Reproduction of TV Series in Thailand Through the Concept and Theories
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This academic article aimed to study the concepts and theories and perspectives on the reproduction of TV series by studying from documents, articles treatise and research to be analyzed and synthetic to guideline for studying reproduction of TV series phenomenon in Thailand more clearly under the concept and theory, as of the natural selection by Charles Darwin, Cultural reproduction concept, Deconstruction Theory and Post-Modernism Concept. From the natural selection theory be discovered the reproduction of TV series evolves in adaptation through five stages of change: The first stage; It is the beginning of the reproduction of the television series. The Second stage; Acceptance of a reproduction of a television series. The third stage; Saturates the original pattern to be forming a disguise. The fourth original saturation stage, a new sequel emerges. Final; the saturation stage, the original format was born to reproduce the foreign series. So, reproduction is a way of production in a capitalist economy, that has 3 meanings; repetition or reinforcement, treatment or succession and reminiscing. Empirically, reproduction of TV series has the selection on process and interpret. It is explained by Deconstruction theory in the script; title, theme and conflict leading to Reconstruction become TV Drama Reproduction.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธ์ที่ผู้เขียนบทความต้องยอมรับ
References
กาญจนา แก้วเทพ และ สมสุข หินวิมาน. (2551). สายธารแห่งนักคิดทฤษฎี เศรษฐศาสตร์การเมืองกับ สื่อสารศึกษา. ศูนย์หนังสือจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
กาญจนา แก้วเทพ. (2552). สื่อสารมวลชน ทฤษฎี และแนวทางการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 3). โรงพิมพ์ศาลาแดง
กันยาวรรนธ์ กำเนิดสินธุ์. (2565, 2 พฤษภาคม). ปรัชญาและทฤษฎีการเมือง. https://site.bsru.ac.th/padm/wp-content/uploads/2020/10/ปรัชญาและทฤษฎีการเมือง-7.pdf
กฤษณ์ คำนนท์. (2564). การสร้างภาพตายตัวจากการโหยหาอดีต และการผลิตซ้ำด้วยการเชื่อมโยงตัวบทของการแต่งหน้าของนักร้องในมิวสิควีดีโอเพลง “ได้แค่นี้”. วารสารสถาบัันวัฒนธรรมและศิิลปะ, 22(2), 140-151.
แข มังกรวงษ์. (2560). แนวทางการสร้างสรรค์ละครโทรทัศน์ไทยที่ผลิตซ้ำโครงเรื่องเดิม. วารสารวิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สจล., 19(24), 121-130.
คำ ผกา. (2565, 9 พฤษภาคม). ละครไทยน้ำเน่า หรือความเป็นไทยที่เน่า. Matichonweekly. https://www.matichonweekly.com/column/article_523037
ชวพร ธรรมนิตยกุล. (2550). การผลิตซ้ำรายการบิ๊กบราเธอร์ในประเทศไทย[วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชัยวัฒน์ อัตพัฒน์. (2542). ทฤษฎีความรู้. สำนักพิมพ์รามคำแหง.
ดวงพร คงอุดม. (2555). การผลิตซ้ำทุนทางวัฒนธรรม: กรณีศึกษาโรงเรียนพระหฤทัยคอนแวนต์ [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. สถาบันบัณฑิตบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ธิติมา จุติมานนท์. (2546). ธุรกิจโทรทัศน์ พ.ศ.2545 [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
นพพร ประชากุล. (2543, ม.ป.ป.). สัมพันธบท (Intertextuality). สารคดี, 16(182), 175-177.
นภัทร อารีศิริ. (2554). การวิเคราะห์อุดมการณ์ทางสังคมที่ปรากฏในละครโทรทัศน์ไทยที่นำมาผลิตซ้ำ [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
นวภู แซ่ตั้ง. (2563). วัฒนธรรมศึกษากับการสึกษาศิลปะบริบท. วารสารภาษาและวัฒนธรรม. 39(1), 134-148.
