การศึกษาติดตามและประเมินผลงานวิจัยที่นำไปใช้ประโยชน์ในโครงการส่งเสริมและสนับสนุนสถานศึกษาร่วมกับเครือข่ายในการป้องกันปัญหาพฤติกรรม และการกระทำความผิดของเด็กและเยาวชน

ผู้แต่ง

  • พรเพ็ญ ไตรพงษ์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
  • ยุทธพงษ์ ลีลากิจไพศาล มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
  • พิชชา ใจสมคม มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
  • อัมพร ศรีประเสริฐสุข มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ

คำสำคัญ:

ประเมินผล, ผลงานวิจัยที่นำไปใช้ประโยชน์, เด็กและเยาวชน

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อรวบรวมข้อค้นพบจากงานวิจัยที่นำไปใช้ประโยชน์ในมิติที่สำคัญของโครงการ ทำการศึกษาเชิงคุณภาพสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ให้ข้อมูล 20 คน สนทนากลุ่มกับผู้ปฏิบัติหน้าที่ 18 คน และเก็บข้อมูลด้วยแบบสอบถามกับเด็กและเยาวชน 300 คน เลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเฉพาะเจาะจง เครื่องมือในการวิจัยแบบสัมภาษณ์เชิงลึก วิเคราะห์ข้อมูลและตรวจสอบความถูกต้องของข้อมูลโดยใช้วิธีการตรวจสอบข้อมูลแบบสามเส้า
ผลการวิจัย พบว่า มีขั้นตอนตามเงื่อนไขที่กำหนดและปฏิบัติตามได้เป็นอย่างดี ในภาพรวมการดำเนินโครงการที่เป็นประโยชน์ คือ ลดจำนวนเด็กและเยาวชนที่อยู่ในระบบการศึกษาไม่ให้เข้าสู่กระบวนการยุติธรรม สนับสนุนให้สถานศึกษาพัฒนาศักยภาพบุคลากรเพื่อการดู ความประพฤติ สถานพินิจมีการศึกษาวิเคราะห์ข้อมูล สถิติเด็กและเยาวชนที่เข้าสู่กระบวนการยุติธรรม และนำผลการวิเคราะห์มากำหนดเป้าหมาย นำมาจัดกิจกรรมให้ตรงกับสภาพปัญหา ผลจากการจัดกิจกรรมได้ชุดข้อมูลพฤติกรรมในเชิงลึก แนวโน้มพฤติกรรมของนักเรียน พื้นที่สุ่มเสี่ยงต่อการเฝ้าระวังเพื่อป้องปราม ลดโอกาสในการรวมกลุ่ม ซึ่งเสี่ยงต่อการกระทำความผิด โดยชุดข้อมูลป้อนกลับเพื่อดูแลนักเรียน ชุดข้อมูลสถานการณ์ในพื้นที่สะท้อนไปยังหน่วยงานด้านการดูแล ควบคุม ผลลัพธ์ทำให้ได้เครือข่ายการทำงานด้านเด็ก ได้มีโอกาสในการทำงานร่วมกัน เห็นปัญหาและสามารถช่วยกันส่งต่อคดีเพื่อให้การช่วยเหลือ ดูแลตามภารกิจของหน่วยงานเครือข่าย เด็กและเยาวชน มีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับกฎหมาย บทบาทหน้าที่ของสถานพินิจฯ และหน่วยงานภาคีเครือข่ายเพิ่มมากขึ้น ทำให้สามารถขอรับคำปรึกษาได้ทันท่วงทีเมื่อมีปัญหา ซึ่งเป็นการป้องกันการกระทำความผิด ของเด็กและเยาวชน เป็นประโยชน์ในการทำงานเชิงป้องกัน

References

จิตต์วิมล คล้ายสุบรรณ. (2561). การประเมินผลผลิต ผลลัพธ์ และผลกระทบของชุดโครงการวิจัยและพัฒนา เครือข่ายเชิงพื้นที่เพื่อหนุนเสริมการเรียนรู้ของเด็กและเยาวชนในเขตภาคใต้. วารสารวิจัยทางการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 13(1), 15-32.

จำเนียร ชุณหโสภาค. (2559). กลยุทธ์การส่งเสริมให้มีการสร้างงานวิจัยเพื่อการนำไปใช้ประโยชน์ของมหาวิทยาลัยรามคำแหง. วารสารดุษฎีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์ ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 6(1), 20-30.

