อนาคตประชาธิปไตยไทย: สิทธิเสรีภาพและการมีส่วนร่วมทางการเมืองของคนรุ่นใหม่
คำสำคัญ:
ประชาธิปไตย, การมีส่วนร่วมทางการเมือง, คนรุ่นใหม่บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ ศึกษาอนาคตของประชาธิปไตยไทย โดยมุ่งเน้นเรื่องสิทธิเสรีภาพ และการมีส่วนร่วมทางการเมืองของคนรุ่นใหม่ ซึ่งถือเป็นกลุ่มคนที่มีบทบาทสำคัญในการขับเคลื่อนการเมืองไทยในปัจจุบันเป็นอย่างมาก จากการศึกษาชี้ให้เห็นถึงความสำคัญของสิทธิและเสรีภาพตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2560 ที่รับรองสิทธิ และเสรีภาพ
ในการมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชน รวมถึงกระบวนการตัดสินใจต่าง ๆ ที่มีผลกระทบต่อชีวิตของประชาชน และจากการวิเคราะห์ปัญหาและอุปสรรคที่ประชาธิปไตยไทยต้องเผชิญ ไม่ว่าจะเป็นระบบอุปถัมภ์ การแทรกแซงทางการเมืองของทหาร การขาดความเป็นสถาบันของพรรคการเมือง ส่งผลให้ประชาธิปไตยไทยไม่สามารถพัฒนาไปสู่การบรรลุเป้าหมายได้ จากความก้าวหน้า
ของเทคโนโลยีสารสนเทศและดิจิทัล สื่อสังคมออนไลน์ ได้ปลุกกระแสตื่นตัวทางการเมืองของคนรุ่นใหม่ ก่อให้เกิดจิตสำนึกร่วม โดยต้องการเห็นการเมืองไทยหลุดพ้นจากวงจรอุบาทว์ เป็นประชาธิปไตยที่สามารถตอบสนองความต้องการของประชาชน
ผ่านการตัดสินใจผ่านนโยบายสาธารณะต่าง ๆ โดยเน้นการรักษาสมดุลระหว่างอำนาจรัฐและอำนาจประชาชน รวมถึงการเพิ่มความเข้มแข็งของสังคมการเมืองไทยบนหลักนิติธรรม และการพัฒนาค่านิยมประชาธิปไตยในคนรุ่นใหม่ เพื่อให้ประชาธิปไตยไทยสามารถตอบสนองต่อความต้องการของประชาชนได้อย่างแท้จริง
เอกสารอ้างอิง
กิตติทัศน์ ผกาทอง. (2563). คนรุ่นใหม่กับกิจกรรมทางการเมือง. สืบค้นเมื่อ 18 สิงหาคม 2567,
จาก https://www.matichon.co.th/columnists/news_2408961
เกษียร เตชะพีระ. (2564). การเมืองวัฒนธรรม วิเคราะห์ประเมินม็อบราษฎรเยาวรุ่น. สืบค้นเมื่อ 9 มกราคม 2568, จาก https://www.matichonweekly.com/column/article_355246
เชาวนะ ไตรมาศ. (2540). ขอดเกล็ดรัฐธรรมนูญไทย. กรุงเทพฯ: เอดิสันเพรส โปรดัคส์.
ณัฏฐพล บุณยพิพัฒน์. (2562). ปัญหาและอุปสรรคในการพัฒนาระบอบประชาธิปไตยของไทย (พ.ศ. 2475–ปัจจุบัน): ข้อสังเกตในเชิงทฤษฎี. สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2567, จาก https://conference.kku.ac.th/colaimg/files/articles/254ae-o-6-.pdf
ถวิลวดี บุรีกุล. (2552). พลวัตรการมีส่วนร่วมของประชาชน: จากอดีตจนถึงรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550. กรุงเทพฯ: เอ.พี.กราฟฟิค ดีไซน์และการพิมพ์.
