การพัฒนาการบริหารจัดการเสนาสนะของวัด ตามมาตรฐานสุขาภิบาลจังหวัดชัยภูมิ

บทคัดย่อ

          บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์สภาพทั่วไป กระบวนการ และ นำเสนอการพัฒนา เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี ระหว่างการวิจัยเชิงคุณภาพโดยสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 18 รูปหรือคน จากแบบสัมภาษณ์ และการสนทนากลุ่มเฉพาะกับผู้ทรงคุณวุฒิ 10 รูปหรือคน วิเคราะห์ข้อมูลโดยการพรรณนาความ และการวิจัยเชิงปริมาณดำเนินการโดยศึกษากลุ่มตัวอย่างจำนวน 192 รูป เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวมรวมข้อมูลคือแบบสอบถามซึ่งมีค่าความเชื่อมั่นที่ระดับ 0.994  สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลได้แก่  ค่าความถี่ ค่าร้อยละ หาค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน

          ผลการวิจัยพบว่า 1. สภาพทั่วไปในการบริหารจัดการเสนาสนะของวัด พบว่าเจ้าอาวาสร่วมกับกรรมการวัด ไวยาวัจกรวัดและผู้นำชุมชน ตัดสินใจในการบริหารจัดการวัดกันเอง เน้นเรื่องสัปปายะเป็นหลัก ไม่เน้นเรื่องมาตรฐานสุขาภิบาลด้านที่อยู่อาศัยเท่าที่ควร 2. กระบวนการบริหารจัดการเสนาสนะของวัด ตามมาตรฐานสุขาภิบาลจังหวัดชัยภูมิตามหลัก PDCA พบว่า โดยภาพรวม อยู่ในระดับมาก ( = 4.21, S.D. = 0.657) 3) การพัฒนาการบริหารจัดการ ได้แก่ สร้างที่อยู่อาศัยให้มีความมั่นคงแข็งแรง มีอากาศถ่ายเทได้สะดวก จัดสร้างให้เป็นสัดส่วน คำนึงถึงความสะอาดความสงบเรียบร้อย มีการแบ่งเขตที่อยู่อาศัยให้ชัดเจน เช่นมีเขตพุทธาวาส ธรรมมาวาส สังฆาวาส เป็นต้น มีความเป็นระเบียบเรียบร้อยสวยงาม มีความสะอาด มีความสะดวกสบายต่อการใช้เสนาสนะนั้น