ปรัชญาการเมืองยุคคลาสสิก

ผู้แต่ง

  • พระประเสริฐ เตชโก วัดชูจิตธรรมาราม

คำสำคัญ:

ปรัชญา, การเมือง, ยุคคลาสสิก

บทคัดย่อ

          บทความนี้เป็นการศึกษาเรื่องปรัชญาการเมืองยุคคลาสสิกซึ่งมีโสคราตีส เพลโตและอริสโตเติลเป็นนักปราชญ์คนสำคัญของสำนัก โสคราตีสได้ตั้งสำนักศึกษาคุณธรรมขึ้น ชื่อว่าสำนักปรัชญาโสคราตีส เขาเน้นการศึกษาหาความจริงอย่างมีเหตุผล โดยเรียกวิธีนี้ว่า Socratic Method ทำให้ได้รับการยอมรับจากประชาชนเป็นอย่างมาก เพลโตซึ่งเป็นศิษย์คนสำคัญได้สืบเจตนารมณ์ และได้เป็นหัวหน้าสำนักอคาเดมี เขาได้นำความคิดของโสคราตีสมาเผยแพร่อย่างเป็นระบบ และต่อมาเพลโตก็มีศิษย์ชื่อว่าอริสโตเติลผู้ซึ่งได้สร้างผลงานแนวคิดด้านการเมืองการปกครองไว้มากที่สุด และจำแนกรูปแบบการปกครองออกเป็น 6 รูปแบบ โดยแบ่งเป็นหมวดใหญ่ๆ คือการปกครองใดที่ผู้ปกครองใช้อำนาจเพื่อตนเอง และพรรคพวกถือว่าเป็นรูปแบบปกครองที่เลว ได้แก่ ทรราช (Tyranny) คณาธิปไตย (Oligarchy) และประชาธิปไตย (Democracy) ส่วนการปกครองใดที่ผู้ปกครองใช้อำนาจการปกครองเพื่อประโยชน์ของส่วนรวมถือว่าเป็นรูปแบบการปกครองที่ดี ได้แก่ ราชาธิปไตย (Monarchy) อภิชนาธิปไตย (Aristocracy) และโพลิตี้ (Polity)ในที่สุดอริสโตเติลได้สร้างอคาเดมีของตนเองชื่อว่าเลซีอุม (Lyceum)

References

ทินพันธุ์ นาคะตะ. (2560). ปรัชญาการเมือง (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์ แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

นรพัชร เสาธงทอง. (2559). ปรัชญาการเมือง. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยปทุมธานี.

เรืองวิทย์ เกษสุวรรณ. (2551). หลักรัฐศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: บพิธการพิมพ์.

สมบัติ ธำรงธัญวงศ์. (2539). การเมือง. แนวความคิดและการพัฒนา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เสมาธรรม.

________. (2551). ระบบการเมืองและระบบสังคม. กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิต พัฒนบริหารศาสตร์.

สุกิจ ชัยมุสิก. (2554). ทฤษฏีการเมืองและจริยศาสตร์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหามกุฎราชวิทยาลัย.

สุขุม นวลสกุล และคณะ. (2539). ทฤษฎีการเมืองสมัยโบราณและสมัยกลาง. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2021-06-26

How to Cite

เตชโก พ. . (2021). ปรัชญาการเมืองยุคคลาสสิก. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 10(2), 364–372. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/249996