ทวี สุรฤทธิกุล. (2562). คนรุ่นใหม่กับประชาธิปไตยใหม่. สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2567,
จาก https://www.posttoday.com/politic/columnist/603407
นรนิติ เศรษฐบุตร. (2551). การเมืองการปกครองในระบอบประชาธิปไตยของไทย. นนทบุรี: สำนักฝึกอบรมเผยแพร่และประชาสัมพันธ์ สถาบันพระปกเกล้า.
บวรศักดิ์ อุวรรณโณ และถวิลวดี บุรีกุล. (2548). ประชาธิปไตยแบบมีส่วนร่วม (Participatory Democracy). กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.
บุญทัน ดอกไธสง. (2550). การจัดองค์กร (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
ปิยบุตร แสงกนกกุล. (2561). ปักธงประชาธิปไตย. สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2567, จาก https://futureforwardparty.org/about-fwp/our-policies
ประภัสสร ทองยินดี. (2558). ประชาธิปไตย: แนวคิดและหลักการเบื้องต้น. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเซีย (ฉบับสังคมศาสตร์และมนุษย์ศาสตร์), 5(3), 11-21.
ประมวล รุจนเสรี. (2547). การใช้อำนาจเป็นธรรมชาติของมนุษย์ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สุเมธ รุจนเสรี.
พงศธร ไชยเสน. (2558). การพัฒนาระบอบประชาธิปไตยให้มั่นคงและยั่งยืน. สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2567,
จาก https://www.Constitutionalcourt.or.th/occ_web/ewt_dl_link.php?nid=1457
พิพิธภัณฑ์รัฐสภา. (2563). รัฐธรรมนูญไทย. สืบค้นเมื่อ 18 สิงหาคม 2567,
จาก https://parliamentmuseum.go.th/constitution.html
รณชัย โตสมภาค. (2557). ประชาธิปไตย. สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2567, จาก http://wiki.kpi.ac.th
ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. กรุงเทพฯ: นามมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.
สุนีย์ มัลลิกะมาลย์. (2545). รัฐธรรมนูญกับการมีส่วนร่วมของประชาชนในการพิทักษ์รักษาทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา. (2560). รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา.
สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร. (2566). การมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชน. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.
สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร. (2561). การมีส่วนร่วมทางการเมืองในระบอบประชาธิปไตย. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ และโครงการพัฒนาแห่งสหประชาชาติ เพื่ออนาคตที่ยั่งยืน. (2564). เพราะอนาคตของประเทศคือเรื่องของคนรุ่นใหม่ นโยบายก็เช่นกัน. สืบค้นเมื่อ 7 มกราคม 2568, จาก https://thailandpolicylab.com/youth_participation_thai/
อรทัย ก๊กผล. (2552). คู่มือ คู่คิด การมีส่วนร่วมของประชาชนสำหรับผู้บริหารท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: จรัญสนิทวงศ์การพิมพ์.
อุทัย หิรัญโต. (2542). Politics: การเมือง ในสารานุกรมศัพท์ทางรัฐศาสตร์. กรุงเทพฯ: เขษมบรรณกิจ.
โอกาส เตพละกุล. (2559). การปกครองระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข. สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2567, จาก https://index.library.tu.ac.th/cgi-bin/koha/opac-detail.pl?biblionumber=200467
Archon, F. and Erik, O. W. (2003). Deepening Democracy. London: Verso.
Rizal, S. and Yoshihide, S. (2013). Beyond 2015: ASEAN-Japan Strategic Partnership for Democracy, Peace, and Prosperity in Southeast Asia. Retrieved June 9, 2024,
form https://jcie.org/analysis/books-reports/asean-japan-partnership/
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 มหาวิทยาลัยราชภัฏร้อยเอ็ด

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารมหาวิทยาลัยราชภัฎร้อยเอ็ด
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฎร้อยเอ็ด และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว