การพรรณนาภาษาปู้ยังในสาธารณรัฐประชาชนจีน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้นำเสนอข้อมูลทางภาษาศาสตร์ของกลุ่มชาติพันธุ์ที่พูดภาษาปู้ยังในสาธารณรัฐประชาชนจีน นักภาษาศาสตร์จีนจัดภาษานี้เป็นกลุ่มภาษาพบใหม่ของจีน และจัดให้เป็นสมาชิกในตระกูลภาษาใหญ่จีน-ทิเบต สาขาภาษาจ้วง-ต้ง แขนงภาษาเกอ-ยัง วิธีการศึกษาเพื่อเรียบเรียงบทความนี้เป็นการแปลสรุปและสังเคราะห์ข้อมูลจากผลงานของนักวิชาการจีนเป็นหลัก และวิเคราะห์ประเด็นเชื่อมโยงกับภาษาไทย มีประเด็นสำคัญสองเรื่อง คือ 1. ข้อมูลสังเขปเกี่ยวกับกลุ่มชาติพันธุ์ปู้ยัง และ 2. การพรรณนาทางภาษาศาสตร์ ซึ่งประกอบด้วย (1) การจัดแบ่งตระกูลภาษา (2) ระบบเสียง (3) ระบบคำ (4) ระบบไวยากรณ์ และ (5) ภาษาถิ่น จากการสำรวจพบว่าวงวิชาการภาษาศาสตร์ของไทยมีข้อมูลเกี่ยวกับภาษาปู้ยังบ้างแต่ไม่มาก ที่ผ่านมานักวิชาการไทยมีโอกาสศึกษาข้อมูลภาษาปู้ยังจากผลงานของนักภาษาศาสตร์ตะวันตก และจากนักภาษาศาสตร์ไทยเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ยังขาดแคลนข้อมูลจากนักภาษาศาสตร์จีน บทความนี้จึงจะได้นำเสนอมุมมองจากนักภาษาศาสตร์จีนเพื่อให้เป็นข้อมูลสำหรับนักวิชาการชาวไทยได้ศึกษาค้นคว้าเพิ่มเติม
Downloads
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
Benedict, Paul K. (1942). Thai, Kadai, and Indonesian: A New Alignment in Southeastern Asia, American Anthropologist, New Jersey: Wiley-Blackwell. 4 (44), 576-601.
Diller, Anthony, Jerold A. Edmondson & Yongxian Luo (ed). 2008). The Tai–Kadai Languages. Routledge Language Family Series. Psychology Press.
Edmondson, J.A. & Yang, Q. (1988). Word initial preconsonants and the history of Kam-Shui resonant initials and tones. In Edmondson, Jerold A. and Solnit, David B. (eds.), Comparative Kadai: Linguistic Studies Beyond Tai, 143-166. The Summer Institute of Linguistics and the University of Texas at Arlington.
Edmondson, J.A. & Jinfang, L. (1996). The language corridor. In The Fourth International Symposium on Language and Linguistics, Thailand, pp. 983-990. Institute of Language and Culture for Rural Development, Mahidol University.
Li Jinfang. (1996b).The Second System of Baha Buyang. Beijing: Department of Linguistics, China Central University of Nationalities. Retrieved January, 21, 2017, from: http://sealang.net/sala/archives/pdf8/jinfang1996sound.pdf.
Li Jinfang. (1999). Studies in the Buyang Language. Beijing: Central University for Nationalities Press.
Li Jinfang & Luo Yongxian. (2006). "otes on Paha Buyang. Linguistics of the Tibeto- Burman Area. 29 (1), 1-40.
Li Jingfang & Zhou Guoyan. (1996). Diachronic evolution of initial consonants in Buyang. MON-KHMER STUDIES 28 (1996), 115-135. Retrieved January, 21, 2017, from: http://www.lc.mahidol.ac.th/Documents/Publication/MKS/28/li1998diachronic.pdf.
Liang Min. (1990). The Buyang Language. Kadai, vol. 2. (Chinese version: “Buyang yu”: Yunnan Teshu Yuyan Yanjiu [Research Into the Special Languages of Yunnan], edited by the Yunnan Guiding Commission for Minority Nationality Language and Literature Work and SIL International. Kunming: Yunnan Nationalities Publishing House, republished 2004,1–20.