ผจงจิตต์ อธิคมนันทะ. (2564). การเปลี่ยนแปลงสังคมและวัฒนธรรม. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
พนิดา หันสวาสดิ์. (2544). ผู้หญิงในภาพยนตร์: กระบวนการผลิตซ้ำภาพลักษณ์ของผู้หญิงในสังคมไทย [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
เพิ่มพร ณ นคร. (2566). วิวัฒน์การสื่อสารต่อสู้และต่อรองการผลิตซ้ำละครโทรทัศน์ในสังคมไทย. มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม.
เพิ่มพร ณ นคร. (2562). การประยุกต์ใช้เศรษฐกิจสร้างสรรค์ในการผลิตซ้ำละครโทรทัศน์ไทย [วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
เพิ่มพร ณ นคร, ธิติพัฒน์ เอี่ยมนิรันดร์, และ สันทัด ทองรินทร์. (2563). การประยุกต์ใช้เศรษฐกิจสร้างสรรค์กับช่องทางการตลาดการผลิตซ้ำละครโทรทัศน์ไทย. วารสารการสื่อสารมวลชน, 8(1), 100-127.
ภัทราภรณ์ ช้อยหิรัญ. (2563). ทฤษฎีการรื้อสร้างกับการอ่านตีความ. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร. 22(4), 329-340.
เย็นจิตร ถิ่นขาม และ มณีมัย ทองอยู่. (2552). การผลิตซ้ำทางวัฒนธรรมข้ามพรมแดนในการแต่งงานข้ามวัฒนธรรมระหว่างหญิงไทยกับชายญี่ปุ่น. วารสารวิจัยมข, 9(4), 90-110.
รันติกาญ มันตลักษ์, ธรรญธร ปัญญโสภณ, และ พีรยา หาญพงษ์พันธ์. (2559). สัมพันธบทการเล่าเรื่องของละครโทรทัศน์รีเมกเรื่องคู่กรรม. วารสารบรรณศาสตร์ มศว, 9(1), 30-44.
ลัดดา จิตตคุตตานนท์. (2565). การวิเคราะห์การสื่อสารเชิงวัฒนธรรมเพื่อการผลิตซ้ำตำนานอินทขิล. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยแม่โจ้, 10(1), 90-108.
ลีลา จันทร์สว่าง. (2562). การศึกษาความเชื่อมโยงของสื่อ สังคมและอุดมการณ์ชาตินิยมกระแสหลัก ผ่านสื่อละครโทรทัศน์เรื่อง ทวิภพ [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สกาวใจ พูนสวัสดิ์. (2547). ปัจจัยที่มีผลกระทบต่อการบริหารรายการละครโทรทัศน์ของสถานีโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3 อ.ส.ม.ท. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สมสุข หินวิมาน. (2557). เอกสารการสอนชุดวิชา การบริหารงานโทรทัศน์ หน่วยที่ 1-5. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สมสุข หินวิมาน. (2545). “ละครโทรทัศน์เรื่องของตบ ๆ จูบ ๆ และ ผัว ๆ เมีย ๆ ในสื่อน้ำเน่า”. สื่อบันเทิง: อำนาจแห่งความไร้สาระ. All About Print.
ชาติ เถาทอง. (2559). ศิลปวิจัย: สร้างวิชาการแบบการปฏิบัติสร้างสรรค์ศิลปะ. คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา.
Comte, A. (1988). The enlightenment and the founding of sociology in France. Sociological Theory. University of Maryland, 2(1). 9-15.
Kroeber, A. L., & Kluckhohn, C. (1952). Culture: A critical review of concepts and definitions. Harvard University peabody museum of American archeology and ethnology papers. Vintage Books.
Bourdieu, P. (1998). Practical reason: On the theory of action. Stanford University Press.
Verevise, C. (2004). Remaking film. In film study. Research Gate.
Williams, R. (1983). Culture and society 1780-1950. Columbia University.