การพัฒนาโมเดลความสัมพันธ์เชิงสาเหตุการบริหารจัดการศูนย์เรียนรู้ชุมชนภายในวัด จังหวัดพระนครศรีอยุธยา

ผู้แต่ง

  • สุภัทรชัย สีสะใบ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

การพัฒนา, การบริหารจัดการ, ศูนย์เรียนรู้ชุมชนภายในวัด

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อการบริหารจัดการศูนย์ฯ
2) พัฒนากรอบโมเดลการบริหารจัดการศูนย์ฯ 3) พัฒนาโมเดลความสัมพันธ์เชิงสาเหตุการบริหารจัดการศูนย์ฯ วิจัยแบบผสานวิธี ได้แก่ การวิจัยเชิงคุณภาพ สัมภาษณ์เชิงลึกผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 22 รูปหรือคน การวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่าง 450 คน เครื่องมือวิจัย คือ แบบสัมภาษณ์และแบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพใช้การวิเคราะห์เนื้อหาและข้อสรุปแบบอุปนัย วิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณใช้สถิติบรรยาย วิเคราะห์สหสัมพันธ์และตรวจสอบความตรงของโมเดลและขนาดอิทธิพลทางตรงทางอ้อมด้วยโปรแกรมสำเร็จรูปทางสังคมศาสตร์

ผลการวิจัยพบว่า 1) ปัจจัยที่ส่งผลต่อการบริหารจัดการศูนย์ฯ ประกอบด้วยการบริหารจัดการ ปัจจัยสนับสนุน และภาวะผู้นำ 2) กรอบโมเดลที่พัฒนาขึ้นประกอบด้วยตัวแปรแฝงภายนอก 2 ตัว คือ การบริหารจัดการ และปัจจัยสนับสนุน ตัวแปรแฝงภายใน 2 ตัว คือ ภาวะผู้นำและการพัฒนา 3) โมเดลมีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ มีค่าไค-สแควร์ 50.00 องศาอิสระ 38 ความน่าจะเป็น .092 ค่าดัชนีวัดความกลมกลืน .942 และค่าดัชนีรากกำลังสองเฉลี่ยของค่าความแตกต่างโดยประมาณ .026 อธิบายความแปรปรวนของการพัฒนา ได้ร้อยละ 77.30 ได้รับอิทธิพลทางตรงจากการบริหารจัดการ ปัจจัยสนับสนุน และภาวะผู้นำ มีขนาด -.130, .735 และ .342 ตามลำดับ ได้รับอิทธิพลทางอ้อมจากการบริหารจัดการ และปัจจัยสนับสนุน ผ่านตัวแปรภาวะผู้นำ มีขนาด .106 และ .160 ตามลำดับ และตัวแปรภาวะผู้นำ ได้รับอิทธิพลทางตรงจากการบริหารจัดการ และปัจจัยสนับสนุน มีขนาด .309 และ .466 ตามลำดับ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01

เอกสารอ้างอิง

กรกต ชาบัณฑิต. (2561). พุทธธรรมธิปไตย. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 7(2), 239-246.

กรมการพัฒนาชุมชน. (2551). คู่มือศูนย์เรียนรู้ชุมชน ฉบับประชาชน. กรุงเทพฯ: กรมการพัฒนาชุมชน.

จักรวาล สุขไมตรี. (2562). การบริหารงานตามหลักสังคหวัตถุ 4 ขององค์การบริหารส่วนตำบลพะตง อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา. วารสารราชพฤกษ์, 17(2), 105-111.

เฉลิมศักดิ์ ศิริพันธุ์. (2555). การศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อการเพิ่มประสิทธิภาพการผลิตของเกษตรกรศูนย์เรียนรู้เศรษฐกิจพอเพียงชุมชนในเขตปฏิรูปที่ดิน. (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: สำนักงานการปฏิรูปที่ดินเพื่อเกษตรกรรม กระทรวงเกษตรและสหกรณ์.

ปัญญา จันทโคตร และกุลธิดา ท้วมสุข. (2558). ปัจจัยที่สนับสนุนความสำเร็จในการดำเนินงานของศูนย์เรียนรู้ชุมชนในประเทศไทย. วารสารวิจัย สมาคมห้องสมุดแห่งประเทศไทย, 8(1), 42-52

พรชัย กิตติชญาน์ธร. (2555). รูปแบบและการขับเคลื่อนการบริหารศูนย์การเรียนรู้ของชุมชนในการป้องกันปัญหายาเสพติด : ศึกษากรณีชุมชนธรณีคำ แขวงโคกแฝด เขตหนองจอก กรุงเทพมหานคร (วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาพัฒนาสังคมและการจัดการสิ่งแวดล้อม). กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

พระครูประภัศร์ธรรมาภิรักษ์. (2562). การบริหารสถานศึกษาตามหลักสังคหวัตถุ 4 ในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาชัยภูมิ เขต 1. วารสารวิชาการแสงอีสาน มหาวิทยาลัยมหามกุฎราชวิทยาลัย วิทยาเขตอีสาน, 16(1), 154-167.

พระเอกลักษณ์ อชิโต. (2563). บทบาทพระสงฆ์กับงานสาธารณสงเคราะห์ภายใต้สถานการณ์การแพร่ระบาดของไวรัส Covid19: กรณีศึกษาบทบาทของหลวงพ่อแดง นนฺทิโย

วัดอินทาราม จ.สมุทรสงคราม. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 9(3), 289-304.

สุภัทรชัย สีสะใบ. (2563). การพัฒนาโมเดลประสิทธิผลพุทธวิธีการบริหารจัดการศูนย์เรียนรู้ชุมชนการเกษตร. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(2), 197-210.

อาคม เดชทองคำ. (2554). วัดในบริบทของสังคมไทยในอดีต ปัจจุบันและอนาคต. นครศรีธรรมราช: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช.

Hair, J.F. et al. (1998). Multivariate Data Analysis, 5th ed. New Jersey: Prentice Hall.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2021-06-20

รูปแบบการอ้างอิง

สีสะใบ ส. (2021). การพัฒนาโมเดลความสัมพันธ์เชิงสาเหตุการบริหารจัดการศูนย์เรียนรู้ชุมชนภายในวัด จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 10(2), 39–50. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/250968