THE MODEL OF MONKS’ BUDDHISM DISSEMINATION IN MULTICULTURAL SOCIETY, NONG CHOK DISTRICT, BANGKOK

Authors

  • Phrakruboravonkitkhunathan (Anan Varapañño) Mahachulalongkornrajavidhayalaya University
  • Phraudomsitthinayok (Kamphon Khunangkaro) Mahachulalongkornrajavidhayalaya University
  • Prasert Thilao Mahachulalongkornrajavidhayalaya University

Keywords:

Model of Buddhism dissemination, Multicultural society, Buddhist Monks

Abstract

Objectives of this research article were to study a model of Buddhism dissemination of Buddhist monks in the multicultural society of Nong Chok District, Bangkok Metropolis was conducted with mixed methods: The qualitative method, data were collected from document and from 20 key informants by in-depth-interview. The quantitative method, data were collected from 242 samples with questionnaires and analyzed with statistics of frequency, percentage, mean, and standard deviation. The findings were: 1. Monks had the vision and the concept in using Buddhist principles and methods for developing Buddhism dissemination but the monks seldom disseminate Buddhism through online media and the division of dissemination work was not clear.2. Components of Buddhism dissemination consisted of 2 components: 2.1) Communication components; SMCR, Sender, Message, Channel and Receivers, 2.2) 4 S’s of Buddha’s principles; Santassana, elucidation and verification, Samadapana, incitement to take upon oneself, Samuttejana, encouragement, Sampahansana, filling with delight and joy. 2.3) Awareness in Spreading Buddhism in the multicultural society must be aware of the differences in beliefs and faiths emphasizing the applicable neutral principles that could applied to general receivers. The Sanga Order should apply more PDCA principle, 3. The model of Buddhism dissemination in the multicultural society were preaching, speaking, chanting and religious activities in various occasions such as merit making, ordination, morality teaching in schools and 5 precepts observation.

References

กรมการศาสนา. (2540). คู่มือพระสังฆาธิการว่าด้วยเรื่องการคณะสงฆ์และการพระศาสนา.กรุงเทพฯ: กรมการศาสนา.

จำเนียนน้อย สิงหะรักษ์. (2555). ศึกษาหลักสามัคคีธรรมในพระพุทธศาสนาเถรวาท. (รายงานผลการวิจัย). กำแพงเพชร : มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร.

ทัศนีย์ เจนวิถีสุข. (2554). การสื่อสารเชิงพุทธกับการเปลี่ยนแปลงสังคม (ดุษฎีนิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พรรณธิภา เอี่ยมศิริปรีดา และคณะ. (2553). ศาสนากับการสร้างสันติสุข: บทบาทของพระสงฆ์ในการส่งเสริมสันติสุขในชุมชนเขตกรุงเทพมหานคร (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.

พระครูนิวิฐศีลขันธ์ (ณรงค์ ตวฑฺฒโน). (2557). รูปแบบการพัฒนาทุนมนุษย์ตามหลักพุทธธรรมในองค์กร ปกครองส่วนท้องถิ่น (ดุษฎีนิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ) พระนครศรีอยุธยา : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต).(2555). ความสำคัญของพระพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์สหธรรมิก.

พระมหานภดล ปุญฺญสุวฑฺฒโก. (2560). การอยู่ร่วมกันของคนในสังคมพหุวัฒนธรรม: กรณีศึกษาชุมชนเขตบางรัก กรุงเทพมหานคร. (รายงานผลการวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหารุ่งเพชร ชวนปญฺโญ. (2548). รูปแบบวิธีการเผยแผ่พุทธธรรมของพระธรรมกิตติวงค์ (ทองดี สุรเตโช). (รายงานผลการวิจัย). พระนครศรีอยุธยา : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ภัสวลี นิติเกษตรสุนทร. (2542). การสื่อสาร หน่วยที่ 2 กระบวนการและบริบทในการสื่อสาร สาขาวิชาศิลปศาสตร์ มสธ. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัย ธรรมาธิราช.

อนวัช ยาวิชัย และสุนัดตา สัตตวัตรกุล. (2556). การพัฒนาบุคลากรเพื่อรองรับการจัดการศึกษาของมหาวิทยาลัยแม่โจ้ เพื่อมุ่งสู่ประชาคมอาเซียน (รายงานผลการวิจัย). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยแม่โจ้.

Downloads

Published

2021-03-20

How to Cite

(Anan Varapañño), P. ., (Kamphon Khunangkaro), P. ., & Thilao, P. (2021). THE MODEL OF MONKS’ BUDDHISM DISSEMINATION IN MULTICULTURAL SOCIETY, NONG CHOK DISTRICT, BANGKOK. Journal of MCU Social Science Review, 10(1), 116–124. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/249968