DEVELOPING THE QUALITY OF LIFE OF THE ELDERLY ACCORDING TO BUDDHIST PRINCIPLES

Authors

  • PhrakhruSrimethaphorn (Prapat Saikaewdee) Mahachulalongkornrajavidyalaya University
  • PhramahaNarin Surapinyo Mahachulalongkornrajavidyalaya University
  • Poonsak kamol Mahachulalongkornrajavidyalaya University

Keywords:

Developing the quality of life, The Elderly, Buddhist principles

Abstract

Currently, there are 542 million elderly and likely to increase. The 11th National Economic and Social Development Plan focused on the development of the elderly to have economic and social stability, quality, value, and ability to adapt to changes as a power for social development. At present, Thai society is more accepting of the talents of the elderly, seeing that the elderly are the treasures of society, not the worthless old people. Continually entering the aging society, the elderly mind needs to have a good living attitude which shows mental stability.

The transmission of intellectual power of the elderly weakens with life expectancy due to the laws of nature, the impermanence of all things. In Buddhism, there is an idea for people to be aware of the possibilities of the sankhara with wisdom in order to create the right attitude to life. Is to consider the trinity, which is a universal teaching that shows the unsustainability of everything and manages Khan to maintain a healthy body for the benefit of disease prevention. And then to develop 4 bases of mindfulness which is to train the mind to have confidence, to understand all things truthfully.  The heart is free, not overwhelmed by passion and suffering. For this reason, the elderly can live happily in society, even in the Covid-19 pandemic era as of the present day.

References

คณะกรรมการอำนวยการงานพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชน. (2550). รายงานคุณภาพชีวิตของคนไทยจากข้อมูลความจำเป็นพื้นฐาน. กรุงเทพฯ: กรมการพัฒนาชุมชน กระทรวงมหาดไทย.

คณะกรรมการอำนวยการงานพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชน. (2551). รายงานคุณภาพชีวิตของ คนไทยจากข้อมูลความจำเป็นพื้นฐาน. กรุงเทพฯ: กรมการพัฒนาชุมชน กระทรวงมหาดไทย.

จรัสวรรณ เทียนประภาส และพัชรี ตันศิริ. (2536). การพยาบาลผู้สูงอายุ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล.

ณัฎฐ์ รุ่งวงษ์. (2563). การลงทุนในตลาดหลักทรัพย์เพื่อคุณภาพชีวิตที่พอเพียงในวัยเกษียณ. วารสารสหวิทยาการนวัตกรรมปริทรรศน์, 3(1), 55-61.

ดุษณี สุทธปรียาศรี. (2542). ทักษะชีวิตการค้นพบตนเองด้านสุขภาพ. กรุงเทพฯ: คณะสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล.

ประยูร เจนตระกูลโรจน์. (2562). ผู้สูงอายุ : ดูแลอย่างไรให้แก่อย่างมีคุณค่า ชราอย่างมีคุณภาพ. วารสารสหวิทยาการนวัตกรรมปริทรรศน์, 2(2), 44-53.

ประเวศ วะสี. (2549). พระเจ้าอยู่หัวกับรหัสพัฒนาใหม่ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: พิมพ์ดี.

พระเทพเวที (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2536). พุทธศาสน์กับชาติไทย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2546). พุทธธรรม. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

_______. (2543). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2553). พจนานุกรมศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์ (พิมพ์ครั้งที่ 14). กรุงเทพฯ: ธนธัชการพิมพ์.

พระมหากฤษฎา กิตฺติโสภโณ. (2562). การวิจัยและพัฒนาศูนย์พัฒนาศักยภาพผู้สูงอายุที่ตั้งในพุทธสถาน เพื่อเพิ่มขีดความสามารถผู้สูงอายุในการดูแลตนเอง. วารสาร มจร มนุษยศาสตร์ปริทรรศน์, 5(2), 1-14.

พระมหาบำรุง ธมฺมเสฏฺโฐ. (2563). การพัฒนาสุขภาวะผู้สูงอายุของเทศบาลตำบลมหาพราหมณ์อำเภอบางบาล จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารสหวิทยาการนวัตกรรมปริทรรศน์, 3(1), 1-13.

พระมหาอภิวัชร์ อภิวชฺชโร. (2564). คุณภาพชีวิตของประชาชนตามแนวโครงการหมู่บ้านรักษาศีล 5 ของชุมชนหนองจอก อำเภอท่ายาง จังหวัดเพชรบุรี. วารสารสหวิทยาการนวัตกรรมปริทรรศน์, 4(2), 31-41.

พุทธทาสภิกขุ. (2435). ธรรมะสำหรับผู้สูงอายุ. กรุงเทพฯ: สุขภาพใจ.

พูนสุข เวชวิฐาน. (2545). การประเมินคุณภาพชีวิตครอบครัว. เอกสารการสอนชุดวิชาเศรษฐศาสตร์/ครอบครัว หน่วยที่ 12. นนทบุรี: สาขาวิชาคหกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

เพ็ญศรี เปลี่ยนขำ. (2542). การสาธารณสุขมูลฐาน. กรุงเทพฯ: ศูนย์หนังสือแห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ศิริวรรณ ชอบธรรมสกุล. (2553). การดูแลส่งเสริมสุขภาพผู้สูงอายุ. วารสารรามคำแหง, 27(3), 145-153.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2554). ทิศทางแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 11. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

สำนักงานส่งเสริมและพิทักษ์ผู้สูงอายุ. (2556). แผนกลยุทธ์ปี พ.ศ.2556–2559. กรุงเทพฯ: สำนักงานส่งเสริมและพิทักษ์ผู้สูงอายุ.

สุจินต์ ปรีชาสามารถ. (2535). สุขภาพจิตเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร.

สุทธิชัย จิตะพันธ์กุล. (2541). หลักสำคัญของเวชศาสตร์ผู้สูงอายุ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.

สุภัทรชัย สีสะใบและคณะ. (2562). ถอดบทเรียนจากพื้นที่ : การดูแลผู้สูงอายุตามแนวพุทธในจังหวัดสมุทรปราการ. วารสารวิจยวิชาการ, 2(1), 149-170.

สุวัฒน์ มหัตนิรันดร์กุล และคณะ. (2540). เปรียบเทียบแบบวัดคุณภาพชีวิตขององค์/การอนามัยโลกชุด 100 ตัวชี้วัด และ 26 ตัวชี้วัด. เชียงใหม่: กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข.

อภิชัย มงคล และคณะ. (2544). ดัชนีชี้วัดสุขภาพจิตคนไทยระดับบุคคล. ขอนแก่น: โรงพยาบาลจิตเวชขอนแก่น.

Downloads

Published

2022-04-21

How to Cite

(Prapat Saikaewdee), P., Surapinyo, P., & kamol, P. (2022). DEVELOPING THE QUALITY OF LIFE OF THE ELDERLY ACCORDING TO BUDDHIST PRINCIPLES. Journal of MCU Social Science Review, 11(2), 440–452. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/254007