การเติบโตของเศรษฐกิจท่องเที่ยวและปัญหาการกระจายรายได้ในเกาะพะงัน
Article Sidebar
เผยแพร่แล้ว:
ธ.ค. 24, 2019
คำสำคัญ:
การท่องเที่ยว การกระจายรายได้ สัมประสิทธิ์จีนี่ เกาะพะงัน
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีเป้าหมายเพื่อศึกษาสภาพเศรษฐกิจของเกาะพะงันโดยใช้ข้อมูลจากกรมพัฒนาธุรกิจการค้า กระทรวงพาณิชย์ ปี 2559 และศึกษาปัญหาการกระจายรายได้ของชุมชนเกาะพะงัน โดยใช้ข้อมูลการสำรวจประชาชนในเกาะพะงันจำนวน 305 ตัวอย่าง การวิเคราะห์การกระจายรายได้เลือกใช้วิธี Gini factor และ Pseudo Gini ผลการศึกษาพบว่า ปัจจุบันเศรษฐกิจเกาะพะงันขยายตัวอย่างมาก โดยเฉพาะภาคเศรษฐกิจที่เกี่ยวกับการท่องเที่ยว ทำให้โครงสร้างเศรษฐกิจเกาะพะงันเปลี่ยนจากการพึ่งพิงภาคการเกษตรไปสู่การพึ่งพิงภาคการท่องเที่ยวเป็นหลัก การขยายตัวของการท่องเที่ยวทำให้รายได้ของประชาชนบนเกาะพะงันเพิ่มขึ้น แต่เมื่อพิจารณาด้านการกระจายรายได้กลับพบว่า การกระจายรายได้ของเกาะพะงันมีความไม่เท่าเทียมกัน โดยแหล่งรายได้ที่เป็นสาเหตุที่ทำให้การกระจายรายได้ไม่เป็นธรรม คือ รายได้จากการท่องเที่ยวที่กระจุกตัวอยู่กับกลุ่มอาชีพธุรกิจการท่องเที่ยว และธุรกิจส่วนตัว/ค้าขายเป็นหลัก ยังกระจายไปไม่ถึงประชาชนในกลุ่มอาชีพเกษตรกร และอาชีพรับจ้างมากนัก
Article Details
How to Cite
โมราศิลป์ ป., คงฤทธิ์ ว., & อายุสุข อ. (2019). การเติบโตของเศรษฐกิจท่องเที่ยวและปัญหาการกระจายรายได้ในเกาะพะงัน. วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 6(2), 329–348. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/msj/article/view/140525
บท
บทความวิจัย
References
กรมการท่องเที่ยว. (2558). สถิตินักท่องเที่ยว. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 2558. จากhttps://newdot2.samartmultimedia.com/home/content.
กรมพัฒนาธุรกิจการค้า. (2559). ระบบคลังข้อมูลธุรกิจ. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 2558. จาก https://datawarehouse2.dbd.go.th/bdw/search/search2.html.
เดชรัช สุขกำเนิด. (2534). การวิเคราะห์องค์ประกอบของการกระจายรายได้ของครัวเรือนประมงชายฝั่ง. วิทยานิพนธ์ปริญญาเศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
จุฑารัตน์ ขาวคม. (2548). ผลกระทบด้านเศรษฐกิจของการท่องเที่ยวต่อประชาชนในท้องถิ่นในอุทยานแห่งชาติหมู่เกาะช้าง จังหวัดตราด. วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ธิติพนธ์ โตวิจิตร. (2546). ผลกระทบของการท่องเที่ยวด้านการกระจายรายได้: การศึกษาเปรียบเทียบระหว่างบ้านผานกกกและบ้านบวกเต๋ย ตำบลโป่งแยง อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ปริญญาเศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ธีรวดี จำเดิม. (2549). การศึกษาความเต็มใจที่จะจ่ายเพื่อการอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมโบราณสถานเวียงกุมกาม. วารสารการจัดการ มหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์. 1(1), 1 - 9.
ประไพพิศ สวัสดิ์รมย์ และมุขสุดา พูลสวัสดิ์. (2554). ปัจจัยที่มีผลกระทบต่อการขยายตัวของการท่องเที่ยวโครงสร้างรายได้ และการกระจายรายได้ของชุมชนท่องเที่ยวในภาคตะวันออก. วารสารการจัดการสมัยใหม่. 9(1), 27 - 41.
ปานจิต จินหิรัญ และพีรสิทธิ์ คำนวณศิลป์. (2556). ศึกษาผลกระทบการท่องเที่ยวต่อชุมชนชาวเกาะพะงัน. บทความวิจัยนำเสนอในงานหาดใหญ่วิชาการ ครั้งที่ 4, วันที่ 10 พฤษภาคม 2556 ณ มหาวิทยาลัยหาดใหญ่. สงขลา.
พิมลพรรณ ลาภยงยศ. (2541). การกระจายรายได้ที่เกิดจากการท่องเที่ยวสู่ท้องถิ่น : กรณีศึกษาเกาะช้างกิ่งอำเภอเกาะช้าง จังหวัดตราด. วิทยานิพนธ์ปริญญาเศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
มนัส สุวรรณ. (2539). การท่องเที่ยวกับผลกระทบ. วารสารภูมิศาสตร์. สมาคมภูมิศาสตร์แห่งประเทศไทย. 21(1), 13 - 16.
รัชนี ชัยยาภรณ์. (2544). การวิเคราะห์การกระจายรายได้ของครัวเรือนเกษตรในประเทศไทย ระหว่างปีพ.ศ. 2539 และ 2541. วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ศูนย์การวางแผนการท่องเที่ยวและการแก้ไขปัญหาความยากจนแห่งเอเชีย. (2549). แนวทางการวางแผนการพัฒนาท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร.
