จิตวิทยาเชิงพุทธเพื่อพัฒนาการเรียนรู้เชิงสร้างสรรค์

บทคัดย่อ

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการพัฒนาการเรียนรู้เชิงสร้างสรรค์ตามหลักจิตวิทยา และตามแนวพุทธธรรมใช้กระบวนการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) ในแบบผสานวิธี โดยศึกษาในเชิงเอกสาร จากข้อมูลชั้นปฐมภูมิ ได้แก่ พระไตรปิฎก ฉบับมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย และแนวคิดทฤษฎีการเรียนรู้ทางจิตวิทยา เก็บรวบรวมจากการสัมภาษณ์เชิงลึก และการสนทนากลุ่ม ใช้วิธีเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจงจากผู้เชี่ยวชาญการเรียนรู้เชิงพุทธและด้านจิตวิทยาเครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือแบบสัมภาษณ์เชิงลึกและแบบการสนทนากลุ่ม วิเคราะห์ผลการวิจัยด้วยแนวคิด ทฤษฎีการเรียนรู้ทางด้านจิตวิทยาและแนวคิดตามหลักพุทธธรรม ผลการวิจัยพบว่า ความสัมพันธ์ระหว่างการพัฒนาการเรียนรู้เชิงสร้างสรรค์ตามหลักจิตวิทยาและตามแนวพุทธธรรมนั้น นำมาบูรณาการเป็นเครื่องมือเพื่อพัฒนาบุคคลให้มีอิสระในการรู้ คิด เข้าใจ ที่จะแสดงพฤติกรรมในการพัฒนาการเรียนรู้ของตนเอง  สามารถสร้างปฏิสัมพันธ์ที่ดีกับบุคคลอื่น  เกิดการตระหนักรู้ เชื่อมั่น และภาคภูมิใจในตนเอง  มีแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์สูงพร้อมที่จะพัฒนาตนเองทั้งด้านกาย ศีล จิตใจและปัญญามีพฤติกรรมการเรียนรู้ครบสมบูรณ์ตามหลักไตรสิกขา เข้าใจถึงสิ่งเร้าที่มากระทบอย่างรู้เท่าทัน บนฐานของการมีเจตคติและแรงจูงใจในทางบวก สามารถพัฒนาพฤติกรรมตนเองให้สอดคล้องกับความจริงของชีวิตอันเป็นปฏิสัมพันธ์เชื่อมโยงกันตามหลัก  ปฏิจจสมุปบาพร้อมทั้งยอมรับผลแห่งการเรียนรู้ด้วยสติสัมปชัญญะซึ่งเป็นกระบวนการที่พัฒนาตัวบุคคลได้อย่างสร้างสรรค์ นำมาประยุกต์ใช้แก้ปัญหาชีวิตได้อย่างมีประสิทธิภาพและเกิดประสิทธิผลสูงสุดตามหลักอริยสัจ 4