สมรรถนะเชิงวิชาชีพของนักศึกษาครูคณิตศาสตร์
คำสำคัญ:
สมรรถนะเชิงวิชาชีพ, นักศึกษาครูคณิตศาสตร์, กรอบสมรรถนะครูเอเชียตะวันออกเฉียงใต้บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อสำรวจสมรรถนะเชิงวิชาชีพของนักศึกษาครูคณิตศาสตร์ โดยใช้วิธีการวิจัยการวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มเป้าหมาย ได้แก่ นักศึกษาครูคณิตศาสตร์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏภาคกลาง ที่ผ่านการฝึกปฏิบัติการสอนในโรงเรียนเป็นระยะเวลา 1 ปีการศึกษา จำนวน 44 คน ปีการศึกษา 2562 เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย แบบประเมินสมรรถนะตนเองตามกรอบสมรรถนะครูเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แบบสัมภาษณ์ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติ ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานใช้โปรแกรมสำเร็จรูปและวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า สมรรถนะด้านที่ 1 สมรรถนะที่จำเป็นด้านความรู้และเข้าใจในสิ่งที่สอน อยู่ในระดับผู้ฝึกหัดหรือกลุ่มเป้าหมายพึ่งเริ่มต้นทำสิ่งนี้ แต่จำเป็นต้องเรียนรู้เพิ่มเติม มีค่าเฉลี่ย 2.20 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน 0.65 สมรรถนะด้านที่ 2 สมรรถนะที่จำเป็นด้านการช่วยให้นักเรียนได้เรียนรู้ อยู่ในระดับผู้ฝึกหัดหรือกลุ่มเป้าหมายพึ่งเริ่มต้นทำสิ่งนี้ แต่จำเป็นต้องเรียนรู้เพิ่มเติม โดยมีค่าเฉลี่ย 2.47 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน 0.69 สมรรถนะด้านที่ 3 สมรรถนะที่จำเป็นด้านการให้ชุมชนมีส่วนร่วม อยู่ในระดับผู้ฝึกหัดหรือกลุ่มเป้าหมายพึ่งเริ่มต้นทำสิ่งนี้ แต่จำเป็นต้องเรียนรู้เพิ่มเติม ค่าเฉลี่ยเท่ากับ 2.20 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 0.81 และสมรรถนะด้านที่ 4 สมรรถนะที่จำเป็นด้านการพัฒนาตนเองให้เป็นครูที่ดีขึ้นในทุกๆ วัน อยู่ระดับผู้ปฏิบัติหรือทำสิ่งนี้ได้ดีแล้ว มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 2.64 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 0.72
References
คณะกรรมาธิการการศึกษาและการกีฬา สภานิติบัญญัติแห่งชาติ. (2559). รายงานการพิจารณาศึกษาข้อเสนอเชิงนโยบายมาตรฐานวิชาชีพครูและใบอนุญาตประกอบวิชาชีพครู. กรุงเทพฯ: สำนักกรรมาธิการ 3 สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา.
________. (2560). รายงานการพิจารณาศึกษาข้อเสนอเชิงนโยบาย เรื่อง ระบบการผลิตและพัฒนาครู. กรุงเทพฯ: สำนักกรรมาธิการ 3 สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา.
ฉัตรชัย หวังมีจงมีและองอาจ นัยพัฒน์. (2560). สมรรถนะของครูไทยในศตวรรษที่ 21 : ปรับการเรียน เปลี่ยนสมรรถนะ. Journal of HR intelligence, 12(2), 47-63.
ไมตรี อินทร์ประสิทธิ์. (2557). กระบวนการแก้ปัญหาในคณิตศาสตร์ระดับโรงเรียน. ขอนแก่น : เพ็ญพรินติ้ง
________. (2559). แนวทางการพัฒนาระบบมาตรฐานวิชาชีพครูและใบอนุญาตประกอบวิชาชีพครู[วีดิทัศน์]. กรุงเทพฯ:คณะกรรมาธิการการศึกษาและการกีฬา สภานิติบัญญัติแห่งชาติ.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2558). รายงานผลการศึกษาสถานภาพการผลิตและพัฒนาครูในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สำนักมาตรฐานการศึกษาและพัฒนาการเรียนรู้.
Darling & Hammond, L. (2000). Futures of Teaching American Education. Journal of Educational Change, 1, 353–373.
Fuller, F., & Brown, O. (1975). Becoming a Teacher. In K. Ryan (Ed.), Teacher Education: Seventy-Fourth Yearbook of the National Society for the Study of Education. Chicago: University of Chicago Press
Gelman, R., & Greeno, J. G. (1989). On the nature of competence: Principles for understanding in a domain. In Resnick L. B. (Ed.), Knowing, learning, and instruction: Essays in honor of Robert Glaser (pp. 125–186). Lawrence Erlbaum Associates: Inc.
OECD. (2012). Education at a Glance 2012. OECD Indicators: OECD Publishing.
Teachers’ Council of Thailand. (2018). Southeast Asia Teachers Competency Framework (SEA-TCF). Bangkok: Teachers' Council of Thailand.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2020 วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ภาพหรือตารางหรือเนื้อหาอื่นๆ ของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้งแสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์ หากไม่เป็นไปตามข้อกำหนดเบื้องต้น ทางวารสารจะถอดบทความของท่านออกโดยไม่มีข้อยกเว้นใดๆ ทั้งสิ้น
