MODEL OF DHAMMA EDUCATION MANAGEMENT BY E-LEARNING SYSTEM OF AYUTTHAYA SANGHA ORDER

Authors

  • Phrakhruphiphatsatsanakitcatorn (Sonchai Bhũmipãlo) Mahachulalongkornrajavidhayalaya University
  • Prasert Thilao Mahachulalongkornrajavidhayalaya University
  • Phramaha Krisada Kittisobhano Mahachulalongkornrajavidhayalaya University

Keywords:

Education Management, Dhamma Education, E-Learning system

Abstract

This research article aimed to study the general condition, Study the process and propose a model using the mixed methods: The qualitative research, data were collected from 19 key informants by in-depth-interviewing and from 12 participants in focus group discussion. Data were analyzed by systematic descriptive interpretation. The quantitative research, data were collected with questionnaires from 396 in-school morality teaching monks, school administrators’ teachers and students, analyzed data with frequency, percentage, mean and standard deviation. Findings were as follows: 1. Sangha conducted Dhamma education management in cooperation with educational institutes continuously. There were information centers to facilitate data for morality teaching monks and Maekongtham Sanam Luang (Central Dhamma Education Administration). 2. Proceed to appoint a committee, the operation committee appointment, brain storming from people involved, make an action plan, improve the old learning system, integrate with E-Learning system, Organize training to provide knowledge on how to use the system. 3. A model of Dhamma education management consisted of: 3.1 Curriculum design in cooperation with educational institutes, 3.2 create learning diagram for easy learning, 3.3 pre-test post-test for students, 3.4 Create handbook of online testing, 3.5 create handbook for operation E-Learning system development through mobile phones, 3.6 Score accumulating E-Learning system development, 3.7 connect more communication channel, 3.8 various E-Learning media development, 3.9 One District, One E-Learning center.

References

เจษฎา เมฆะสุวรรณโรจน์. (2549). การพัฒนาระบบอีเลิร์นนิงแบบผสมผสาน กรณีศึกษา: โรงเรียนพระปฐมวิทยาลัย (รายงานการวิจัย). นครปฐม : คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ทีมข่าวศาสนา ไทยรัฐออนไลน์. (2562). อีเลิร์นนิงธรรมศึกษา: มิติใหม่วงการคณะสงฆ์ พัฒนาหลักสูตรการเรียนการสอนพระพุทธศาสนา. สืบค้น 5 กันยายน 2562, จากhttps://www.thairath.co.th/news/local/1143670

ธนเดช ศักดิ์สุวรรณ และคณะ. (2559). การพัฒนาบทเรียน E-Learning กลุ่มสาระการเรียนรู้การงานอาชีพและเทคโนโลยี เรื่อง คอมพิวเตอร์ในชีวิตประจำวัน ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 (รายงานการวิจัย). พิษณุโลก : คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม.

วีรพจน์ ลือประสิทธิ์สกุล. (2540).TQM Living Handbook: an Executive Summary. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : บีพีอาร์แอนด์ทีคิวเอ็ม คอนซัลแทนท์.

ศยามน อินสะอาด. (2561). การออกแบบบทเรียน E-Learning เพื่อพัฒนาทักษะการคิดขั้นสูง. กรุงเทพฯ : ซีเอ็ดยูเคชั่น.

สำนักพัฒนาคุณธรรมจริยธรรม กรมการศาสนา กระทรวงวัฒนธรรม. (2549). การศึกษารูปแบบและแนวทางการพัฒนาการเรียนการสอนธรรมศึกษาในสังคมไทย: ศึกษาสภาพความเป็นจริงและความคาดหวังของผู้เรียนธรรมศึกษาทุกระดับช่วงชั้น. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทยจำกัด

อนุชา สะเล็ม. (2560). การประยุกต์ใช้ E-Learning ในกระบวนการเรียนการสอน วิทยาลัยเทคโนโลยีบริหารธุรกิจมีนบุรี กรุงเทพ (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ : คณะวิทยาการและเทคโนโลยีสารสนเทศมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีมหานคร.

Downloads

Published

2021-03-20

How to Cite

(Sonchai Bhũmipãlo), P., Thilao, P. ., & Kittisobhano , P. K. . (2021). MODEL OF DHAMMA EDUCATION MANAGEMENT BY E-LEARNING SYSTEM OF AYUTTHAYA SANGHA ORDER. Journal of MCU Social Science Review, 10(1), 125–136. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/250083