Tourism Economics Growth and Income Distribution in Pha Ngan Island
Article Sidebar
Published:
Dec 24, 2019
Keywords:
Tourism Income Distribution Ginicoefficient Pha Ngan Island
Main Article Content
Abstract
The aims of this study were to: (i) investigate the economic situation of Pha Ngan Island,Surat Thani Province, data using from Department of Business Development, Ministry of Commerce in 2016 and; (ii) explore the income distribution of Pha Ngan community. The sample size was 343 households selected by applying Gini factor and Pseudo Gini with sample survey data. The results found that Pha Ngan Island had economic growth through tourism sector (53.77% per year) by transforming the economic structure from agriculture to tourism in this recent economy. Though tourism growth had increased individual income, the income distribution is still unequal (Gini coefficient is 0.503). The cause of income inequality is most tourism income is distributed to people in travel business, private business and commerce, not to people in agriculture and employee.
Article Details
How to Cite
โมราศิลป์ ป., คงฤทธิ์ ว., & อายุสุข อ. (2019). Tourism Economics Growth and Income Distribution in Pha Ngan Island. Journal of Management Sciences Suratthani Rajabhat University, 6(2), 329–348. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/msj/article/view/140525
Section
Research Article
References
กรมการท่องเที่ยว. (2558). สถิตินักท่องเที่ยว. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 2558. จากhttps://newdot2.samartmultimedia.com/home/content.
กรมพัฒนาธุรกิจการค้า. (2559). ระบบคลังข้อมูลธุรกิจ. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 2558. จาก https://datawarehouse2.dbd.go.th/bdw/search/search2.html.
เดชรัช สุขกำเนิด. (2534). การวิเคราะห์องค์ประกอบของการกระจายรายได้ของครัวเรือนประมงชายฝั่ง. วิทยานิพนธ์ปริญญาเศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
จุฑารัตน์ ขาวคม. (2548). ผลกระทบด้านเศรษฐกิจของการท่องเที่ยวต่อประชาชนในท้องถิ่นในอุทยานแห่งชาติหมู่เกาะช้าง จังหวัดตราด. วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ธิติพนธ์ โตวิจิตร. (2546). ผลกระทบของการท่องเที่ยวด้านการกระจายรายได้: การศึกษาเปรียบเทียบระหว่างบ้านผานกกกและบ้านบวกเต๋ย ตำบลโป่งแยง อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ปริญญาเศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ธีรวดี จำเดิม. (2549). การศึกษาความเต็มใจที่จะจ่ายเพื่อการอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมโบราณสถานเวียงกุมกาม. วารสารการจัดการ มหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์. 1(1), 1 - 9.
ประไพพิศ สวัสดิ์รมย์ และมุขสุดา พูลสวัสดิ์. (2554). ปัจจัยที่มีผลกระทบต่อการขยายตัวของการท่องเที่ยวโครงสร้างรายได้ และการกระจายรายได้ของชุมชนท่องเที่ยวในภาคตะวันออก. วารสารการจัดการสมัยใหม่. 9(1), 27 - 41.
ปานจิต จินหิรัญ และพีรสิทธิ์ คำนวณศิลป์. (2556). ศึกษาผลกระทบการท่องเที่ยวต่อชุมชนชาวเกาะพะงัน. บทความวิจัยนำเสนอในงานหาดใหญ่วิชาการ ครั้งที่ 4, วันที่ 10 พฤษภาคม 2556 ณ มหาวิทยาลัยหาดใหญ่. สงขลา.
พิมลพรรณ ลาภยงยศ. (2541). การกระจายรายได้ที่เกิดจากการท่องเที่ยวสู่ท้องถิ่น : กรณีศึกษาเกาะช้างกิ่งอำเภอเกาะช้าง จังหวัดตราด. วิทยานิพนธ์ปริญญาเศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
มนัส สุวรรณ. (2539). การท่องเที่ยวกับผลกระทบ. วารสารภูมิศาสตร์. สมาคมภูมิศาสตร์แห่งประเทศไทย. 21(1), 13 - 16.
รัชนี ชัยยาภรณ์. (2544). การวิเคราะห์การกระจายรายได้ของครัวเรือนเกษตรในประเทศไทย ระหว่างปีพ.ศ. 2539 และ 2541. วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ศูนย์การวางแผนการท่องเที่ยวและการแก้ไขปัญหาความยากจนแห่งเอเชีย. (2549). แนวทางการวางแผนการพัฒนาท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร.
อธิฏฐาน พงศ์พิศาล. (2549). ผลกระทบทางสังคมและวัฒนธรรมจากการพัฒนาการท่องเที่ยวภายใต้โครงการสามเหลี่ยมเศรษฐกิจ. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Clements, Christine Jo. (1993). The Perceived Impacts of Tourism on the Mississippi National River and Recreation Area (Recreation Areas, Minesota), Dissertation Abstracts International. 54(4): 1540.
David A. Fennell. (1999). Ecotourism: An Introduction. London: Routledge Press.
Feri, J. C. H., Renis, and S. W. Y. Kuo. (1979). Growth with equity: The Taiwan case. New York: Oxford University Press.
