กวีนิพนธ์ไทยร่วมสมัย : แนวคิดเรื่องการสืบสรรค์กับการสร้างงานของกวี

บทคัดย่อ

งานวิจัยเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษามิติความสัมพันธ์ของการสร้างสรรค์กวีนิพนธ์ไทยร่วมสมัยของกวีไทยกับแนวคิดเรื่องการสืบสรรค์ (creative perpetuation) และกระบวนการสร้างสรรค์กวีนิพนธ์ของกวีร่วมสมัยที่สืบรากฐานสำคัญมาจากขนบวรรณศิลป์ไทยแต่อดีต โดยศึกษาจากผลงานของกวีไทยร่วมสมัยช่วงปี 2516 ถึงปี 2561 เป็นตัวแทนของยุคสมัย ผลการศึกษาพบว่ากวีไทยร่วมสมัยสร้างสรรค์ผลงานจากการผ่านการเรียนรู้ และสั่งสมปรากฏเป็นปฏิบัติการทางวรรณศิลป์ที่มีมิติความสัมพันธ์กับแนวคิดเรื่องการสืบสรรค์ โดยมีกระบวนการสร้างสรรค์กวีนิพนธ์ด้วยการนำขนบวรรณศิลป์ของไทยมาเป็นรากฐานในการสร้างงานหลากหลายมิติ เช่น การนำฉันทลักษณ์มาสืบสรรค์เป็นตัวบทใหม่ ซึ่งมีทั้งการสืบทอดฉันทลักษณ์เดิม การสร้างสรรค์ฉันทลักษณ์ขี้นใหม่ และการนำฉันทลักษณ์เดิมมาปรับใช้ใหม่ การนำเนื้อหาหรือเหตุการณ์จากวรรณคดีหรือตัวละครมาปรับใช้ในตัวบทใหม่ การดัดแปลง การปรับเปลี่ยน การล้อเลียน การปะติดความ การตีความใหม่ สิ่งเหล่านี้เป็นการสร้างสรรค์ในกระบวนการสืบทอดหรือการสืบสรรค์จากการนำขนบวรรณศิลป์มาปรับใช้หรือสร้างเป็นตัวบทใหม่เพื่อสื่อความคิดใหม่ที่สัมพันธ์กับบริบทใหม่