ชนิดา มิตรานันท์. (2560). การประเมินผลผลิต ผลลัพธ์ และผลกระทบของชุดโครงการวิจัย และพัฒนาเครือข่ายเชิงพื้นที่ เพื่อหนุนเสริมการเรียนรู้ของเด็กและเยาวชนในเขต ภาคเหนือ. วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยสวนดุสิต, 13 (1),171-196.

ชัชชญา ศรีอรุณสวาง และชลวิทย์ เชื้อหอม. (2558). หลักการเบื้องต้นเกี่ยวกับการติดตามประเมินผลและตัวชี้วัด, สืบค้น 26 กันยายน 2564, จาก http://203.155.220.230/info/Plan/planUp/p_9.pdf .

ณัฏฐพันธ์ เขจรนันทน์. (2551). พฤติกรรมองค์การกรุงเทพมหานคร. กรุงเทพ: บริษัท วี.พริ้นท์.

ดุษฎี โยเหลา และคณะ. (2551). การวิจัยประเมินผลการดำเนินงานตามแผนกลยุทธ์ของ มหาวิทยาลัย(รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

พิชิต ฤทธิ์จรูญ. (2557). แนวคิดและกระบวนการประเมินโครงการ. สืบค้น 15 กรกฎาคม 2564, จาก http://edjournal.stou.ac.th/filejournal/5_1_544.pdf

พลรพี ทุมมาพันธ และคณะ.(2558). รายงานการถอดบทเรียนความสำเร็จของโครงการการส่งเสริมและสนับสนุนการพัฒนาศักยภาพสถานศึกษาและองค์กรเครือข่ายในชุมชนในการป้องกันปัญหาพฤติกรรมและการกระทำความผิดของเด็กและเยาวชน (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพ: กรมพินิจคุ้มครองเด็กและเยาวชน กระทรวงยุติธรรม.

พิสณุ ฟองศรี. (2549). การประเมินทางการศึกษา: แนวคิดสู่การปฏิบัติ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: เทียมฝ่า.

ภาคภูมิ ทิพคุณ. (2560). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการใช้ประโยชน์จากงานวิจัยโดยหน่วยงานภาครัฐของไทย. วารสารศรีนครินทรวิโรฒวิจัยและพัฒนา (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์),11(21), 102-122.

มนตรี สังข์ทอง และคณะ. (2561). การประเมินระบบและกลไกการบริหารจัดการงานวิจัยของหน่วยวิจัยนวัตกรรมเพื่อสังคมและชุมชน ระยะที่ 3 (รายงานผลการวิจัย).กรุงเทพฯ: คณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ.

รัตนา สายคณิต. (2546). การบริหารโครงการ:แนวทางสู่ความสำเร็จ. กรุงเทพฯ: คณะเศรษฐศาสตร์จุราลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ศิริชัย กาญจนวาสี.(2541). การปรับเทียบมาตราระหว่างแบบทดสอบ. กรุงเทพฯ: ศูนย์ตำราและเอกสารทางวิชาการ จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.

______. (2560). รากแก้วของการประเมิน. สืบค้น 8 กรกฎาคม 2560,จาก http://www.edu.tsu.ac.th/major/eva/files/journal/chailikit3.pdf

สมคิด พรมจุ้ย. (2550). เทคนิคการประเมินโครงการ. กรุงเทพฯ: จตุพรดีไซน์.

สุภาพร พิศาลยบุตร(2553).การวางแผนและการบริหารโครงการ. กรุงเทพฯ :มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต.

สมหวัง พิธิยานุวัฒน์. (2537). บทความทางการประเมินโครงการ (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

______. (2540). การประเมินผลการปฏิบัติการวิจัย. วารสารวิธีวิทยาการวิจัย. 10(2).

______. (2542). การออกแบบการกำกับงาน และประเมินผลโครงการ. วารสารวิธีวิทยาการวิจัย, 12(1), 49-62.

Reeuwijk, M.V., Zorge, R.V. (2013). Explore Toolkit for involving young people as researchers in sexual and reproductive health programmes. Netherlands: Rutgers WPf.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2023-04-26

How to Cite

ไตรพงษ์ พ., ลีลากิจไพศาล ย., ใจสมคม พ., & ศรีประเสริฐสุข อ. (2023). การศึกษาติดตามและประเมินผลงานวิจัยที่นำไปใช้ประโยชน์ในโครงการส่งเสริมและสนับสนุนสถานศึกษาร่วมกับเครือข่ายในการป้องกันปัญหาพฤติกรรม และการกระทำความผิดของเด็กและเยาวชน. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 12(2), R305-R320. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/256212