Mowforth, M. and I. Munt. (2003). Tourism and Sustainability: Development and New Tourism in the Third World. London: Routledge Press.
Peerasit Kamnuansilapa and Parnchit Jinhirun. (2015). Tourism and Solid Waste Management on Hoh Pha-Ngan: An Exploratory Study. Humanities and Social Sciences. 32(1), 165-188.
Swarbrooke, J. (1999). Sustainable Tourism Management. Oxon: CABI Publishing.
Taro Yamane. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. 3rd Ed. New York. Harper and Row Publications.
World Tourism Organization. (1998). Guide for local authorities on developing sustainable tourism. Madrid, Spain.
กรมพัฒนาธุรกิจการค้า. (2559). ระบบคลังข้อมูลธุรกิจ. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 2558. จาก https://datawarehouse2.dbd.go.th/bdw/search/search2.html.
เดชรัช สุขกำเนิด. (2534). การวิเคราะห์องค์ประกอบของการกระจายรายได้ของครัวเรือนประมงชายฝั่ง. วิทยานิพนธ์ปริญญาเศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
จุฑารัตน์ ขาวคม. (2548). ผลกระทบด้านเศรษฐกิจของการท่องเที่ยวต่อประชาชนในท้องถิ่นในอุทยานแห่งชาติหมู่เกาะช้าง จังหวัดตราด. วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ธิติพนธ์ โตวิจิตร. (2546). ผลกระทบของการท่องเที่ยวด้านการกระจายรายได้: การศึกษาเปรียบเทียบระหว่างบ้านผานกกกและบ้านบวกเต๋ย ตำบลโป่งแยง อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ปริญญาเศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ธีรวดี จำเดิม. (2549). การศึกษาความเต็มใจที่จะจ่ายเพื่อการอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมโบราณสถานเวียงกุมกาม. วารสารการจัดการ มหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์. 1(1), 1 - 9.
ประไพพิศ สวัสดิ์รมย์ และมุขสุดา พูลสวัสดิ์. (2554). ปัจจัยที่มีผลกระทบต่อการขยายตัวของการท่องเที่ยวโครงสร้างรายได้ และการกระจายรายได้ของชุมชนท่องเที่ยวในภาคตะวันออก. วารสารการจัดการสมัยใหม่. 9(1), 27 - 41.
ปานจิต จินหิรัญ และพีรสิทธิ์ คำนวณศิลป์. (2556). ศึกษาผลกระทบการท่องเที่ยวต่อชุมชนชาวเกาะพะงัน. บทความวิจัยนำเสนอในงานหาดใหญ่วิชาการ ครั้งที่ 4, วันที่ 10 พฤษภาคม 2556 ณ มหาวิทยาลัยหาดใหญ่. สงขลา.
พิมลพรรณ ลาภยงยศ. (2541). การกระจายรายได้ที่เกิดจากการท่องเที่ยวสู่ท้องถิ่น : กรณีศึกษาเกาะช้างกิ่งอำเภอเกาะช้าง จังหวัดตราด. วิทยานิพนธ์ปริญญาเศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
มนัส สุวรรณ. (2539). การท่องเที่ยวกับผลกระทบ. วารสารภูมิศาสตร์. สมาคมภูมิศาสตร์แห่งประเทศไทย. 21(1), 13 - 16.
รัชนี ชัยยาภรณ์. (2544). การวิเคราะห์การกระจายรายได้ของครัวเรือนเกษตรในประเทศไทย ระหว่างปีพ.ศ. 2539 และ 2541. วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ศูนย์การวางแผนการท่องเที่ยวและการแก้ไขปัญหาความยากจนแห่งเอเชีย. (2549). แนวทางการวางแผนการพัฒนาท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร.
อธิฏฐาน พงศ์พิศาล. (2549). ผลกระทบทางสังคมและวัฒนธรรมจากการพัฒนาการท่องเที่ยวภายใต้โครงการสามเหลี่ยมเศรษฐกิจ. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Clements, Christine Jo. (1993). The Perceived Impacts of Tourism on the Mississippi National River and Recreation Area (Recreation Areas, Minesota), Dissertation Abstracts International. 54(4): 1540.
David A. Fennell. (1999). Ecotourism: An Introduction. London: Routledge Press.
Feri, J. C. H., Renis, and S. W. Y. Kuo. (1979). Growth with equity: The Taiwan case. New York: Oxford University Press.
Mowforth, M. and I. Munt. (2003). Tourism and Sustainability: Development and New Tourism in the Third World. London: Routledge Press.
Peerasit Kamnuansilapa and Parnchit Jinhirun. (2015). Tourism and Solid Waste Management on Hoh Pha-Ngan: An Exploratory Study. Humanities and Social Sciences. 32(1), 165-188.
Swarbrooke, J. (1999). Sustainable Tourism Management. Oxon: CABI Publishing.
Taro Yamane. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. 3rd Ed. New York. Harper and Row Publications.
World Tourism Organization. (1998). Guide for local authorities on developing sustainable tourism. Madrid, Spain.