สถานการณ์ปัจจุบันและการปรับตัวของร้านค้าปลีกดั้งเดิมในอำเภอเกาะสมุย จังหวัดสุราษฎร์ธานี The current state of traditional retail stores in Samui, District, Suratthani
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาสถานการณ์ของร้านค้าปลีกดั้งเดิมในอำเภอเกาะสมุย จังหวัดสุราษฎร์ธานีนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาศักยภาพ และการปรับตัวของร้านค้าปลีกดั้งเดิมในอำเภอเกาะสมุย จังหวัดสุราษฎร์ธานี โดยทำการศึกษาแนวคิด ทฤษฎี เอกสาร ข้อมูลที่เกี่ยวข้อง เก็บข้อมูลเชิงสำรวจกับร้านค้าปลีกดั้งเดิม จำนวน 50 ร้าน และสัมภาษณ์เชิงลึกกับร้านค้าปลีกดั้งเดิม จำนวน 10 ร้าน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้เชิงสถิติเชิงพรรณนา คือ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการศึกษาศักยภาพของร้านค้าปลีกดั้งเดิม พบว่า ผู้ตอบแบบสอบถามส่วนใหญ่เป็นเพศหญิง อายุ 41-50 ปี สถานภาพสมรส จบการศึกษาระดับประถมศึกษา ประกอบอาชีพค้าขาย/อาชีพอิสระ สมาชิกในครอบครัว 3-4 คน สิทธิ์ในการถือครองร้านเป็นเจ้าของกิจการเอง ระยะเวลาในการเปิดดำเนินการ 10 ปีขึ้นไป ไม่มีการจ้างแรงงาน ประเภทสินค้าหลักที่ขายคือสินค้าอุปโภคและบริโภค เปิดให้บริการ 9-12 ชั่วโมงต่อวัน ที่ตั้งของร้านติดถนนใหญ่ลักษณะของร้านไม่มีแอร์ เปิดโล่ง ลูกค้าสามารถจอดรถได้ 1 คัน มีการจัดส่งเสริมการขาย (ลด แลก แจก แถม) ผลกระทบที่มีต่อกิจการร้านในปัจจุบัน คือ ลูกค้าลดลง มียอดขายโดยประมาณ 1,001-3,000 บาท/วัน กำไรต่อเดือนโดยเฉลี่ย 5,001-10,000 บาท การขยายตัวของร้านค้าปลีกต่างชาติส่งผลให้ธุรกิจมีกำไรลดลง ในละแวกร้านค้ามีร้านค้าปลีกดิสเคานท์สโตร์ คือ 7-11 มีระยะห่างประมาณ 1-2 กิโลเมตร มีการสร้างความสัมพันธ์กับชุมชน คือ เป็นผู้สนับสนุนงานประเพณีท้องถิ่น/กีฬา และผลการศึกษาการปรับตัวของร้านค้าปลีกดั้งเดิม พบว่า ในภาพรวมมีระดับปานกลาง เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า ด้านการจัดซื้อสินค้าเข้าร้าน มีการปรับตัวในระดับมาก และด้านสารสนเทศเทคโนโลยี ด้านการเงิน ด้านการตลาด มีการปรับตัวระดับปานกลาง จากการสัมภาษณ์ร้านค้าปลีกดั้งเดิม พบว่า ส่วนใหญ่เป็นกิจการในครอบครัว มีเงินทุนเป็นของตนเอง ลูกค้าอาศัยอยู่บริเวณใกล้เคียงร้าน ไม่มีการนำเทคโนโลยีมาใช้ มีการควบคุมต้นทุนขาย มีพื้นที่ใช้สอยน้อย การบริหารกิจการแบบง่ายๆ ไม่มีการจ้างแรงงานเพิ่มเติม ปัจจุบันยอดขายของร้านค้าปลีกดั้งเดิมลดลง เนื่องจากผู้บริโภคนิยมซื้อสินค้าจากร้านสะดวกซื้อที่ทันสมัย และร้านค้าปลีกดั้งเดิมมีการสร้างความสัมพันธ์กับชุมชน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กฤษณ์ ทัพจุฬา. (2557). ความสำเร็จของธุรกิจร้านค้าปลีกแบบดั้งเดิมในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี, ปีที่ 3(2), 108-119.
กรกมล จันทรพักตร์, ศรีไพร ศักดิ์รุ่งพงศากุล และจิรวุฒิ หลอมประโคน. (2560). พฤติกรรมการซื้อสินค้าที่ร้านสะดวกซื้อของผู้สูงอายุในกรุงเทพมหานคร. รายงานสืบเนื่องการประชุมสัมมนาวิชาการ (Proceedings)การนำเสนอผลงานวิจัยระดับชาติเครือข่ายบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏภาคเหนือ ครั้งที่17, 21 กรกฎาคม 2560 ณ ศูนย์วัฒนธรรมภาคเหนือตอนล่าง วังจันทร์ริเวอร์วิว มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม จังหวัดพิษณุโลก (น.2191-2201).
