การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันโมเดลการวัดสมรรถนะด้านการวัด และประเมินผลการเรียนรู้ของครูผู้สอนในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน

วรวุฒิ วงศ์วีระขันธ์; จตุภูมิ เขตจัตุรัส; ดาวรุวรรณ ถวิลการ

ผู้แต่ง

วรวุฒิ วงศ์วีระขันธ์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น
จตุภูมิ เขตจัตุรัส มหาวิทยาลัยขอนแก่น
ดาวรุวรรณ ถวิลการ มหาวิทยาลัยขอนแก่น

คำสำคัญ:

สมรรถนะด้านการวัดและประเมินผลการเรียนรู้, องค์ประกอบและตัวบ่งชี้, การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน, การศึกษาขั้นพื้นฐาน

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาองค์ประกอบและตัวบ่งชี้สมรรถนะด้านการวัดและประเมินผลการเรียนรู้ของครูผู้สอน และ 2) พัฒนาและตรวจสอบคุณภาพของโมเดลการวัดสมรรถนะ ใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงบรรยาย กลุ่มตัวอย่าง คือ ครูผู้สอนในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน 400 คน จากทั้ง 4 ภูมิภาค โดยสุ่มแบบหลายขั้นตอน เครื่องมือวิจัย คือ แบบสอบถามชนิดมาตรประมาณค่า 5 ระดับ มีคุณภาพด้านความตรงเชิงเนื้อหา ได้ดัชนีความสอดคล้อง (IOC) รายข้อ ระหว่าง 0.80 - 1.00 และด้านความเที่ยงได้ค่าสัมประสิทธิ์แอลฟาของครอนบาค เท่ากับ 0.96 วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงบรรยาย สหสัมพันธ์ และการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน

สรุปผลวิจัยดังนี้ 1. องค์ประกอบและตัวบ่งชี้สมรรถนะด้านการวัดและประเมินผลการเรียนรู้ พบว่า มี 4 องค์ประกอบ และ 19 ตัวบ่งชี้ ดังนี้ 1) การวางแผนการวัดและประเมินผลการเรียนรู้ 5 ตัวบ่งชี้ 2) การสร้างและหาคุณภาพเครื่องมือ 4 ตัวบ่งชี้ 3) การดำเนินการวัดและประเมินผลการเรียนรู้ 6 ตัวบ่งชี้ และ 4) การรายงานผลการเรียนรู้และการนำผลการประเมินไปใช้ 4 ตัวบ่งชี้ 2. ผลการพัฒนาและตรวจสอบคุณภาพของโมเดลการวัดสมรรถนะด้านการวัดและประเมินผลการเรียนรู้ มีความสอดคล้องกลมกลืนกับข้อมูลเชิงประจักษ์เป็นอย่างดี (χ2= 111.088, df = 90, P-value = 0.0652, χ2/df = 1.234, RMSEA = 0.024, CFI = 0.997, TLI = 0.994, SRMR = 0.023)

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงศึกษาธิการ. (2552). แนวปฏิบัติการวัดและประเมินผลการเรียนรู้ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: คุรุสภาลาดพร้าว.

จตุภูมิ เขตจัตุรัส และคณะ. (2563). โครงการวิจัยการติดตามและประเมินผลกระทบของการประเมินผลการทดสอบทางการศึกษาระดับชาติ. กรุงเทพฯ: สถาบันทดสอบทางการศึกษาระดับชาติ (องค์การมหาชน).

นงลักษณ์ วิรัชชัย. (2542). การสังเคราะห์งานวิจัยทางการศึกษาด้วยการวิเคราะห์อภิมานและการวิเคราะห์เนื้อหา. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พิมพันธ์ เดชะคุปต์. พเยาว์ ยินดีสุข (2558). การจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 (พิมพ์ครั้งที่2 ). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุรศักดิ์ ปากเฮ. (2556). การพัฒนาวิชาชีพครูสู่ยุคปฏิรูปการศึกษาในทศวรรษที่ 2.ในเอกสารประกอบการประชุมการพัฒนาครูทั้งระบบตามยุทธศาสตร์การปฏิรูปการศึกษาทศวรรษที่ 2 หน้า 2-4. แพร่: สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาแพร่ เขต1- 2.

สุวิมล ว่องวาณิช. (2556). แนวคิดการปฏิบัติงานของครู. ใน สุวิมล ว่องวาณิช และคณะ (2556,9-24) คู่มือปฏิบัติการครูในการประเมินสู่การเรียนการสอน สำนักงานกองทุน สนับสนุนการวิจัย (สกว.). กรุงเทพฯ: บริษัทพริกหวานกราฟฟิค จำกัด.

สถาบันรามจิตติ. (2557). รายงานงานและบทวิเคราะห์สภาวการณ์เด็กไทย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.

สำนักเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). รายงานการวิเคราะห์สมรรถนะและการปฏิบัติงานด้านการวัดและประเมินผลในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพฯ: บริษัทพริกหวานกราฟฟิค จำกัด

สำนักทดสอบทางการศึกษา. การทดสอบวัดสมรรถนะครูด้านการวัดและประเมินผลการเรียนรู้ สืบค้น 25 มกราคม 2564, จาก https://www.niets.or.th/th

สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา. (2557). เอกสารประกอบการฝึกอบรมเชิงปฏิบัติการพัฒนาบุคลากร ครูและศึกษานิเทศก์ด้านเทคนิคการประเมินเพื่อพัฒนาการเรียนรู้. ถ่ายเอกสาร.

American Federation of Teachers. National Council on Measurement in Education & National Education Association (1990). Standards for teacher competence in educational assessment of students. Educational Measurement: Issues and Practice, 9(4), 30-32.

McClellan, D.C. (1973). Testing for Competence Rather Than for “Intelligence”. American Psychologist, 28: 1-14.

Hair, J.F., et al. (1998). Multivariate Data Analysis (5th ed). Upper Saddle River, NJ: Prentice Hall.