การพัฒนาโฮมสเตย์ไทยสู่มาตรฐานโฮมสเตย์อาเซียน โฮมสเตย์บ้านหว้าน ตำบลน้ำคำ อำเภอเมืองศรีสะเกษ จังหวัดศรีสะเกษ

พิมพิลา คงขาว

ผู้แต่ง

พิมพิลา คงขาว มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ

คำสำคัญ:

มาตรฐานโฮมสเตย์ไทย, มาตรฐานโฮมสเตย์อาเซียน, รูปแบบการพัฒนาโฮมสเตย์

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ศึกษาศักยภาพโฮมสเตย์บ้านหว้านและกำหนดแนวทางการพัฒนาสู่มาตรฐานโฮมสเตย์อาเซียน ใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสมผสาน กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ 1. สมาชิกกลุ่มโฮมสเตย์บ้านหว้าน ตัวแทนจากหน่วยงานภาครัฐ ภาคเอกชน และภาคการศึกษา และนักท่องเที่ยว จำนวน 35 คน และ 2. สมาชิกกลุ่มโฮมสเตย์บ้านหว้าน ตัวแทนจากหน่วยงานภาครัฐ ภาคเอกชน และภาคการศึกษา จำนวน 14 คน ใช้การสุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยแบบประเมิน และแบบสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง การวิเคราะห์ข้อมูลใช้สถิติเชิงพรรณนา และการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา

ผลการวิจัยพบว่า ผลการประเมินส่วนที่ 1 ภาพรวมโฮมสเตย์บ้านหว้าน คิดเป็นร้อยละ 55.91 “ไม่ผ่านเกณฑ์” (ผ่าน ≥ 56.25%) โดยเป็นไปตามเกณฑ์ 45 ตัวชี้วัด และไม่เป็นไปตามเกณฑ์ 17 ตัวชี้วัด และผลการประเมินส่วนที่ 2 ภาพรวมบ้านพัก คิดเป็นร้อยละ 21 “ผ่านเกณฑ์” (ผ่าน ≥ 18.75%) โดยเป็นไปตามเกณฑ์ 25 ตัวชี้วัด และไม่เป็นไปตามเกณฑ์ 4 ตัวชี้วัด โฮมสเตย์มีความโดดเด่นด้านกลุ่มโฮมสเตย์ ด้านที่พัก กิจกรรมการท่องเที่ยว ทำเลที่ตั้ง และความยั่งยืนทางเศรษฐกิจ มีข้อควรปรับปรุง ด้านสุขอนามัยและการรักษาความสะอาด กิจกรรมแวดล้อม การจัดการ การตลาดและการประชาสัมพันธ์ ความปลอดภัยในกิจกรรมการท่องเที่ยว และความยั่งยืนด้านสังคม แนวทางการพัฒนาโฮมสเตย์บ้านหว้านสู่มาตรฐานโฮมสเตย์อาเซียน โมเดล “HAMMSS” ประกอบด้วย Hygiene and Cleanliness สุขอนามัยและการรักษาความสะอาด Activities กิจกรรมการท่องเที่ยว Management การจัดการ Marketing and Promotion การตลาดและการประชาสัมพันธ์ Safety and Security ความปลอดภัยและการรักษาความปลอดภัย และ Sustainability ความยั่งยืน

เอกสารอ้างอิง

กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2558). มาตรฐานโฮมสเตย์ไทย (Thailand Homestay Standard). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

_____. (2566). ประกาศกรมการท่องเที่ยว เรื่องรายชื่อโฮมสเตย์ที่ได้รับการรับรองมาตรฐานโฮมสเตย์ไทย ประจำปี พ.ศ. 2566. กรุงเทพฯ: กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.

ชาย โพธิสิตา. (2559). ศาสตร์และศิลป์แห่งการวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้ง.

ธนัญภัสร์ ศรีเนธิยวศิน และคณะ. (2567). รูปแบบความต้องการในการได้รับบริการของผู้มีศักยภาพท่องเที่ยวโฮมสเตย์ชาวบ้านในแหล่งท่องเที่ยวเมืองอยุธยาอย่างยั่งยืน ภายใต้เกณฑ์มาตรฐานโฮมสเตย์อาเซียน. วารสารศิลปะการจัดการ, 8(2), 63-87.

ปริญญา นาคปฐม และคณะ. (2565). การวิเคราะห์ผลประเมินมาตรฐานเพื่อส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพโฮมสเตย์ ตามเกณฑ์มาตรฐานโฮมสเตย์ไทย. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 16(1), 87-99.

มนภัทร บุษปฤกษ์ และฉัตรชัย นิยบุญ. (2567). แนวทางการพัฒนาคุณภาพที่พักนักเดินทาง การท่องเที่ยวโดยชุมชนของชุมชนบ้านเกาะเรียน ตำบลเกาะเรียน อำเภอพระนครศรีอยุธยา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต, 12(2), 86-96.

ASEAN Secretariat. (2016). ASEAN Homestay Standard. Jakarta: ASEAN Secretariat.

Kalpikawati, I. A. et al. (2020). Identification of Homestay in Ubud Tourism Area and Peliatan Village Based on ASEAN Homestay Standard. In Proceedings of the 1st Padjadjaran Communication Conference Series (PCCS 2019, 9 October 2019, Bandung, West Java) (pp. 1-4). Bandung: Padjadjaran University Press.

Rovinelli, R. J. & Hambleton, R. K. (1977). On The Use of Content Specialists in The Assessment of Criterion-Referenced Test Item Validity. Tijdschrift Voor Onderwijsresearch, 2(2), 49-60.

Salsabila, S. et al. (2023). Identifikasi Homestay Desa Wisata Edukasi Cisaat Jawa Barat. Journal Pendidikan Dan Perhotelan (JPP), 3(1), 63-69.

Suardana, W. et al. (2024). Building Sustainable Tourism and Strengthening Local Economies in Tourism Villages Through Homestay and Stakeholder Participation. Journal of Economic Education and Entrepreneurship Studies, 5(3), 502-516.

Wahyuni, R. B. & Faisal, F. P. (2019). Homestay Development with ASEAN Homestay Standard Approach in Nglanggeran Tourism Village, Yogyakarta, Indonesia. In Proceedings of the 1st International Conference One Belt, One Road, One Tourism (ICOBOROT 2018) (pp. 174-180). Dordrecht: Atlantis Press.