนะนําเกี่ยวกับการดูแลสุขภาพจากครอบครัว และบุคลากรทางการแพทย์ มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมสุขภาพอย่างมีนัยสําคัญทางสถิติที่ .05

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กองสร้างเสริมสุขภาพ สำนักอนามัย กรุงเทพมหานคร. (ม.ป.ป.). สรุปผลการตรวจสุขภาพ ปี 2562. กรุงเทพฯ: อัดสำเนา.

กองสุขศึกษา กรมสนับสนุนบริการสุขภาพ กระทรวงสาธารณสุข. (2561). การสร้างเสริมและประเมินความรอบรู้ด้านสุขภาพและพฤติกรรมสุขภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 1). นนทบุรี: กองสุขศึกษา กรมสนับสนุนบริการสุขภาพ กระทรวงสาธารณสุข.

นิธิพงศ์ ศรีเบญจมาศ และ กิ่งแก้ว สํารวยรื่น. (2561). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมส่งเสริมสุขภาพของผู้สูงอายุ ในตําบลหนองโสน อําเภอสามง่าม จังหวัดพิจิตร. PSRU Journal of Science and Technology, 3(3), 29-38.

เนตรดาว จิตโสกุล. (2557). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการส่งเสริมสุขภาพของผู้สูงอายุ ในชุมชนหมู่ที่ 6 ตำบลบึงศาล อำเภอองครักษ์ จังหวัดนครนายก. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยปทุมธานี, 6(3), 171-178.

ภาพร คล่องกิจเจริญ, วศินา จันทรศิริ, ศริศักดิ์ สุนทรไชย และ ภารดี เต็มเจริญ. (2561). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับภาวะโภชนาการเกินของผู้สูงอายุที่มาใช้บริการในคลินิกเวชศาสตร์ผู้สูงอายุ โรงพยาบาลเจริญกรุงประชารักษ์ กรุงเทพมหานคร. วารสารโรงพยาบาลเจริญกรุงประชารักษ์, 15(1), 33-53.

มณฑิญา กงลา และ จรวย กงลา. 2557. พฤติกรรมการส่งเสริมสุขภาพของผู้สูงอายุในเขตรับผิดชอบโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลท่าไฮ อำเภอศรีธาตุ จังหวัดอุดรธานี, น. 101 - 107. ใน การประชุมวิชาการและเสนอผลงานวิจัยระดับชาติ สร้างสรรค์และพัฒนา เพื่อความก้าวหน้าสู่สังคมอาเซียน ครั้งที่ 2 วันที่ 18 – 19 มิถุนายน 2558. วิทยาลัยนครราชสีมา, นครราชสีมา.

รัตนา มูลนางเดียว. (2558). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับการส่งเสริมสุขภาพของผู้สูงอายุ ศูนย์บริการสาธารณสุข 67 ทวีวัฒนา สำนักอนามัย กรุงเทพมหานคร. วารสารร่มพฤกษ์ มหาวิทยาลัยเกริก, 33(3), 98-114.

วาสนา สิทธิกัน. (2561). ปัจจัยที่มีผลต่อพฤติกรรมส่งเสริมสุขภาพของผู้สูงอายุในเขตเทศบาล ตำบลบ้านโฮ่ง อำเภอบ้านโฮ่ง จังหวัดลำพูน. วิทยานิพนธ์ปริญญาโท, มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.

วิชัย เอกพลากร. (2557). รายงานการสำรวจสุขภาพประชาชนไทยโดยการตรวจร่างกาย ครั้งที่ 5 พ.ศ. 2557. นนทบุรี: สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข.

สำนักส่งเสริมสุขภาพ กรมอนามัย กระทรวงสาธารณุข. (2556). รายงานการสำรวจสุขภาวะผู้สูงอายุไทย ปี 2556 ภายใต้แผนงานส่งเสริมสุขภาพผู้สูงอายุและผู้พิการ. นนทบุรี: โรงพิมพ์วัชรินทร์ พี.พี..

Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing. (5th ed). New York : Harper Collins Publishers.

Han T.S., A. Tajar and M.E.J. Lean. (2011). Obesity and weight management in the elderly. British Medical Bulletin, 97. 169–196.

World Health Organization. (2004). Appropriate body – mass index for Asian populations and its implications for policy and intervention strategies. Retrieved October 2, 2018. From http:// www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14726171? Dopt.

World Health Organization media care. 2015. Obesity and overweight Fact sheet. Retrieved October 2, 2018. From http://www.who.int/mediacentre/factsheets/fs311/en/.

Yamane, Taro. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. New York: Harper and Row.