เกยูร ใยบัวกลิ่น. (2553). ผลกระทบของการขยายตัวร้านค้าปลีกสมัยใหม่ที่มีต่อการดำเนินงานของร้านค้าปลีกแบบดั่งเดิม (ร้านโชว์ห่วย): ความคิดเห็นของผู้บริโภคที่มีต่อร้านค้าปลีกสมัยใหม่และร้านค้าปลีกแบบดั้งเดิม. วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี, ปีที่ 13(3), 114-123.
คณาพร คำมูล. (2555). การศึกษาการพัฒนาระบบการบริหารจัดการร้านค้าปลีกกรณีศึกษาร้านคุ้มบุญ ตำบลอาฮี จังหวัดเลย. บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย.
นภัทร ไตรเจตน์. (2558). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจซื้อสินค้าจากร้านค้าปลีกแบบดั้งเดิม (ร้านโชห่วย) กรณีศึกษาในตลาดไท ปทุมธานี. การค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
นิจจารีย์ มีโชติ. (2558). การปรับตัวของร้านค้าปลีกแบบดังเดิม (โชห่วย) ในเขตพื้นที่อําเภอเมืองนครสวรรค์ จังหวัดนครสวรรค์. การประชุมวิชาการระดับชาติ มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์ ครั้งที่2 “งานวิจัยเพื่อพัฒนาท้องถิ่น”, 14 กุมภาพันธ์ 2558 ณ ห้องประชุมสีทอง อาคารเฉลิมพระเกียรติฉลองสิริราชสมบัติ 60 ปี มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์ (น.772-780).
ปริญ ลักษิตามาศ, ศิวารัตน์ ณ ปทุมและณรงค์ อภิชาติธนากูล (2558) กลยุทธ์การปรับตัวเพื่อความอยู่รอดเมื่อเข้าสู่การเป็นประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน สำหรับธุรกิจร้านค้าปลีกดั้งเดิมของไทย. วารสารวิทยาลัยพาณิชยศาสตร์บูรพาปริทัศน์, ปีที่10(2), 1-10.
ยูไทยอะคาเดมี่ออนไลน์. (2559). แนวโน้มธุรกิจค้าปลีกไทย. สืบค้นเมื่อ 27 กันยายน 2559, จาก https://utaiacademy.wordpress.com/2013/05/09/%E0%B9%81%E0%B8%99%E0%B8%A7%E0%B9%82%E0%B8%99% E0%B9%89%E0%B8%A1%E0%B8%98%E0%B8% B8%E0%B8%A3%E0%B8%81%E0%B8%B4%E0%B8%88%E0%B8%84%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0% B8%9B%E0%B8%A5%E0%B8%B5%E0%B8%81%E0%B9%84/.
ลงทุนแมนออนไลน์. (2562). สรุปธุรกิจค้าปลีกทั้งหมด. สืบค้นเมื่อ20 กันยายน 2562, จาก https://www.longtunman.com/10718.
วารุณี ตันติวงศ์วาณิช. (2552). ธุรกิจการค้าปลีก. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
วิชยานันท์ ขันละ และอารีย์ นัยพินิจ. (2559). การปรับตัวเพื่อความอยู่รอดของร้านค้าปลีกแบบดั้งเดิมในตำบลศิลาอำเภอเมือง จังหวัดขอนแก่น. การประชุมวิชาการเสนอผลงานวิจัยบัณฑิตศึกษา ระดับชาติและนานาชาติ, 15มกราคม2559 ณ อาคารพจน์ สารสิน มหาวิทยาลัยขอนแก่น (น.1102-1111).
สำนักงานเทศบาลนครเกาะสมุย. (2561). จำนวนร้านค้าปลีก(ร้านขายของชำ)ที่จดทะเบียนพานิชย์ในอำเภอเกาะสมุย ในปี พ.ศ.2559-2560. เทศบาลนครเกาะสมุย, จังหวัดสุราษฎร์ธานี.
อนุศาสตร์ สระทองเวียน. (2553). ธุรกิจค้าปลีก ประเทศไทย. วารสารนักบริหาร, ปีที่ 30(3), 134-142.
โอเครีเทลออนไลน์. (2562). 5 เทคนิคร้านค้าปลีก ปรับตัวสู้อีคอมเมิร์ซ. สืบค้นเมื่อ 2 สิงหาคม 2562, จาก https://www.okretails.com/news-events/news/change2ecommerce.html.
THUAN HOANG TUANและชิณโสณ์ วิสิฐนิธิกิจา. (2561). การเลือกซื้อสินค้าของผู้บริโภคตามร้านสะดวกซื้อในสถานบริการน้ำมัน. วารสารวิจัยรำไพพรรณี, ปีที่12(2), 54-58.
