พุทธศาสนากับการสังเคราะห์ตนเข้ากับพหุวัฒนธรรมในสังคมจีน ช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 3-6

Main Article Content

ปกรณ์ ลิมปนุสรณ์

บทคัดย่อ

บทความนี้ประสงค์จะทำความเข้าใจเหตุปัจจัยที่เอื้อให้พุทธศาสนาประสบความสำเร็จในการประสมประสานกับความเชื่อของชาวจีนดั้งเติม จนกลายเป็นส่วนหนึ่งของวิถีชีวิตได้อย่างไม่แปลกแยก จากการศึกษาพบว่า คริสต์ศตวรรษที่ 3-6 เป็นช่วงสำคัญที่สุด การปกครองของจีนถูกแบ่งออกเป็นหลายส่วน ศรัทธาต่อความเชื่อที่มีมาแต่สมัยฮั่นเริ่มคลอนแคลนและเกิดกระแสนิยมทางความเชื่อแบบใหม่ นั่นคือ กระแส “เสวียนเสวีย” และกระแสการก่อรูปของ “ศาสนาเต๋า” อันเปิดช่องทางให้พุทธศาสนาได้มีโอกาสเข้าถึงปัญญาชนคนชั้นสูง จนสามารถเผยแพร่ไปในวงกว้างทั้งดินแดนจีน โดยพุทธศาสนาก็ต้องสังเคราะห์ตนเองหรือตัดทอนคำสอนหลายอย่างหลายประการเพื่อให้เหมาะสมกับวัฒนธรรมของชาวจีน

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

How to Cite
ลิมปนุสรณ์ ป. (2021). พุทธศาสนากับการสังเคราะห์ตนเข้ากับพหุวัฒนธรรมในสังคมจีน ช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 3-6 . วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 21(2), 80–116. https://doi.org/10.14456/lartstu.2021.21
บท
บทความวิจัย

References

Edward, L. E. (2009). China Between Empire: The Northern and Southern Dynasty. Cambridge: Harvard University Press.

Fang, L. T. (1989). A Tentative Discussion of the Characteristics of Chinese Buddhism. Chinese Studies in Philosophy, 20, 3-71.

Guang, X. (2015). Conflict and Harmony between Buddhism and Chinese Culture. International Journal of Buddhist Thought & Culture, 25, 83-105.

Liu, J. L. (2006). An Introduction to Chinese Philosophy: from Ancient Philosophy to Chinese Buddhism. Oxford: Blackwell.

Mair Victor, H. (2010). What is Geyi Afterall?. In Alan K. L. Chan & Yuet-Keung Lo (Eds.), Philosophy and Religion in Early Medieval China (pp. 227-264). Albany, New York: SUNY Press.

Robinet, I. (1997). Taoism: Growth of A Religion. Stanford: Stanford University Press.

Timothy, B. (1993). Rethinking Syncretism: The Unity of the Three Teachings and their Joint Worship in Late-Imperial China. Journal of Chinese Religions, 21(1), 13-44.

Walter, L. (1955). Chinesse Buddhism During the 4th and 5th Centuries. Monumenta Nipponica, 11(1), 44-83.

Zürcher, E. (1972). The Buddhist Conquest of China: The Spread and Adaptation of Buddhism in Early Medieval China (3rd ed.). Leiden: Brill.

Cai Shangsi. (1991). 蔡尚思:《中国礼教思想史》,香港:中华书局,1991年。

Gao Wenqiang. (2006). 高文强:“东晋南朝士人与佛教之关系浅析”,载《宗教学研究》,2006年第3期,第72-77页。

Hu Jun. (2004). 胡军:“儒釋道:紛爭與融和”,载《普門學報》,2004年11月第24期,第355-385頁。

Ji Xianlin. (2007). 季羡林:《佛教十五题》,北京: 中华书局,2007年。

Jiang Weiqiao. (2011). 蒋维乔:《中国佛教史》,湖南湘赣市:湘赣大学出版社,2011年。

Lao Siguang. (2005). 劳思光:《新编中国哲学史》二卷,桂林:广西师范大学出版社,2005年。

Liu Xuezhi. (2011). 刘学智:《中国哲学的历程》,桂林:广西师范大学出版社,2011年。

Fang Litian. (1991). 方立天:“中国佛教哲学思维方式德类型和热点”,见《中国佛教文化》,北京:中国人民大学出版社,2012年,第117-128页。

Fang Litian. (1995). 方立天:《魏晋南北朝佛教论丛》,北京:中华书局,1995年。

Fang Litian. (2012). 方立天:《魏晋南北朝佛教》,北京:中国人民大学出版社,2012年。

Feng Youlan. (1998). 冯友兰:《中国哲学史新编》中卷。北京:人民出版社,1998年。

Gao Wenqiang. (2006). 高文强:“东晋南朝士人与佛教之关系浅析”载《佛教學研究》,2006年第24期,第72-77頁。

Ren Jiyu. (1990). 任继愈(主编)。《中国道教史》,上海:上海人民出版社,1997年。

Tang Yongtong. (1991). 汤用彤:《理学、佛学、玄学》,北京:北京大学出版社,1991年。

Tang Yongtong. (2010). 汤用彤:《魏晋玄学论稿及其他》,北京:北京大学出版社,2010 年。

Xie Shiwei. (2012). 谢世维:“融合与交涉:中古时期的佛道关系研究回顾”,载《清华中文学报》,2012年第8期,第263-299页。

Yu Yingshi. (1980). 余英时。《中国知识阶层史论》,台湾新北市:联经,2019年。

Zhang Guangbao. (2013). 张广保:“魏晋南北朝道教、佛教思想关系研究”,载《宗教学研究》,2013年第4期,第1-14页。

Zhang Jiacheng. (2011). 张家成:《中国佛教文化》,杭州:浙江大学出版社,2011年。

Zhang Lizhu. (2010). 张丽珠:《中国哲学史三十讲》,北京:北京师范大学出版集团,2010 年。

Zhang Rongming. (2018). 张荣明:《儒释道三教论》,北京:商务印书馆,2018年。

Zhou Yao. (2006). 周瑶:“从佛教中国化的过程略论中国传统文化的主体”,载《和田师范专科学校学报》(汉文综合版),第26卷第二期,第103-104页。