กลุ่มผู้มีส่วนได้ส่วนเสียกับประสิทธิผลการบริหารจัดการกิจการเพื่อสังคมด้าน อุตสาหกรรมอาหารอินทรีย์ในประเทศไทย

กันยพร  ธีรเวคิน

ผู้แต่ง

กันยพร ธีรเวคิน

คำสำคัญ:

กลุ่มผู้มีส่วนได้ส่วนได้ส่วนเสีย, ประสิทธิผลการบริหารจัดการ, กิจการเพื่อสังคม, อุสาหกรรมอาหารอินทรีย์

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาคุณลักษณะของการบริหารจัดการผู้มีส่วนได้
ส่วนเสียที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการบริหารจัดการกิจการ เพื่อสังคมด้านอุตสาหกรรมอาหาร
อินทรีย์ในประเทศไทย โดยใช้ระเบียบวิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยผู้ให้ข้อมูลสาคัญประกอบไป
ด้วย3 กลุ่ม ได้แก่ กลุ่มผู้ประกอบการกิจการเพื่อสังคมด้านอุตสาหกรรมอาหารอินทรีย์
กลุ่มนักวิชาการผู้ทรงคุณวุฒิและผู้เชี่ยวชาญที่มีความรู้ในเรื่องกิจการเพื่อสังคม และกลุ่มผู้มีส่วน
ได้ส่วนเสียของกิจการเพื่อสังคม การวิจัยครั้งนี้มีการเก็บรวบรวมข้อมูลโดยการสัมภาษณ์เจาะลึก
และการสังเกตการณ์ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์รายบุคคลกึ่งโครงสร้าง ที่มี
ประเด็นคาถามที่ครอบคลุมตามวัตถุประสงค์ของการวิจัย โดยสร้างขึ้นตามกรอบแนวคิดการ
วิจัยที่พัฒนาขึ้นจากการศึกษาแนวคิดและทฤษฎีที่เกี่ยวข้อง
ผลการศึกษาพบว่า การบริหารจัดการผู้มีส่วนได้ส่วนเสียมีความสาคัญมากและส่งผล
ต่อประสิทธิผลการบริหารจัดการกิจการเพื่อสังคม โดยคุณลักษณะการบริหารจัดการผู้มีส่วนได้
ส่วนเสียที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการบริหารจัดการกิจการเพื่อสังคมด้านอุตสาหกรรมอาหาร
อินทรีย์ในประเทศไทย ได้แก่ 1) การจ่ายค่าตอบแทนที่เป็นธรรม 2) การเปิดโอกาสให้พนักงาน
มีส่วนร่วมในการบริหารจัดการ 3) การมีเงินปันผลให้กับผู้ถือหุ้น 4) การทางานเป็นหุ้นส่วนกัน
5) การทาเกษตรกรรมที่พึ่งพาธรรมชาติอย่างแท้จริง 6) การจาหน่ายอาหารอินทรีย์ที่คัดสรร
วัตถุดิบที่สะอาดปลอดภัย 7) การประชาสัมพันธ์แหล่งที่มาอาหารอินทรีย์

References

Boyer et.al. (2009). Critical success factors and performance measures for startupsocial
and environmental enterprises. Gland : the SEED Initiative and
International Institute for Sustainable Development.
Freeman, R.E. (1984). Strategic Management : A Stakeholder Approach. MA. :
Pitman.
Jonker, J., & Foster, D. (2005). Stakeholder relationships : the dialogue of
engagement. Corporate Governance: The international journal of
business in society, 5(5), 51-57.
Post, J. E., Lawrence, A.T., & Weber, J. (2002). Business and society : Corporate
strategy, public policy, ethics. Boston, MA: McGraw-Hill.
12 ปีที่ 6 ฉบับที่ 2 (ฉบับพิเศษ) เมษายน-มิถุนายน 2560
Raudeliuniene, J., Tvaronaviciene, M. & Dzemyda, I. (2014). Towards Economic
Security and Sustainability : Key Success Factors of Sustainable
Entrepreneurship in Conditions of Global Economy. Journal of Security
and Sustainability Issues, 3(4), 79.
The Benevolent Society. (2013). The benefits and challenges of running a social
enterprise. Paddington : The Benevolent Society
Wronka, M. (2013). Analyzing the Success of Social Enterprises – Critical Success
Factors Perspective. Zadar : ToKnowPress.
กระทรวงพาณิชย์. (2558). ตลาดเกษตรอินทรีย์ในต่างประเทศ. เข้าถึงได้จาก
http://www.organic.moc.go.th/th/market/market_abroad. เข้าถึงเมื่อวันที่
28 สิงหาคม 2558.
กระทรวงอุตสาหกรรม. (2558). สศอ.ผลักดันความเชื่อมั่น “ครัว”ไทย ด้วย Eat Safe
EatSmart รับกระแส Food Safety อาเซียน-โลก. เข้าถึงได้จาก
http://www.industry.go.th/center_mng_gad/index.php. เข้าถึงเมื่อวันที่ 25
สิงหาคม 2558.
กาญจนา สมมิตร. (2557). สถานการณ์ธุรกิจเพื่อสังคมภายใต้บริบททุนทางสังคมในอาเภอหาง
ดง จังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยฟาร์อีสเทอร์น, 7(2), 120- 131
คณะวิจัยโครงการกิจการเพื่อสังคมน้าดี 50 องค์กร. (2553). กิจการเพื่อสังคมน้าดี 50 องค์กร.
กรุงเทพฯ : กรุงเทพธุรกิจ.
สถาบันเช้นจ์ฟิวชัน ภายใต้มูลนิธิบูรณะชนบทแห่งประเทศไทยในพระบรมราชูปถัมภ์. (2553).
รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ โครงการสร้างเสริมองค์กรธุรกิจเพื่อสังคม (Social
Enterprise) ที่ได้รับการสนับสนุนงบประมาณจากศูนย์คุณธรรม ปีงบประมาณ
2552. กรุงเทพฯ : สถาบันเช้นจ์ฟิวชัน.
สานักงานเศรษฐกิจอุตสาหกรรม กระทรวงอุตสาหกรรม. (2556). โครงการจัดทาแผนแม่บทเพื่อ
การพัฒนาอุตสาหกรรมการเกษตรอย่างยั่งยืน รายงานการศึกษาฉบับสมบูรณ์.
กรุงเทพฯ : สานักงานเศรษฐกิจอุตสาหกรรม.
สานักงานสร้างเสริมกิจการเพื่อสังคม. (2554). ความหมายและคุณลักษณะของ SE. เข้าถึงได้
จากhttp://www.tseo.or.th/about/social-enterprise/means. เข้าถึงวันที่ 20
สิงหาคม 2558.