ปัญหาการแปลสรรพนามบุรุษที่หนึ่งและบุรุษที่สองของผู้เล่าเรื่องและผู้รับฟังเรื่องในวรรณกรรมฝรั่งเศสเรื่องเจ้าชายน้อย ฉบับแปลเป็นภาษาไทย
Main Article Content
บทคัดย่อ
วรรณกรรมฝรั่งเศสเรื่อง Le Petit Prince แปลออกมาเป็นภาษาไทยด้วยกันหลายฉบับ แต่ละฉบับเลือกใช้คำแปลสรรพนามบุรุษที่หนึ่งและบุรุษที่สองแทนคู่สนทนาค่อนข้างแตกต่างกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สรรพนามของผู้เล่าเรื่องและผู้รับฟังเรื่อง งานวิจัยชิ้นนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความคลาดเคลื่อนของการตีความเกี่ยวกับกรอบกระบวนการสื่อสารที่ซ้อนกันอยู่หลายระดับซึ่งพบเห็นในงานวรรณกรรมชิ้นนี้ กระบวนการวิจัยอาศัยกรอบของการสื่อสารและการใช้บุรุษสรรพนามตามหลักภาษาไทยมาเป็นพื้นฐานเพื่อใช้วิเคราะห์เปรียบเทียบการเลือกสรรพนามภาษาไทยมาใช้แปลบุรุษที่หนึ่งและบุรุษที่สองแทนผู้เล่าเรื่องและผู้รับฟังเรื่องในฉบับแปลเป็นภาษาไทย และตั้งอยู่บนสมมติฐานที่ว่าการเลือกใช้คำสรรพนามในภาษาไทยนั้นอาจไม่ได้คำนึงถึงระดับของกรอบการสื่อสารที่ถูกต้องซึ่งจะส่งผลให้เกิดความสับสนระหว่างนักเขียนกับผู้เล่าเรื่องและระหว่างผู้อ่านกับผู้ฟังเรื่อง และท้ายที่สุดจะส่งผลต่อการตีความหมายของความเป็นเด็กและความเป็นผู้ใหญ่ของคู่สนทนาซึ่งเป็นหัวใจสำคัญของวรรณกรรมชิ้นนี้ รวมถึงความเป็นวรรณกรรมเยาวชนหรือวรรณกรรมผู้ใหญ่ของผลงานประพันธ์ชิ้นนี้
Downloads
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
แซงเตกซูเปรี. (2539). เจ้าชายน้อย (อำพรรณ โอตระกูล, ผู้แปล). ไทยวัฒนาพานิช.
ปาจรีย์ สุทัศน์ ณ อยุธยา. (2559). หลักการวิเคราะห์นวนิยายฝรั่งเศส. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
เมชฌ สอดส่องกฤษ. (2553). วัฒนธรรมการใช้ภาษาไทยและภาษาจีน : ระบบเรียกขาน. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
อองตวน เดอ แซงเตกซูเปรี. (2546). เจ้าชายน้อย (ฉบับครบรอบ 60 ปี, อำพรรณ โอตระกูล, ผู้แปล). เรือนปัญญา.
อองตวน เดอ แซงเตกซูเปรี. (2556). เจ้าชายน้อย (ฉบับครบรอบ 70 ปี, อำพรรณ โอตระกูล, ผู้แปล). ชุมหับ.
อ็องตวน เดอ แซงเต็กซูเปรี. (2539). เจ้าชายน้อย (พงาพันธุ์ โบบิเยร์, ผู้แปล). พลอยแกมเพชร.
อ็องตวน เดอ แซ็งแต็กซูว์เปรี. (2563). เจ้าชายน้อย (อริยา ไพฑูรย์, ผู้แปล). ระหว่างบรรทัด.
อ็องตวน เดอ แซ็งเต๊กซูเปรี. (2564). เจ้าชายน้อย (ธีรา ศุขสวัสดิ์ ณ อยุธยา, ผู้แปล). วิญญูชน.
อ็องตวน เดอ แซ็งเต็กซูเปรี. (2564). เจ้าชายน้อย (แพรณัฐ, ผู้แปล). อ่าน ๑๐๑.
อองตวน เดอ แซงเตกซูเปรี. (2566). เจ้าชายน้อย (สมบัติ เครือทอง, ผู้แปล). ประพันธ์สาส์น.
อุดม วโรตม์สิกขดิตถ์. (2542). ไวยากรณ์ไทยในภาษาศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 4). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
Chiss, J-L., Filliolet, J., & Maingueneau, D. (1977). Linguistique française. Hachette.
De Saint-Exupéry, A. (1987). Le Petit Prince (Collection Folio Junior). Gallimard.
Grevisse, M. (2005). Le Bon Usage (Treizième Edition). Duculot.
Jakobson, R. (2003). Essais de linguistique générale. Les Editions de Minuit.
La langue n’est pas un long fleuve tranquille. (n.d.). Retrieved July 14, 2023, from http://parler-francais.eklablog.com/la-langue-n-est-pas-un-long-fleuve-tranquille-a127154434