อธิฏฐาน พงศ์พิศาล. (2549). ผลกระทบทางสังคมและวัฒนธรรมจากการพัฒนาการท่องเที่ยวภายใต้โครงการสามเหลี่ยมเศรษฐกิจ. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Clements, Christine Jo. (1993). The Perceived Impacts of Tourism on the Mississippi National River and Recreation Area (Recreation Areas, Minesota), Dissertation Abstracts International. 54(4): 1540.
David A. Fennell. (1999). Ecotourism: An Introduction. London: Routledge Press.
Feri, J. C. H., Renis, and S. W. Y. Kuo. (1979). Growth with equity: The Taiwan case. New York: Oxford University Press.
Mowforth, M. and I. Munt. (2003). Tourism and Sustainability: Development and New Tourism in the Third World. London: Routledge Press.
Peerasit Kamnuansilapa and Parnchit Jinhirun. (2015). Tourism and Solid Waste Management on Hoh Pha-Ngan: An Exploratory Study. Humanities and Social Sciences. 32(1), 165-188.
Swarbrooke, J. (1999). Sustainable Tourism Management. Oxon: CABI Publishing.
Taro Yamane. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. 3rd Ed. New York. Harper and Row Publications.
World Tourism Organization. (1998). Guide for local authorities on developing sustainable tourism. Madrid, Spain.
กรมพัฒนาธุรกิจการค้า. (2559). ระบบคลังข้อมูลธุรกิจ. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 2558. จาก https://datawarehouse2.dbd.go.th/bdw/search/search2.html.
เดชรัช สุขกำเนิด. (2534). การวิเคราะห์องค์ประกอบของการกระจายรายได้ของครัวเรือนประมงชายฝั่ง. วิทยานิพนธ์ปริญญาเศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
จุฑารัตน์ ขาวคม. (2548). ผลกระทบด้านเศรษฐกิจของการท่องเที่ยวต่อประชาชนในท้องถิ่นในอุทยานแห่งชาติหมู่เกาะช้าง จังหวัดตราด. วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ธิติพนธ์ โตวิจิตร. (2546). ผลกระทบของการท่องเที่ยวด้านการกระจายรายได้: การศึกษาเปรียบเทียบระหว่างบ้านผานกกกและบ้านบวกเต๋ย ตำบลโป่งแยง อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ปริญญาเศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ธีรวดี จำเดิม. (2549). การศึกษาความเต็มใจที่จะจ่ายเพื่อการอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมโบราณสถานเวียงกุมกาม. วารสารการจัดการ มหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์. 1(1), 1 - 9.
ประไพพิศ สวัสดิ์รมย์ และมุขสุดา พูลสวัสดิ์. (2554). ปัจจัยที่มีผลกระทบต่อการขยายตัวของการท่องเที่ยวโครงสร้างรายได้ และการกระจายรายได้ของชุมชนท่องเที่ยวในภาคตะวันออก. วารสารการจัดการสมัยใหม่. 9(1), 27 - 41.
ปานจิต จินหิรัญ และพีรสิทธิ์ คำนวณศิลป์. (2556). ศึกษาผลกระทบการท่องเที่ยวต่อชุมชนชาวเกาะพะงัน. บทความวิจัยนำเสนอในงานหาดใหญ่วิชาการ ครั้งที่ 4, วันที่ 10 พฤษภาคม 2556 ณ มหาวิทยาลัยหาดใหญ่. สงขลา.
พิมลพรรณ ลาภยงยศ. (2541). การกระจายรายได้ที่เกิดจากการท่องเที่ยวสู่ท้องถิ่น : กรณีศึกษาเกาะช้างกิ่งอำเภอเกาะช้าง จังหวัดตราด. วิทยานิพนธ์ปริญญาเศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
มนัส สุวรรณ. (2539). การท่องเที่ยวกับผลกระทบ. วารสารภูมิศาสตร์. สมาคมภูมิศาสตร์แห่งประเทศไทย. 21(1), 13 - 16.
รัชนี ชัยยาภรณ์. (2544). การวิเคราะห์การกระจายรายได้ของครัวเรือนเกษตรในประเทศไทย ระหว่างปีพ.ศ. 2539 และ 2541. วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ศูนย์การวางแผนการท่องเที่ยวและการแก้ไขปัญหาความยากจนแห่งเอเชีย. (2549). แนวทางการวางแผนการพัฒนาท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร.
อธิฏฐาน พงศ์พิศาล. (2549). ผลกระทบทางสังคมและวัฒนธรรมจากการพัฒนาการท่องเที่ยวภายใต้โครงการสามเหลี่ยมเศรษฐกิจ. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Clements, Christine Jo. (1993). The Perceived Impacts of Tourism on the Mississippi National River and Recreation Area (Recreation Areas, Minesota), Dissertation Abstracts International. 54(4): 1540.
David A. Fennell. (1999). Ecotourism: An Introduction. London: Routledge Press.
Feri, J. C. H., Renis, and S. W. Y. Kuo. (1979). Growth with equity: The Taiwan case. New York: Oxford University Press.
Mowforth, M. and I. Munt. (2003). Tourism and Sustainability: Development and New Tourism in the Third World. London: Routledge Press.
Peerasit Kamnuansilapa and Parnchit Jinhirun. (2015). Tourism and Solid Waste Management on Hoh Pha-Ngan: An Exploratory Study. Humanities and Social Sciences. 32(1), 165-188.
Swarbrooke, J. (1999). Sustainable Tourism Management. Oxon: CABI Publishing.
Taro Yamane. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. 3rd Ed. New York. Harper and Row Publications.
World Tourism Organization. (1998). Guide for local authorities on developing sustainable tourism. Madrid, Spain.